SWELL

....θα πεί υπόκωφο κύμα. ...

Ενα κύμα πολιτών που επιτέλους μπορεί να αποφασίζει για την τύχη του. Που δεν αφήνει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του στην τύχη επαγγελματιών που ξέχασαν: Πώς είναι να είσαι Πολίτης. Πρόκειται για ένα αυτονόητο κύμα. Βουβό για αρκετά χρόνια, με περιθώρια ανοχής και αντοχής για όσα χρεώνονται οι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που δεν συμμετείχαν με τους ίδιους όρους στον εξαγορασμό και την μεταλλαγή συνειδήσεων. Γι' αυτό, άλλωστε, οι περισσότεροι δεν έχουν φτιάξει περιουσίες, δεν έχουν βολέψει τα παιδιά τους, δεν έχουν καταθέσεις σε τράπεζες, δεν έχουν συμμετάσχει σε θώκους και καρέκλες, δεν μοιράστηκαν τα λάφυρα της μεταπολίτευσης. Ενδεχομένως δανείστηκαν. Ενδεχομένως βρήκαν μια δουλειά να ζήσουν τα παιδία τους αλλά κ. Υπουργέ της κυβέρνησης δεν "τα φάγατε μαζί τους". Δεν είχαν όλοι τις ίδιες βλέπετε με εσάς δυνατότητες πρόσβασης, διαχείρισης, ανάδειξης συγγενών στην πολιτική, διακίνησης ανα πάσα στιγμή στον κόσμο. Βολεύει το "μαζί"! Βολεύει το "όλα"! Βολεύει η επιθετική φρασεολογία! Βολεύουν οι εθνικές εκλογές για να αναλάβουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ την ευθύνη για πράγματα που δεν γνωρίζουμε, δεν φτιάξαμε, δεν αποσιωπήσαμε μαζί... ΟΚ. Η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα. Το γνωρίζουμε αυτό αλλά αυτό δεν σας αθωώνει...

Ωστόσο, επιτιθέμενοι είστε εκτεθιμένοι όσο και τα επικοινωνιακά σας τεχνάσματα. Οι λέξεις σηματοδοτούν, οι λέξεις μεταβιβάζονται, καταγράφονται, αντιστέκονται, εξοργίζονται. Οι λέξεις αρχίζουν να σχηματίζουν το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ που παραβλέπετε ηθελημένα και κατ' επανάληψη πριν πο εκλογές. Τον Πολίτη για τον οποίο τελικά μιλάτε με απαξίωση και φλυαρία αφού υποτιμάτε την νοημοσύνη του.

Ενα βουβό κύμα απο αιτίες και σημαίνοντα θα αποφανθεί για όσα τόσα χρόνια δεν ομολογούσε. Κι αν δεν αποφανθεί θα αρχίσει να αρθρώνει.

Οι πολιτικές εκκρεμότητες σύντομα θα αρχίσουν να κλείνουν....Οπως και οι καρριέρες σας....

The Greek Idol!!!

Φαίνεται οτι αργά ή γρήγορα...μάλλον αργά στην περίπτωσή μας, το νήμα αρχίζει να ξετυλίγεται. Τουλάχιστον για αρχή μιάς και η συνέχεια της αλήθειας για τα σκάνδαλα στην Ελλάδα φαίνεται οτι τις περισσότερες φορές διαπλέκεται μέχρι τελικής...πτώσεως! Δηλαδή, μέχρι της απογραφής.
Το πολιτικό σκηνικό βρίθει απο μίζες-'χορηγίες΄' -'αγαθοεργίες' και κανείς -τουλάχιστον απο αυτούς που εκφωνούν έκπληκτοι τα σκάνδαλα δεν θέτει το ερώτημα: Γιατί;
Γιατί το Βατοπέδι; Τελικά ήταν οι αγαθές προθέσεις δυο μοναχών ή μήπως απο αυτή την συνδιαλλαγή θα είχαν κάποιοι τρίτοι όφελος; Ποιοί είναι αυτοί; Εφόσον εμπλέκεται η Εκκλησία και το Αγιο Ορος γιατί δεν αναρωτιώμαστε γιατί η Εκκλησία δεν παίρνει θέση; Γιατί δεν βγαίνει ο 'πολιτικά' όποιος προϊστάμενός της να μας εξηγήσει πώς και γιατί έγιναν όλα αυτά αλλά και γιατί μετά απο αυτά κάποιοι υπο τη σκέπη της παραμένουν κράτος εν κράτει στο Αγιο Ορος; Μήπως ήταν, λοιπόν, σε γνώση των ιθυνόντων της ιεραρχίας όλα αυτά; Πώς ανέχονται να γίνεται τόσος ντόρος για ξέπλυμα χρήματος, παράνομες ανταλλαγές, επισκέψεις σε πολιτικούς για να μεσολαβήσουν, παράκαμψη νομιμότητας, ακριβά αυτοκίνητα που πηγαινοφαίρνουν μοναχούς και μια σειρά άλλων προκλητικών για το κοινό συμφέρον ενεργειών; Γιατί δεν μιλάει η ηγεσία της Εκκλησίας για το Βατοπέδι; Γιατί δεν παίρνει, έστω, το μέρος των καλών προθέσεων των πρωταγωνιστών της υπόθεσης;


SIEMENS! Μάλιστα! Τόσο καιρό την ακούμε. Τόσο καιρό την ψυθιρίζουμε αλλά και πάλι κανείς διπλανός σε όλους όσους εμπλέκονται δεν βγάζει άχνα-επίσημα. Περιμένουν να περάσει χρόνος, να καούν 2-3 για να απαλλαγούν οι υπόλοιποι. Να ξεχαστούν τα πράγματα. Να πάμε παρακάτω...βρε αδελφέ. Ακόμα κι αν κάποιοι σπούδασαν τα παιδιά τους κλέβοντας οι Ελληνες πρέπει να πληρώσουν αδρά το τίμημα των παιδιών τους στα φροντηστήρια και στα Πανεπιστήμια (Ελλάδας και εξωτερικού) απο αυτό που δεν έχουν γιατί απλά δεν εισέπραξαν. ' Η μήπως να πληρώσουν απο τα δάνεια που πήραν για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ετσι απλά γιατί αυτοί δεν είχαν χορηγίες, γιατί κανείς δεν τους ξύπνησε ένα πρωι με το τσέκ στο χέρι, γιατί δεν είχαν μπάρμπα στη Βουλή και τρανταχτό όνομα, γιατί δεν ήταν γενιά της μεταπολίτευσης, γιατί έτυχε να απέχουν απο τα κόμματα και απο την πολιτική γενικότερα, γιατί δεν ήσαν τόσο επιτήδιοι ώστε να μπούν σε μια κερδοφόρο δουλειά όπως η πολιτική. Αν το είχαν κάνει, ποιός ξέρει, μπορεί σήμερα να είχαν κι αυτοι καταθέσεις στην Ελβετία, να είχαν σπουδάσει τα παιδιά τους στα καλύτερα αμερικάνικα Πανεπιστήμια, να τους είχαν ανοίξει κερδοφόρες επιχειρήσεις με κεφάλαια έναρξης, να τους είχαν προικήσει με σπίτια στα Βόρεια Προάστια, να...να....ο τροχός δεν σταματάει για το πόσο τελικά μπορούν εύκολα να ξεπουληθούν ιδεολογίες, ανθρωπιά, συλλογικότητα, δημοκρατία....Αλλωστε, αυτοί που διατήρησαν όλες αυτές τις αξίες τι κέρδισαν εκτός απο δεσμεύσεις στις τράπεζες, μειώσεις σε μισθούς, εκπτώσεις σε ασφάλεια, σύνταξη και μια σειρά πραγμάτων που αγωνίστηκαν άλλοι για να τα έχουμε.

