Οι 'ατσαλάκωτοι'

Πολύ φοβάμαι οτι σύντομα μαζί με τα cd οι εφημερίδες θα μοιράζουν δώρο και μια δημοσκόπηση....και ποιός ξέρει...ίσως οι δημοσκοπήσεις κάποτε να μας έρχονται πακέτο στο σπίτι...κάτι σαν το έτοιμο φαγητό, ας πούμε. Μη το γελάτε καθόλου!

Ολα έχουν μια σχέση μεταξύ τους. Απο το έτοιμο μέχρι το γρήγορο. Απο τη τηλεθέαση μέχρι τους 151 ή μήπως τους 150 (;) της Βουλής. Απο τον Αύγουστο μέχρι τον Σεπτέμβριο. Απο τον "καταλληλότερο" μέχρι τον "καλύτερο". Απο τον Οκτώβρη μέχρι τον Δεκέμβρη. Βλέπετε, η διεθνής κρίση δεν είναι ένα απλό 'πακέτο'...αλλά συνοδεύεται πάντα με αξεσουάρ Πρίν, Κατά τη Διάρκεια αλλά και Μετά. Ειδικά δε όταν ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί εδώ και πολλά χρόνια απο τον λαϊκισμό σε όλα τα επίπεδα...δεν μπορούμε να περιμένουμε οτι θα ξημερώσει σύντομα.

Φυσικά πέρα απο τον διάλογο που δεν γίνεται στη Πολιτική λείπει κι ο διάλογος στην καθημερινότητα. Και δεν εννοώ τον διάλογο του καφενείου που εκεί όλο και κάτι μπορεί να γίνεται ...αλλά εκεί όπου υποτίθεται ότι υπάρχει κατ' εξοχήν η ανάγκη του διαλόγου (σύλλογοι, σωματεία, εργασιακοί χώροι κ.λ.π.) Σε αυτό το κομμάτι, λοιπόν, της κοινωνίας τα αυτιά είναι κλειστά, φανατικά ή αδιάφορα (το ίδιο είναι) ... ξεπερασμένα πάντως και φυσικά χωρίς ανταπόκριση στη κοινωνία. Μια κοινωνία που διαμορφώνεται σήμερα με άλλους όρους...την ανεργία, τη χρηματοπιστωτική κρίση, την ακρίβεια, την αλλαγή στις συνθήκες εργασίας, την ασφάλεια....και όχι τα πρόσωπα του συστήματος και την επικοινωνιακή τους δράση.

Αυτού του είδους οι παντός "ατσαλάκωτοι" που άλλοτε προέρχονται απο τον κομματικό σωλήνα που τους ευνόησε για χρόνια κι άλλοτε είναι απλά οι γόνοι που κληρονομούν ψήφους ή τσιφλίκια είναι που εμποδίζουν -εδώ και χρόνια- τουλάχιστον τα κόμματα εξουσίας να παράγουν πολιτικό διάλογο. Γι' αυτό και οι δημοσκοπήσεις στα όρια του στατιστικού λάθους ΔΕΝ παράγουν Πολιτική αλλά διαφημίσεις σε αργόσχολους. Με αυτά και με τ' αλλα η Πολιτική έχει συρρικνωθεί σε διαχειριστή με πυξίδα τα ποσοστά κι όχι με γνώμονα τις ανάγκες των Πολιτών. Μια ματιά στο χάρτη της Ευρώπης και στις εξελίξεις των σοσιαλιστικών, κεντροαριστερών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είναι αρκετή για του λόγου το αληθές....

Το τέλος της αξιοπιστίας του καπιταλισμού που περνάει απο τη Wall Street και απο μια χούφτα ανθρώπους, πρέπει να έχει ως εναλλακτική λύση ένα νέο κοινωνικό μοντέλο που αντί να αναπαράγει λαϊκισμούς σε κομματικό επίπεδο θα εξασφαλίζει ορατές λύσεις στην καθημερινότητα.