Οσο για την ανεργία...αυτή έρχεται. Και, δυστυχώς, κανείς μας δεν θαναι τόσο έτοιμος για να μη σπρώξει (γιατί όλα αυτά τα χρόνια μάθαμε να σπρώχνουμε για να επιβιώνουμε), κανείς δεν θαναι τόσο έτοιμος για να υπερασπίσει (γιατί όλοι και κάποιον είχαμε που μας υπεράσπιζει έστω και για λίγο, έστω και για τίποτα το φοβερό αλλά κάποιος...), κανείς δεν θα είναι έτοιμος να υπερβεί τη 'δέσμευσή' του άμεσα (γιατί όλοι κάπου ή σε κάποιον χρωστάμε...τόσα χρόνια πελατειακό σύστημα, βλέπεις), κανείς δεν θάναι τόσο έτοιμος για να αλλάξει (αφού όλοι μας έλεγαν οτι πρέπει να αλλάξουμε αλλά αυτοί δεν άλλαζαν), κανείς δεν θα βγάλει αμέσως τη μάσκα (γιατί έτσι μάθαμε να επιβιώνουμε λέγοντας κατ'αποκοπή ψέμματα), κανείς δεν θάναι έτοιμος-κυρίως- να μοιραστεί την τυρόπιτα που τρώει με τον διπλανό του (γιατί μάθαμε να σκάμε στο φαγητό και να διατυμπανίζουμε το καλό εστιαρόριο που φάγαμε), κανείς δεν θα ακουστεί τόσο δυνατά όσο οι τηλεοράσεις και τα μεσημεριανά (γιατί απλά εθιστίκαμε όλοι στο θέαμα και στον καναπέ με τηλεκοντρόλ στο χέρι)....δεν σταματάει η λίστα, φίλοι μου, αν έχετε μάλιστα την όρεξη μπορείτε να την συνεχίσετε...αν όχι ελπίζω να αναστοχαστείτε...θα μας χρειαστεί ως μαγιά για ένα καλύτερο αύριο -οχι μόνο των δικών μας παιδιών-αλλά και του γείτονά μας! Μαζί!

Ο ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΟ «ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕ»

της Ελένης Καπετανάκη-Μπριασούλη*

Η Ελλάδα βρίσκεται πάλι σε ένα αναπτυξιακό οργασμό, ποτέ δεν σταμάτησε δηλαδή μεταπολεμικά και ιδιαίτερα τα τελευταία 30 χρόνια, πάσχοντας συγχρόνως από ένα διαρκές και αθεράπευτο σύνδρομο στέρησης ανάπτυξης, αειφόρου φυσικά... Και αντιμετωπίζει αυτό το έλλειμμα ανάπτυξης λαμβάνοντας αποφάσεις για το που και πως θα διατεθούν οι κρατικοί και οι Κοινοτικοί πόροι με έναν τρόπο που παραπέμπει στο «πρότυπο του σκουπιδοτενεκέ» (garbage can model).

Το 1972, οι πολιτικοί επιστήμονες Cohen, March, και Olsen [*] πρότειναν αυτό το πρότυπο για την ανάλυση των αποφάσεων κάθε μορφής πολιτικών οργανισμών που λειτουργούν σε συνθήκες, πολύ συνηθισμένες πια, αμφιταλάντευσης και αχαλίνωτης αμφισημίας, όπου, δηλαδή, γεγονότα και καταστάσεις αντιμετωπίζονται με πολλούς και ποικίλους τρόπους, που συνήθως δεν είναι ταιριαστοί και, συνεπώς, δημιουργούν ασάφεια, σύγχυση και ένταση. Ονόμασαν αυτούς τους οργανισμούς «οργανωμένες αναρχίες» γιατί δεν έχουν συνεκτική δομή και χαρακτηρίζονται από ρευστή συμμετοχή, προβληματικές προτιμήσεις και αδιευκρίνιστη «τεχνολογία».

Ο ρυθμός εναλλαγής, ανανέωσης και μετακίνησης προσώπων από τη μια απόφαση και τη μια υπηρεσία στην άλλη είναι ταχύς. Οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως δεν ξέρουν τι θέλουν. Οι πολιτικοί σχεδόν ποτέ δεν κάνουν ξεκάθαρους τους στόχους τους, οι προτιμήσεις τους είναι απροσδιόριστες, ιδίως όταν δουλεύουν μέσα σε πιεστικά χρονικά περιθώρια, και λειτουργούν με τη λογική του πειραματισμού. Οι αποφάσεις λαμβάνονται, και μπορεί ακόμα να διευκολύνονται, με αδιαφάνεια. Η «τεχνολογία», οι διαδικασίες με τις οποίες οι οργανισμοί μετατρέπουν τις εισροές πόρων σε προϊόντα, είναι ασαφής. Η απαιτούμενη πληροφορία (π.χ. έρευνα, μελέτες, αναλύσεις) παράγεται αλλά δεν λαμβάνεται υπόψη στις αποφάσεις, ή λαμβάνεται με τρόπο μεροληπτικό. Τα μέλη μιας οργανωμένης αναρχίας μπορεί να γνωρίζουν τα καθήκοντα τους αλλά γνωρίζουν ελάχιστα το πως ταιριάζει η δουλειά τους στο μεγαλύτερο οργανισμό που ανήκουν. Τα όρια ανάμεσα σε δικαιοδοσίες είναι ασαφή και οι διαμάχες ανάμεσα σε διαφορετικά υπουργεία είναι σύνηθες φαινόμενο.

Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον λήψης αποφάσεων τα προβλήματα, οι λύσεις τους και οι πάσης φύσης εμπλεκόμενοι είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Οι αποφάσεις δεν ακολουθούν μια λογική σειρά, από το πρόβλημα στη λύση, όπως θα ήταν αναμενόμενο (εκτός ίσως από περιπτώσεις πολύ σοβαρών προβλημάτων). Σημασία έχει ποιος δίνει σημασία σε τι και πότε, αυτή είναι η λογική, συναρτημένη με το χρόνο, του προτύπου του σκουπιδοτενεκέ. Οι άνθρωποι θεωρούνται λιγότερο ικανοί να επιλέξουν τα ζητήματα που θέλουν να επιλύσουν. Ασχολούνται περισσότερο με την πληθώρα των προβλημάτων που πέφτουν πάνω τους, κυρίως από παράγοντες έξω από τον έλεγχο τους. Η προσοχή που δίνει σ’ ένα θέμα ο λήπτης αποφάσεων είναι συνάρτηση ευκαιριών, μεροληψίας, της τυπικής θέσης του στον οργανισμό ή την κυβέρνηση και του αριθμού των άλλων θεμάτων που ανταγωνίζονται για την προσοχή του.

Οι λύσεις των προβλημάτων έχουν τη δική τους ζωή, διακριτή από τα προβλήματα για οποία προορίζονται! Συνήθως, προκύπτουν από διάφορα ανεξάρτητα γεγονότα που συμβαίνουν εντός και εκτός του περιβάλλοντος που γεννιέται το πρόβλημα ή που ασχολείται με τη λύση του. Είναι περισσότερο απαντήσεις που ψάχνουν για κατάλληλες ερωτήσεις. Οι εμπλεκόμενοι μπορεί να έχουν τα «αγαπημένα» τους προβλήματα ή τις «αγαπημένες» τους «λύσεις» τις οποίες υποστηρίζουν και προωθούν όταν δοθεί η ευκαιρία, π.χ. όταν μια υπηρεσία κληθεί να πάρει μια απόφαση ή μια πρωτοβουλία. Συνήθως, οι πολιτικοί ή/και οι σύμβουλοι τους ψάχνουν στον «σκουπιδοτενεκέ» για μια κατάλληλη απάντηση, που τη λένε «λύση» και την προωθούν χωρίς αναγκαστικά να γνωρίζουν το πρόβλημα για το οποίο προορίζεται. Ή, ψάχνουν στον«σκουπιδοτενεκέ» να βρουν ένα πρόβλημα για το οποίο έχουν μια έτοιμη λύση. Συμβαίνει, φυσικά, μερικές φορές, προβλήματα και λύσεις να ταιριάζουν! Με άλλα λόγια, το περιβάλλον και οι διαδικασίες λήψης αποφάσεων μοιάζουν με ένα «σκουπιδοτενεκέ» όπου πετιούνται κι απ’ όπου ανασύρονται προβλήματα και λύσεις αναλόγως των περιστάσεων.

Το αναπτυξιακό γίγνεσθαι στην Ελλάδα των πρόσφατων δεκαετιών, με αποκορύφωμα ίσως την τρέχουσα περίοδο, έχει αρκετές ομοιότητες με το «πρότυπο του σκουπιδοτενεκέ». Παρόλα τα στρατηγικά, φυσικά και πολιτιστικά, πλεονεκτήματα της και τη γενναία χρηματοδότηση από τα Κοινοτικά κονδύλια, η χώρα παραμένει με σημαντικά, αν όχι διογκούμενα, προβλήματα στον αγροτικό τομέα, τον τουρισμό, τη μεταποίηση, τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, την κατάσταση του περιβάλλοντος, την ποιότητα ζωής σε πόλεις και στην ύπαιθρο. Το κυριότερο ίσως πρόβλημα είναι η αδυναμία της μέχρι τώρα να διατηρήσει το φυσικό της κεφάλαιο και να συγκροτήσει το αναγκαίο οικονομικό, κοινωνικό και θεσμικό κεφάλαιο που εγγυάται την αειφορικότητα της ανάπτυξης της. Ιδιαίτερα απογοητευτική είναι η επίδοση της σε θέματα καινοτομίας (το εφόδιο της επιχειρηματικότητας και η βάση της ανταγωνιστικότητας) τη στιγμή που διαθέτει (και εξάγει στο εξωτερικό) δυνατά μυαλά!

Παράλληλα, στη χώρα κυριαρχεί καταιγισμός ανακοινώσεων και εναγώνιων προσπαθειών (με επιδείξεις των πλεονεκτημάτων της εντός και εκτός συνόρων) προσέλκυσης διεθνών, μεγάλων επενδυτών που θα δώσουν λύσεις στα αναπτυξιακά της προβλήματα με μεγάλα, συνήθως εκτός κλίμακας, έργα (διαμετακομιστικά λιμάνια, φράγματα, αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα, τουριστικά και οικιστικά συγκροτήματα, μαρίνες, γήπεδα γκολφ, χιονοδρομικά κέντρα, κ.ά.). Και για να ευοδωθούν οι προσπάθειες αυτές, ο αναπτυξιακός νόμος (Ν. 3299/2004) δίνει γενναίες χρηματοδοτήσεις τόσο για κύριες όσο και για βοηθητικές εγκαταστάσεις (σταθμοί αφαλάτωσης, βιολογικοί καθαρισμοί, κ.λπ.). Η σιωπηλή υπόθεση (γιατί δεν είναι γνωστές οι μελέτες που τα υποστηρίζουν) είναι ότι τα μεγάλα έργα θα έχουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα, τα οφέλη θα διαχυθούν στις περιφέρειες όπου γίνονται, το κόστος τους θα είναι μηδαμινό και η χώρα με τις περιφέρειες της θα καταγράψουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Όλα τούτα θα γεννούσαν αισιοδοξία για την επιτυχή και αειφορική επίλυση των αναπτυξιακών προβλημάτων της χώρας αν δεν υπήρχαν δύο σημεία που δημιουργούν προβληματισμό και ερωτήματα. Το πρώτο είναι η έλλειψη ουσιαστικής δημόσιας συμμετοχής και ο αδιαφανής τρόπος με τον οποίο λαμβάνονται οι αναπτυξιακές αποφάσεις και παρουσιάζονται οι λύσεις. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι τοπικές κοινωνίες μαθαίνουν ξαφνικά μια μέρα, με ανακοινώσεις στον τύπο και απολογισμούς «αναπτυξιακών συνεδρίων», ότι θα γίνει ένα μεγάλο έργο στην περιοχή τους που συνήθως δεν έχει σχέση με τα προβλήματα του τόπου τους όπως τα βιώνουν οι ίδιοι, ή, σε αρκετές περιπτώσεις, είναι λύση για πρόβλημα που δεν έχουν (π.χ. δημιουργία θέσεων εργασίας εκεί που η ανεργία είναι ασήμαντη). Χαρακτηριστικές είναι δηλώσεις του τύπου «επειδή η περιοχή υποβαθμίστηκε από υπερβόσκηση, υπεράντληση και πυρκαγιές, θα γίνει ένα θέρετρο παραθεριστικού τουρισμού Χ (συνήθως ιλιγγιώδους) αριθμού κλινών» ή «επειδή η γεωργία στην περιοχή πάσχει, θα γίνει ένα αγροτουριστικό και παραθεριστικό θέρετρο πολυτελείας Χ κλινών με γήπεδα γκολφ και βιολογικές καλλιέργειες». Φυσικά, η απλή λογική υπαγορεύει άλλες απλούστερες λύσεις των τοπικών προβλημάτων!

Το δεύτερο σημείο είναι η παρατεινόμενη απουσία δημόσιου σχεδιασμού, περισσότερο γνωστού ως χωροταξικού σχεδιασμού, που θα πρόσφερε το αυτονόητο πάντρεμα μεταξύ αναπτυξιακών προβλημάτων και (αειφορικών) λύσεων και θα υποστήριζε τη στοχοθετημένη και αιτιολογημένη χρήση κρατικών και Κοινοτικών κονδυλίων που διατίθενται μέσω του αναπτυξιακού νόμου (που δεν είναι γνωστό αν έχει κοστολογηθεί). Απαραίτητες προϋποθέσεις για να εκπληρώσει με επιτυχία αυτές τις δύο, μεταξύ πολλών άλλων, λειτουργίες του ο σχεδιασμός είναι το όραμα και οι συναποφασισμένοι στόχοι, η ευρεία δημόσια συμμετοχή σε όλα τα στάδια του, η επαρκής, δημόσια τεκμηρίωση, ο συντονισμός θεσμικών και διοικητικών δομών, εργαλείων, και διαδικασιών, η διαρκής παρακολούθηση και ο συστηματικός έλεγχος, και πάνω απ’ όλα το ήθος συλλογικής ευθύνης. Δυστυχώς, όμως, την κενή θέση του σχεδιασμού γεμίζουν, αν το απαιτήσουν οι περιστάσεις, ειδικές αποφάσεις για διευκόλυνση επενδύσεων που υπόσχονται (αλλά δεν εξασφαλίζεται) να είναι ωφέλιμες τοπικά και εθνικά. Η θέση του ήθους συλλογικής ευθύνης παραμένει κενή...

Οι παραπάνω διαπιστώσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αμφιβολίας ότι το αναπτυξιακό έλλειμμα της χώρας αντιμετωπίζεται με οδηγό το «πρότυπο του σκουπιδοτενεκέ». Όμως, τα περιεχόμενα ενός σκουπιδοτενεκέ δεν έχουν παρά ένα τελικό προορισμό, τη χωματερή ...

*Ελένη Καπετανάκη-Μπριασούλη, Καθηγήτρια
Τμήμα Γεωγραφίας, Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Δημοσιεύτηκε στο www.ecocrete.gr

Απο το ημερολόγιο μιας άνεργης...

Δεν γνωρίζω τον/την συγγραφέα του παρακάτω γράμματος αλλά δημοσιεύεται στα σημερινά ΝΕΑ....Μου άρεσε και το μοιράζομαι μαζί σας....


Προχθές πήρα το Μετρό για να πάω σε άλλη συνέντευξη. Δεν ξέρω πια πόσες συνεντεύξεις έχω δώσει. Έχω χάσει τον λογαριασμό. Στην έξοδο του Μετρό κάποιοι νεαροί μοίραζαν δωρεάν εφημερίδες. Δεν πήρα, αλλά πρόσεξα τον Μαρξ στο πρωτοσέλιδο. Καημένε Μαρξ, σκέφτηκα, κάποτε είχες πει: «Οιπρολετάριοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους». Τώρα έχουν να χάσουν την τηλεόραση plasma, το ψυγείο, το αυτοκίνητο, το αυθαίρετο και τα ριάλιτι σόου.
Δεν θυμώνουν πια με τους καπιταλιστές αλλά με τους μετανάστες. Και όσο πιο πολύ δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις πιστωτικές τους κάρτες τόσο πιο πολύ θέλουν να τσακίσουν τους μετανάστες. Η εργατική τάξη είναι κατακερματισμένη, πετσοκομμένη, σχεδόν αόρατη. Και μαζί της και η εργασία. Στην τηλεόραση βλέπεις τραπεζίτες, μάνατζερ, ειδικούς της αγοράς, μιλάνε όλη την ώρα για ομόλογα και subprimes. Μόνο εργάτες που δουλεύουν δεν βλέπεις. Συμβαίνει κάτι παράξενο. Η λέξη «άνεργος» προκαλεί τρόμο, αλλά ταυτόχρονα η εργασία είναι περιφρονημένη, απαξιωμένη. Ξέρω ότι το Δημόσιο νοσεί αλλά η γελοιοποίηση του δημοσίου υπαλλήλου είναι και αυτό κομμάτι της γελοιοποίησης της εργασίας. Ο ιδανικός εργάτης είναι αυτός που δεν ακούγεται, δεν συζητά με τους συναδέλφους του. Ο ιδανικός εργάτης είναι εκείνος που ζει βουτηγμένος στη μοναξιά του. Κάποτε μιλούσαμε για «ελεύθερο χρόνο». Σήμερα μιλάμε για «κενό χρόνο»: ο χρόνος που μεσολαβεί από την απόλυση μέχρι την εύρεση εργασίας, που κανείς δεν ξέρει πόσο διαρκεί. Εγώ υπάρχω σε αυτόν τον «κενό χρόνο», ανεβαίνω στο ασανσέρ, πάω για συνέντευξη. Αποφασισμένη να μη με ρίξει καμία απόρριψη. Αποφασισμένη να τα καταφέρω...

Κάποιος που αρνείται...

Τον είχα γνωρίσει κάποτε απο κοντά. Κάποιος φίλος μου διηγήθηκε την ιστορία του, την ίδια ώρα που αυτός έδινε συνέντευξη σε διπλανό τραπέζι.
- Ο Βανούνου μου είπε. Πυρηνικός μηχανικός που συνελήφθη απο την Μοσάντ μεταξύ Λονδίνου και Ρώμης όταν μια πράκτοράς της τον παρέσυρε με μυθιστορηματικό τρόπο....Στη συνέχεια, τον απήγαγαν και τον μετέφεραν πίσω στο Ισραήλ. Δικάστηκε σε 18 χρόνια κάθειρξη και απο αυτά τα 11 ήταν στην απομόνωση. Νόμίζω οτι τώρα έχει γίνει χριστιανός. Αποφυλακίστηκε το 1994 και απαγορεύεται να μιλάει με δημοσιογράφους και μη Ισραηλινούς.
-Και τώρα τι κάνει εδώ, ρώτησα.
Ο Βανούνου καθόταν σ' ενα τραπέζι με κάποιον, προφανώς δημοσιογράφο, και μιλούσαν ήσυχα στο Jerusalem Hotel σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
-Προφανώς δίνει συνέντευξη, είπε κι ο φίλος και γέλασε...

Εχουν περάσει 3-4 χρόνια απο τότε και σήμερα διαβάζω στα ΝΕΑ:
"Για πρώτη φορά στην ιστορία της Νορβηγικής Επιτροπής Νομπέλ, κάποιος διατύπωσε προληπτικά το αίτημα να μην εξεταστεί ενδεχόμενη υποψηφιότητά του για το Νομπέλ Ειρήνης"
Πρόκειται για τον Ισραηλινό πυρηνικό μηχανικό και αποδιοπομπαίο τράγο του εβραϊκού κράτους Μορντεχάι Βανούνου. Στις 24 Φεβρουαρίου, ο Γκέιρ Λούντεσταντ, ο διευθυντής του Νορβηγικού Ινστιτούτου Νομπέλ και γραμματέας της Νορβηγικής Επιτροπής Νομπέλ, η οποία απονέμει το Νομπέλ Ειρήνης, αποκάλυψε ότι ο Βανούνου ζήτησε με επιστολή του προς την Επιτροπή να μην εξεταστεί ενδεχόμενη πρόταση να είναι υποψήφιος για το βραβείο. Ο Μορντεχάι Βανούνου «μας έγραψε επιστολές φέτος καθώς και πέρυσι, στις οποίες δήλωνε ρητά ότι δεν θέλει να είναι υποψήφιος για το Βραβείο Νομπέλ Ειρήνης. Ο λόγος που εξέθεσε ήταν ότι με το Νομπέλ Ειρήνης έχει τιμηθεί και ο Σιμόν Πέρες, για τον οποίο ισχυρίζεται ότι ήταν ο πατέρας της ισραηλινής ατομικής βόμβας και δεν θέλει να συνδεθεί με οποιονδήποτε τρόπο μαζί του».
Από το 1976 ώς το 1985, ο Βανούνου εργάστηκε ως τεχνικός στον ισραηλινό πυρηνικό σταθμό της Ντιμόνα, στην Ερημο Νεγκέβ. Το 1986, σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «Τhe Sunday Τimes», αποκάλυψε για πρώτη φορά την παράνομη πυρηνική δραστηριότητα της χώρας του. Μια εβδομάδα πριν δημοσιευτεί η συνέντευξη, μια πράκτορας της Μοσάντ τον παρέσυρε από το Λονδίνο στη Ρώμη, απ΄ όπου τον απήγαγαν και τον μετέφεραν στο Ισραήλ. Δικάστηκε μυστικά για προδοσία και καταδικάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες σε ποινή κάθειρξης 18 ετών. Εξ αυτών, τα ένδεκα χρόνια τα πέρασε στην απομόνωση. «Λέω στη Σαμπάκ (η Σιν Μπετ), λέω στη Μοσάντ, "δεν καταφέρατε να με σπάσετε, δεν καταφέρατε να με τρελάνετε". Είμαι υπερήφανος και ευτυχής που έκανα αυτό που έκανα», δήλωσε όταν αποφυλακίστηκε με αναστολή τον Απρίλιο του 2004.
Του απαγορεύτηκε να μιλάει με δημοσιογράφους και με οποιονδήποτε μη Ισραηλινό. Του επιβλήθηκαν περιορισμοί στις μετακινήσεις του μέσα στο Ισραήλ και του απαγορεύτηκαν τα ταξίδια στο εξωτερικό. Το 2007 διαπιστώθηκε παραβίαση της αναστολής του και πέρασε άλλους τρεις μήνες στη φυλακή. Το γεγονός ότι ασπάστηκε τον χριστιανισμό, καθώς και το ότι υποστηρίζει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων δεν τον κάνουν συμπαθέστερο μεταξύ των συμπατριωτών του.
Ακριβώς επειδή ο Σιμόν Πέρες ήταν ο παρασκηνιακός αρχιτέκτονας της ανάπτυξης του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ, γράφει στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Counterpunch» o ανεξάρτητος σχολιαστής Ράνι Αμίρι, ο Βανούνου δεν θέλει να τιμηθεί με το ίδιο βραβείο. Όμως ο Αμίρι υποστηρίζει πως η Επιτροπή του Νομπέλ πρέπει να του το απονείμει παρ΄ όλα αυτά, διότι έπρεπε να το είχε κάνει από πολύν καιρό για την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα και την άρνησή του να συμβιβαστεί.

Ας σημειώθεί οτι το Ισραήλ ουδέποτε έχει παραδεχθεί οτι έχει στην κατοχή του πυρηνικά όπλα. Αρνείται, μάλιστα, να υπογράψει τη συνθήκη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων και να δεχθεί έλεγχο του σταθμού Ντιμόνα που κατασκευάστηκε στη δεκαετία του 1960 στην έρημο Νεγκέβ με τη βοήθεια της Γαλλίας.

Η στάση της κοινωνίας στην κρίση

Αρθρο του Ν. Κοτζιά απο τη σημερινή "Αξία"

Η άποψη, ότι ο ελληνικός λαός κατανοεί την αναγκαιότητα των μέτρων και στηρίζει τις επιλογές της ευρωπαϊκής συντηρητικής πλειοψηφίας είναι λανθασμένη. Πρόκειται για συμπέρασμα σε σημαντικό βαθμό αυθαίρετο. Από μια ορισμένη σκοπιά, μάλιστα, αποπροσανατολιστικό για όσους λαμβάνουν δημόσιες αποφάσεις, δηλαδή, προωθούν δεσμευτικές πολιτικές.

Δημοσκοπήσεις και συντηρητική ευρωπαϊκή πλειοψηφία

Καταρχάς πρέπει να συμφωνήσουμε ότι οι δημοσκοπήσεις δίνουν τη «φωτογραφία της στιγμής». Ότι δεν είναι σε θέση να καταγράψουν τα υπόγεια ρεύματα και τις δυναμικές που εξελίσσονται ανάμεσα στους πολίτες που συνήθισαν κάποιοι να ονομάζουν ως «σιωπηλή πλειοψηφία». Όπως θα υποστηρίξω δε, στη συνέχεια, το βουβό ποτάμι κάποια στιγμή φτάνει στην στενωπό και δημιουργεί αναταραχές, κύματα, ακόμα και καταρράκτες που στην διάβα τους μπορούν να αποδιοργανώσουν, συχνά τυφλά, κάθε είδους πολιτική. Αυτή, ακριβώς, τη δυναμική, δεν μπορεί να την κατανοήσει η δημοσκοπική προσέγγιση της πολιτικής. Προς το παρόν, επίσης, κυριαρχεί στην δημόσια σφαίρα ο λόγος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που υποστηρίζουν τα μέτρα λιτότητας. Όχι διότι ξαφνικά έγιναν πιο σοφά και κοινωνικά υπεύθυνα από εμάς τους υπόλοιπους, αλλά διότι αυτά είναι τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους καθώς και εκείνων εκ των τραπεζών που διασυνδέονται μαζί τους. Η στήριξη που δίνουν οι προαναφερόμενοι στα μέτρα μονόπλευρης λιτότητας δεν αφορά τόσο στην αναγκαιότητα τους, όσο στον συγκεκριμένο προσανατολισμό τους. Το ίδιο ισχύει και για την υποστήριξη που δίνουν στις επιλογές της Επιτροπής και του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τέλος, πολλές δημοσκοπήσεις και μέσα μαζικής ενημέρωσης βιάζονται στην εφαρμογή των μέτρων διότι γνωρίζουν ότι ο χρόνος δημιουργεί αντιστάσεις. Ότι μέσα στο χρόνο αυξάνουν οι πιθανότητες να στηριχτούν διαφορετικές πολιτικές εξόδου από την κρίση. Πολιτικές που έχω ήδη περιγράψει σε πολλαπλά κείμενα.

Οι κεντρικοί θεσμοί, όμως, της ΕΕ κυριαρχούνται κατά συντριπτική πλειοψηφία από εκπροσώπους συντηρητικών κομμάτων με νεοφιλελεύθερο οικονομικό προσανατολισμό. Δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε, τα όργανα της ΕΕ δεν είναι κάποια σοφά τεχνοκρατικά, ουδέτερα και αμέτοχα στην κοινωνική πάλη όργανα, αλλά η συντεταγμένη και οργανωμένη σε πλειοψηφία ευρωπαϊκή συντηρητική παράταξη. Ως δε είναι φυσικό, δυστυχώς, αυτή η πλειοψηφία στηρίζει μια πολιτική που μόλις πριν λίγες μήνες απορρίφθηκε από την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού εκλογικού σώματος.

Που βρίσκεται σήμερα η «ψυχή του πολίτη»;

Υποστηρίζω ότι ΜΜΕ και δημοσκοπήσεις δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν την πραγματική κατάσταση της συνείδησης των πολιτών και της «λαϊκής ψυχής». Υπάρχουν δύο στοιχεία που δεν τα λαμβάνουν υπόψη τους. Το πρώτο είναι, ότι ο πολίτης έχει φοβηθεί και η ψυχή του έχει μαυρίσει από όσα ακούει. Από τον καθημερινό βομβαρδισμό «μαύρων ειδήσεων» για την οικονομία και ακόμα πιο μαύρων ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης. Όσο μπορώ και έχω εικόνα, σε πολλές μεγάλες επιχειρήσεις και σε υπηρεσίες του δημοσίου, η εργασιακή διαδικασία έχει παραλύσει. Από το πρωί μέχρι το βράδυ οι μισθωτοί προσπαθούν μέσα από συζητήσεις και «διαβουλεύσεις» στον τόπο εργασίας τους να κατανοήσουν τί και πότε θα εφαρμοστεί. Τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στο μέλλον τους και πόσο θα κοπεί το σημερινό εισόδημα και η αυριανή σύνταξή τους. Με τις καθημερινές μαύρες ειδήσεις που ακούει ο πολίτης, τις συνεχείς (άτυχες και πολιτικά ανόητες) διαρροές μερίδας του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, μαυρίζει όλο και περισσότερο η ψυχή του και τον διαπερνά ένα αίσθημα φόβου. Όλη αυτή η εικόνα κάνει πολύ κακό στην ίδια την οικονομία, αφού με αυτή την παράλυση χειροτερεύει και άλλο η κατάστασή της. Ουδέποτε ο φόβος υπήρξε παραγωγικός. Όπως σοφά έχει αναλύσει ο Α.Σεν, παραγωγικότητα δίνουν η δημοκρατία, οι ελευθερίες, τα αισιόδοξα αισθήματα, όχι ο φόβος.

Η παράλυση από τον ειδησεογραφικό βομβαρδισμό και τις «διαρροές» οδηγεί πράγματι σε ακινησία τους πολίτες. Φοβούνται. Δεν γνωρίζουν επακριβώς τι τους περιμένει. Αναμένουν να φτάσει η πρώτη του Απρίλη προκειμένου να καταλάβουν ποια είναι η έκταση της ζημιάς. Όχι της ελληνικής οικονομίας εν γένει, αλλά της τσέπης τους. Αυτό που δεν κατανοούν ορισμένοι, είναι ότι όταν θα φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και θα καταλάβουν οι μισθωτοί το πόσα θα λείπουν από τις τσέπες τους, ο φόβος θα παραμεριστεί από την σκληρή πραγματικότητα. Θα σταματήσει η ανησυχία για το άγνωστο. Τα ποσά και οι προοπτικές θα έχουν αποσαφηνιστεί. Η παράλυση θα έχει τελειώσει και θα έρχεται η ώρα της κινητοποίησης.

Το δεύτερο στοιχείο, κατά προέκταση, των πιο πάνω, που δεν κατανοούν ορισμένοι που νομίζουν ότι όλα θα γίνουν αποδεκτά ως έχουν, είναι ότι μόλις περάσει η αίσθηση του φόβου και της παράλυσης, μόλις υπάρξει σαφήνεια ποιος χάνει τι, θα έρθει και η ώρα της σύγκρισης. Η ώρα όπου θα είναι σαφές τι θα λείπει από την τσέπη του ενός και τι δεν πληρώνει ο άλλος, εκείνος που θα έπρεπε να πληρώσει αν ζούσαμε σε δίκαιη κοινωνία. Θα γίνει αντιληπτή μέσα στην πράξη η οικονομική πολιτική και ο μονόπλευρος ή όχι χαρακτήρας της. Και τότε θα έρθει η ώρα της αναμέτρησης και της ανατροπής της σημερινής εικόνας.

Πώς ετοιμάζεται η Πολιτική;

Αν η πολιτική πορευτεί με βάση τις σημερινές δημοσκοπήσεις και δημοσιογραφικές αξιολογήσεις κινδυνεύει να βρεθεί ενώπιον οδυνηρών εκπλήξεων. Διότι μετά το Πάσχα, όταν η Ελλάδα θα έχει συσκεφτεί και διαβουλευτεί με άδειες τις τσέπες πάνω από τον οβελία, θα αρχίσουν οι κοινωνικές αναταράξεις. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην πολιτική σκηνή του τόπου είναι να φτάσουμε σε αυτές τις αναταράξεις και η κυβέρνηση να είναι απροετοίμαστη να τις αντιμετωπίσει, ενώ η αντιπολίτευση να μην διαθέτει εναλλακτικές προτάσεις γύρο από τις οποίες θα επιδιώξει να κερδίσει συμμαχίες και ρεύματα.

Εάν το πολιτικό σύστημα παγιδευτεί σε μια απλουστευτική αντίληψη για το τι θα συμβεί μετά το Πάσχα, κινδυνεύει να είναι απροετοίμαστο. Για να είναι έτοιμο, θα πρέπει επιτέλους να πάψει να σκορπά φόβο στους μισθωτούς και να κάνει καλές εξηγήσεις μαζί τους. Να πει που αρχίζουν και που τελειώνουν τα μέτρα. Ποια θα είναι τα υποστηρικτικά και τι βλέπει να γίνεται και προγραμματίζει να κάνει ώστε να μην πάει η χώρα σε ύφεση και καταλήξει από το σκοτεινό παρόν στο μαύρο μέλλον. Πολύ δε περισσότερο, από τις εξηγήσεις χρειάζονται πράξεις. Δηλαδή, ο λαός δεν θα δείξει καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση αν δεν δει ότι στα νύχια και στα δόντιά της δεν έχει μόνο τη σάρκα των μισθωτών, αλλά πριν από όλα τη σάρκα εκείνων που σε όλες τις περιστάσεις γνωρίζουν να βγάζουν κέρδη από τον «αέρα της λαμογιάς», να εξασφαλίζουν υπερκέρδη για τον εαυτό τους, να φοροδιαφεύγουν και φοροκλέπτουν.

Η κυβέρνηση οφείλει να κατανοήσει, ότι μόλις πάψει η παράλυση της αναμονής, θα έρθουν τα πραγματικά δύσκολα για τη χώρα και θα θερίσει ανέμους. Η μία παραλλαγή είναι να υπάρξουν αυθόρμητα ξεσπάσματα των οποίων η κατάληξη είναι στις σημερινές συνθήκες απρόβλεπτη. Μπορεί τα αυθόρμητα ξεσπάσματα να οδηγηθούν σε αδιέξοδα, αλλά σε αυτή την περίπτωση η ελληνική οικονομία θα έχει ήδη πληρώσει μεγάλο τίμημα. Μπορεί, όμως, να οδηγήσουν σε νέου τύπου οργάνωση που θα επιδιώξει να βάλει σε μια κατεύθυνση τις αντιστάσεις της κοινωνίας απέναντι στις νεοφιλελεύθερες επιλογές των Βρυξελλών.

Υπάρχει, βέβαια, και μια άλλη προοπτική. Να πάθει η χώρα μετά από ορισμένα κοινωνικά 2ξεσπάσματα συλλογική κατάθλιψη και διάθεση αναχωριτισμού. Σε αυτή την περίπτωση ναι μεν θα «περάσουν» τυπικά τα μέτρα, αλλά στην πραγματικότητα η χώρα θα βουλιάζει στην ύφεση, όχι μόνο εξαιτίας των οικονομικών μέτρων, αλλά, κύρια, λόγω της ατμόσφαιρας παραίτησης που θα κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Όμως, η οικονομία δεν μπορεί να ανορθωθεί χωρίς τον παράγοντα εργαζόμενος άνθρωπος. Χωρίς την θέληση, το πείσμα, το ταλέντο και τη δημιουργικότητα των εργαζομένων.

Το συμπέρασμα είναι πολύ απλό: η κυβέρνηση οφείλει να δείξει με τα μέτρα που θα λάβει κοινωνική δικαιότητα και όχι κοινωνική αδιαφορία όπως την πιέζουν οι φορείς της νεοσυντηρητικής στρατηγικής. Θα πρέπει να λάβει μέτρα ώστε να μην οδηγήσει την Ελλάδα είτε σε μια συλλογική αναχώρηση στην κατάθλιψη, είτε σε μια τυφλή έκρηξη. Στο χέρι της είναι.

Γιατί οι ποιητές ήσαν πάντε προφήτες;

Κωνσταντίνου Καβάφη: Περιμένοντας τους Βαρβάρους

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.

-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.

-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Δικαίωμα στο όνειρο...

Κάποιοι λένε οτι 'η κρίση ενδεχομένως να γίνει πρόκληση'. Πράγματι, πέρα απο τη μαζοχιστική ερμηνεία που εμπεριέχει αυτή η εκ των υστέρων διαπίστωση, υπάρχουν και θετικά στην κρίση. Ιδιαίτερα, όταν τα μέτρα θα αρχίσουν να εφαρμόζονται γιατί τώρα...δεν έχουν εφαρμοστεί...κι όταν καθένας θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει το τι του αντιστοιχεί -ακόμα και άδικα- στη διαβάθμιση των ευθυνών, όταν ο οικογενειακός προγραμματισμός καταρρεύσει σε τάξεις που, καλώς ή κακώς, σχεδίαζαν με αυτόν...τότε θα μπορέσει να μιλήσει ο σκεπτόμενος Πολίτης και όχι αντ' αυτού οι 'δημοσκοπήσεις'.

Ομως, πριν απο όλα αυτά και, επειδή προέρχομαι απο μια γενιά που κάποτε την απασχολούσε η Πολιτική ως Πράξη, αναρωτιέμαι αν έχουμε σκεφτεί πραγματικά οτι -πέρα απο την οικονομία- το ζήτημα είναι Πολιτικό. Και είναι πολιτικό για έναν και μόνο λόγο: Πόσο μπορούν να ονειρευτούν οι σύγχρονοι νέοι και οι επόμενες γενιές; Γιατί αν, πράγματι, δεν μπορούν να ονειρευτούν, αν δεν μπορούν να σχεδιάσουν με οραματισμό το παρόν και το μέλλον τους, αν νοιώθουν προδομένοι ακόμα και απο τους γονείς τους-έστω κι αν τους χαρτζιλικώνουν ακόμα-αν οι ΙΔΙΟΙ δεν πατάνε στα πόδια τους, έχοντας: Πτυχίο, μεταπτυχιακό και διδακτορικό, αν δεν μπορούν να πληρώσουν για να δούν μια παράσταση, να ταξιδέψουν, να κατοικήσουν σ' ενα δικό τους σπίτι, να έχουν δικό τους προγραμματισμό, να πάρουν θέση χωρίς να φοβούνται οτι θα χάσουν τη δουλειά τους, να έχουν ασφάλεια και αργότερα σύνταξη, να αλλάξουν δουλειές, να δημιουργήσουν, να 'πετάξουν' όπως κάνανε κάποτε οι γονείς τους, να διεκδικήσουν, να δικαιωθούν και να δικαιώσουν, αν είναι στεγνοί απο όνειρα και απο σχέδια για το μέλλον και απλά αρκούνται στη βολή ;;των 700€ , αν οι νέοι μας συντηρήσουν τη διαχειριστική άποψη του πολιτικού συστήματος
τότε αυτές οι γενιές είναι χαμένες.

Τα μέτρα είναι επιβεβλημένα. Τα 'μέτρα στα όνειρα' είναι; Γιατί τώρα, εδώ και κάτι μήνες συζητάμε τα οικονομικά μέτρα ως πανάκεια για την κοινωνία. Βομβαρδιζόμαστε απο επιτηρητές, απο απώλειες -ακόμα και εθνικής κυριαρχίας-, απο λάθη του παρελθόντος και αδυναμίες του παρόντος. Μέτρα, χωρίς ψυχή ΔΕΝ θα βρούν γιατρειά.

Η γιατρειά είναι να χτίσουμε ξανά το δικαίωμα στο όνειρο και, μάλιστα, όχι μόνο των νεότερων αλλά όλων μας. Απο εκεί θα χτίσουμε και τον ρεαλισμό, απο εκεί θα ξαναβρεθούμε. Οσο μπερδεύουμε το ΜΕΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥ με συνταγές ενός πολιτικού συστήματος που αφορά στους λίγους, είναι βέβαιο οτι το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι κάπως τα νούμερα, τους αριθμούς...τους ανθρώπους, όμως, θα τους χάσουμε!

Ο λογαριασμός της παραίτησης...

...και τα δημοσιεύματα καλά κρατούν. Στη βάση πάντα της Ιστορίας...Πρώτα ήταν η Νίκη της Σαμοθράκης που ζητιάνευε και τώρα είναι η Αφροδίτη της Μήλου που σηκώνει το δάκτυλο προκλητικά. Και οι δύο βρίσκονται στο Μουσείο του Λούβρου...αν κάτι λέει κι αυτό. Κληρονομιά ενός παγκόσμιου πολιτισμού; Λαθροχειρία ενός περασμένου μεγαλείου; Κλασική ομορφιά που στολίζει διεθνή Μουσεία;
Τι είναι, τέλος πάντων, ο ελληνικός πολιτισμός για τους Ευρωπαίους;
Αναρωτιέμαι αν θα μας ενέτασσαν στη Δύση, αν δεν είχε υπάρξει ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης για να μαγέψει τον εξορθολογισμό τους. Αναρωτιέμαι, γιατί αφού ήταν δική μας πράγματι κληρονομιά, στο βαθμό που συντηρήσαμε τη γλώσσα μας, γιατί δεν τη διαχειριστήκαμε με τον τρόπο που έπρεπε. ' Η, έστω, γιατί δεν το κάνουμε τώρα.;!

Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα κάποιοι άλλοι έφταιγαν, προστάτευαν, σκεφτόντουσαν, έπρατταν, έδιναν εντολές για ΕΜΑΣ...και, κάποιες φορές, είναι τραγελαφικό αλλά: Κάποιοι μας αγαπούσαν και κάποιοι μας εχθρεύονταν. Οχι με τη φυσιολογική σημασία των όρων: αγαπώ-εχθρεύομαι αλλά με την έννοια πάντα του ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ 'Η ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ....
Τα τρίτα πρόσωπα ήταν πάντα στην νεότερη Ελλάδα, ο απο μηχανής Θεός που αποφάσιζε για εμάς...κάτι σαν την αναμονή του ελέους, της φιλευσπλαχνίας, της γενναιοδωρίας, του θείου δώρου και της θείας δίκης. Ετσι, μοιρολατρικά.

Εξού και σήμερα ο λογαρισμός. Δεν θελήσαμε να σταθούμε ποτέ στα ποδάρια μας ξεκάθαρα. Και είχαμε τα φόντα!
Οχι. Ούτε τόσο μικρή χώρα είμαστε -ούτε τόσο λίγοι είμαστε- ούτε τόσο μόνοι είμαστε εθνικά-ούτε οι Τούρκοι μετά απο ένα αιώνα μας φταίνε ακόμα...
Απλά, εμείς οι ίδιοι δεν πιστέψαμε ποτέ στον εαυτό μας πέρα απο μελοδραματισμούς και παλληκαριές της στιγμής. Γι' αυτό και όσοι έφυγαν στο εξωτερικό και έμειναν, έγιναν άξιοι πρεσβευτές μας. Εκεί βρήκαν κανόνες, εκεί είχε νόημα να σταθούν στο 'ύψος των περιστάσεων', εκεί άλλαξαν, συνυπήρξαν, συνεργάστηκαν, μοιράστηκαν, δώσανε πάσα στον διπλανό και έβαλαν γκόλ.

Αντίθετα, εντός, οι ιδεολογικές μεταμορφώσεις απο τον 19ο αιώνα και, μέχρι πρόσφατα, μας κράτησαν καθηλωμένους σε αναγνώσεις που, τις περισσότερες φορές, δεν είχαν νόημα. Για παράδειγμα, η μεταπολίτευση έχει λήξει εδώ και καιρό, οι κομματικοί σχηματισμοί έχουν ξεθωριάσει ή έχουν μετασχηματιστεί σε καθεστηκυία τάξη, τα συλλογικά όργανα δεν λειτουργούν, η Δημοκρατία χρειάζεται εμβάθυνση, το πολιτικό σύστημα θέλει ξεπάτωμα όπως λειτουργεί, η εξωτερική πολιτική χρειάζεται νέα αντιμετώπιση, η Εκπαίδευση είναι διεκπεραιωτική και ανούσια, η εργασία είναι, πλεόν, ζητούμενο, το περιβάλλον δεν έχει κάν αρχίσει να μας απασχολεί στη καθημερινότητά μας και ο Πολίτης απλά δεν συμμετέχει στα Κοινά, αφήνοντας άλλους να αποφασίζουν γι' αυτόν, να κάνουν λάθη και να ξανααποφασίζουν πάλι οι ίδιοι σε μια τετραετία. Και, έτσι, τον λογαριασμό πληρώνουν όλοι οι άλλοι που, πράγματι, με μικρές ενοχές συνέπραξαν τόσο με τη ψήφο τους όσο, κυρίως, με την εξυπηρέτησή τους. Τη προσωπική εξυπηρέτηση. Πολλοί μικροί λογαριασμοί φιάξανε το μεγάλο χρέος. Αλλοτε με συνείδηση, άλλοτε με αδιαφορία κι άλλοτε με παραίτηση. Γιατί δεν τον έφιαξαν μόνο αλλά, δυστυχώς, τον συντήρησαν μεγάλο...αυτοί οι μικροί λογαριασμοί.

Το "μήνυμα" της Δημοκρατίας είναι τυποποιημένο και γενικοποιημένο πανηγυρικά απο το ΜΜΕ. Η Πολιτική είναι κάτι λιγότερο απο τυποποιημένη. Είναι ανύπαρκτη και απαξιωμένη. Πρόσφατα, μάλιστα, αντικαταστάθηκε απο αριθμούς, spreads και ομόλογα. Λές και για όλα αυτά δεν αποφασίζουν άνθρωποι και όλα αυτά δεν αφορούν ανθρώπους αλλά αριθμούς...
Λύση υπάρχει: Να αλλάξουμε εμείς. "Απο το ελάχιστο φθάνεις πιο γρήγορα οπουδήποτε". Οι Ποιητές το ήξεραν και μας το έλεγαν. Εμείς πια δεν έχουμε χρόνο να διαβάζουμε ποίηση, πόσο μάλλον να γράφουμε;;;

Οσο για τους 'διακινητές του ελληνικού πολιτισμού' τύπου focus...Γερμανίας, Λονδίνου κ.λ.π., κάποιοι θα πρέπει να πουν στους εγχώριους καναλάρχες οτι η Πολιτική δεν είναι reality για να αντιμετωπίζεται με κορώνες...και οτι κι αυτοί έχουν συμβάλλει στο χρέος...

Απο κάπου να αρχίσεις...

Διαβάζω στα σημερινά ΝΕΑ

"ένα εκατ. ευρώ θα εξοικονομηθούν, στην πρώτη φάση αλλαγών της κυβέρνησης στην ΕΡΤ, με την περικοπή μισθών, συμβάσεων και την κατάργηση θέσεων. Δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις συνολικά 14 ειδικών συμβούλων του προέδρου της ΕΡΤ, οι μισθοί των οποίων κόστιζαν στην κρατική ραδιοτηλεόραση 1.080.000 ευρώ (μόνον το 2009)" και

"ΑΙΣΘΗΣΗ προκάλεσε η σύγκριση του ύψους των συμβάσεων στελεχών της ΕΡΤ με την ετήσια πρωθυπουργική αποζημίωση που ανέρχεται στις 140.20 ευρώ ετησίως. Ανάμεσά τους και οι συμβάσεις ειδικών συμβούλων που διέρρευσαν, αναπαρήχθησαν από δεκάδες blog, αλλά δεν διαψεύστηκαν από την ΕΡΤ ή το υπουργείο.

Δημοσιοποιήθηκαν οι ετήσιες απολαβές του τέως προέδρου της Χρήστου Παναγόπουλου (347.659), των δύο εντεταλμένων συμβούλων Κώστα Κέκκη- Πάνου Λουκάκου (256.174

και 257.033, αντιστοίχως) και των 14 ειδικών συμβούλων Γιάννη Πευκιανάκη (200.711), Αναστάσιου Σαλεσιώτη (130.773), Φώτη Σιούμπουρα (101.427), Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου (104.400), Βασίλη Βλαχοδημητρόπουλου (121.481), Γιώργου Παπαδόπουλου (128.524), Τζώνυ Καλημέρη (128.472), Στάμου Ζούλα (122.066), Δημήτρη Παπαπαναγιώτου (118.093), Παναγιώτη Χατζή (101.210), Πολυξένης Κούρτη- Θωμοπούλου (98.635), Νίκου Ρίζου (76.943), Μάνου Αντώναρου (84.000) και Ηλία Τανιμανίδη (76.066)"

Κάτι είναι κι αυτό για να δούμε που πηγαίναν τα έσοδα απο τις κατ' επανάληψη θυσίες του ελληνικού λαού. Και ακόμα περισσότερο για να καταλάβουμε Πώς και Γιατί η Ελλάδα έχει γίνει αναξιόπιστη όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά, κυρίως, στο εσωτερικό.
Αυτό απο το οποίο πάσχει περισσότερο απ' όλα η χώρα είναι πλέον το έλλειμμα αλληλεγγύης και φυσικά της κοινωνικής συνοχής.
Κι αυτό, δυστυχώς, παρά τη καλή πρόθεση της διαβούλεσης μέσω διαδικτύου αλλά και των ανοιχτών διαδικασιών προσλήψεων σε θέσεις ευθύνης μέσω του opengov δεν είναι αρκετό. Κι αυτό είναι κάτι για να αρχίσεις...αλλά δεν φθάνει για τη πραγματική αλλαγή στην Κοινωνία και δή την ελληνική που πάσχει απο χρόνιες παθήσεις ελλείμματος καλλιέργειας της Δημοκρατίας.

Η Ελλάδα χρειάζεται άμεσα και επειγόντωνς "πολλαπλασιαστές" εντός της κοινωνίας και για την κοινωνία στην Καθημερινότητα. Χρειάζεται πρόσωπα που επιθυμούν να είναι ενεργοί Πολίτες, χωρίς εκπτώσεις και υπαναχωρήσεις, χωρίς ίδιον όφελος. Χρειάζεται "συζητητές'' με προτάσεις, τεκμήρια, αντιρρήσεις και διάλογο πρόσωπο με πρόσωπο. Το έλλειμμα αλληλεγγύης ενισχύεται και απο το χρόνια παθολογικό πρόβλημα της έλλειψης 'κουλτούρας συνεργασιών' της ελληνικής κοινωνίας κι αυτό δεν καλλιεργείται με απρόσωπες διαδικασίες για ένα μικρό ποσοστό που ασχολείται με το Internet.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Κι αυτό είναι το ζητούμενο για την αναβάθμιση της χώρας. Απλά η οικονομική κρίση είναι μια ευκαιρία για πολύ σοβαρές κοινωνικές υπερβάσεις.

Γιατί η Ελλάδα;

Αυτός είναι ο τίτλος από βιβλίο της γαλλίδας ελληνίστριας Jacqueline de Romilly με το οποίο επιχειρεί να εξηγήσει γιατί όλα αυτά τα μεγάλα έργα που έχουν ως μοναδικό κριτήρια την εξήγηση της επιθυμίας του Ανθρώπου, το πάθος να εξηγήσουν τη ζωή και να εξυμνήσουν τον άνθρωπο ξεκίνησαν απο τον ελληνικό πολιτισμό. Πώς απο το προσωπικό οι Ελληνες κατάφεραν τότε να πάνε στο καθολικό το οικουμενικό, το ανθρωπιστικό εν τέλει….
Πώς και γιατί τότε η Ελλάδα;
Γιατί τώρα….
Οποιος/α βρεθεί σε τάξη εφήβων θα πρέπει να σκεφτεί κάτι παραπάνω για το μέλλον αυτής της χώρας. Και το λέω αυτό γιατί ενώ η οικονομία βρίσκεται σε κρίση κι ενώ στα πεζοδρόμια γίνονται προληπτικές προσαγωγές η ΠΑΙΔΕΙΑ βράζει στο ζουμί της. Ο Πολιτισμός, το Περιβάλλον και η Παιδεία βράζουν στο ζουμί τους καλύτερα….

Βλέπω παιδιά 11, 12 και μέχρι 18 ετών στοιχημένα σε εξεταστικά κέντρα να έχουν αγωνία για την επιτυχία τους. Μια επιτυχία που στοιχίζει στους ίδιους κόπο – στους γονείς χρήμα –και στους δυο απογοήτευση ή ακόμα μια χαρά με πολλά ερωτηματικά για το μέλλον Γιατί ακόμα κι αυτή, η επιτυχία, ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙ κάπου σίγουρα. Στοιβαγμένα Παιδιά-Στοιβαγμένα Χαρτιά – Στοιβαγμένο ΑΥΡΙΟ.

Αύριο; Τι έχουμε να πούμε για το αύριο σε αυτά τα παιδιά που κάνουν το καλύτερό τους για να βρουν μια αξιοπρεπή δουλειά, ευ ζην, ασφάλεια, μέλλον; Γιατί κάποιοι αγορεύουν σαν να έχουν να κάνουν με εχθρούς….Μήπως σκύψανε πάνω από τα προβλήματα που η δική τους, η δική μας γενιά έχει δημιουργήσει και κληρονομεί σε αυτούς τους νέους ανθρώπους;
Αναρωτιέμαι πάντα αλλά κι αντιδρώ σε όσα ΔΕΝ μου αρέσουν:

Δεν μου αρέσουν τα κρισέντο των πολιτικών. Πολύ έπαρση αντί για απολογία. Πολύ βεβαιότητα χωρίς ερωτηματικά. Ο,τι πιο επικίνδυνο. Λίγη αυτοκριτική και καθόλου σιωπή για αναστοχασμό.
Δεν μου αρέσουν κι οι άσκοποι ενθουσιασμοί, τα παράφορα χειροκροτήματα, τα πρώτα καθίσματα και οι υποκριτικές χαιρετούρες σε αμφιθέατρα…εκεί που η Ελλάδα αναστενάζει.
Δεν μου αρέσουν τα πρότυπα της τηλεόρασης που κανείς δεν συλλαμβάνει κάποιον/α προληπτικά όταν προπαγανδίζουν πρότυπα και life style.
Δεν μου αρέσουν οι βολεμένοι που ενδιαφέρονται για ρόλους.
Δεν μου αρέσουν οι ξερόλες που ειρωνεύονται την πράσινη ανάπτυξη ενώ οι ίδιοι μπαζώνουν και ρυπαίνουν….γνωρίζοντας.
Δεν μου αρέσουν οι ‘αριστεροί’ που διαμαρτύρονται χωρίς να σχεδιάζουν

Κι ακόμα αναρωτιέμαι πώς μπορεί να νοιώθει ένας νέος σήμερα όταν βλέπει την Νίκη της Σαμοθράκης να ζητιανεύει σε ξένα πρωτοσέλιδα; Πώς νοιώθει όταν η χώρα του θεωρείται πιο διεφθαρμένη ακόμα κι από την Μποτσουάνα αλλά κανείς δεν απολογείται γι’ αυτό; Πώς νοιώθει όταν απολύεται ο γονιός του και δανείζεται για να ζήσει; Πώς αισθάνεται όταν οι φίλοι του συνεχίζουν σπουδές ενώ αυτός ψάχνει για δουλειά; Πώς είναι να κάνεις θυσίες χωρίς να αλλάζει η ζωή σου προς το καλύτερο;

Και τελικά ΓΙΑΤΙ η ΕΛΛΑΔΑ όπου κι αν πάω με πληγώνει….;

Εξυπνάδες...

Παρακολούθησα την ανταλλαγή βολών μεταξύ Προέδρου ΣΥΝ και ΛΑΟΣ και πραγματικά μου έκανε πολύ εντύπωση η δεινή θέση του κ. Καρατζαφέρη. Φαίνεται....
Εντάξει ο αρχηγός του ΛΑΟΣ αλλά και οι εκπρόσωποί του αρέσκονται στα ευφυολογήματα
και τις εξυπνάδες...ακόμα κι όταν αντιφάσκουν με ηθικά και ηρωικά τσιτάτα που επιλέγουν ενίοτε. Ομως, οι εξυπνάδες είναι στάση ζωής για τους εκπροσώπους του.
Μόνο που οι εξυπνάδες δεν κάνουν για την Πολιτική αλλά για τον λαϊκισμό και, ο λαϊκισμός, δεν είναι παρά ντενεκές ξεγάνωτος όπως θα έλεγε κι ένας παλιός κωμικός...όταν μάλιστα επιμένει δεν είναι καν για γέλια αλλά για κλάματα και μετά τα κλάματα είναι απλά για λήθη.
Αυτή είναι και η πορεία πλέον του ΛΑΟΣ. Ο κ. Καρατζαφέρης μέσα στον λαϊκισμό και τις εξυπνάδες του το έχει αντιληφθεί γι΄αυτό και επιτίθεται φραστικά υποβαθμίζοντας το Κοινοβούλιο. Η προσωρινότητά του έχει κρατήσει περισσότερο απ' όσο περίμενε κι ο ίδιος. Αυτό είναι μια αλήθεια για την οποία μπορεί να χαίρεται. Ομως, μια δεύτερη αλήθεια που ακυρώνει την πρώτη είναι οτι τώρα πια η Δεξιά έχει εκφραστή και μάλιστα με ευρύτερες συναινέσεις και αποδοχή. Βλέπετε όλα κάποτε έχουν κι ένα τέλος. Και, μάλιστα, όσο πιο γρήγορα το καταλαβαίνει κάποιος τόσο πιο καλά ξέρει και να αποχωρεί....
Ο εξυπνάκιας αρχηγός του ΛΑΟΣ καλά θα κάνει να το καταλάβει και να αποχωρήσει εγκαίρως. Ειδάλλως θα κληθεί να λέει ανέκδοτα, όπως όλοι όσοι στο τέλος μιας κουβέντας δεν έχουν τίποτα άλλο να προσθέσουν....