VAMOS!!!

Αναρωτιέμαι αν έχει μείνει κάτι όρθιο σε αυτή τη χώρα που να μας κάνει να αισιοδοξούμε….Κάτι να ελπίζουμε, βρε αδελφέ! Αυτό δηλαδή που θέλει να έχει κάποιος –έστω και σαν τελευταίο αποκούμπι- για να συνεχίζει να πασχίζει για το καλύτερο…Φαίνεται ότι δεν είμαι μόνη αφού…

«Απαισιόδοξοι για το κόστος ζωής στο μέλλον και εξαιρετικά ανήσυχοι για το ενδεχόμενο να βρεθούν άνεργοι οι ίδιοι ή τα παιδιά τους, εμφανίζονται οι Έλληνες, σύμφωνα με την εξαμηνιαία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου. Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία του Ευρωβαρόμετρου, που παρουσιάσθηκαν στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Αθήνα, το 65% των Ελλήνων εκφράζουν ανησυχία για την αγοραστική τους δύναμη. Την ίδια ανησυχία συμμερίζεται ένας στους δυο (52%) Ευρωπαίους. Το ίδιο ποσοστό (65%), δηλαδή δυο στους τρεις Έλληνες δηλώνουν ότι δυσκολεύονται να πληρώσουν τους λογαριασμούς που επιβαρύνουν κάθε μήνα το νοικοκυριό τους. Αντίστοιχα, λιγότεροι από έναν στους δυο Ευρωπαίους (47%) δηλώνουν ότι αντιμετωπίζουν ανάλογη δυσκολία. Το υψηλό ποσοστό (65%) κατατάσσει τη χώρα μας στην 5η θέση μεταξύ των κρατών των οποίων οι πολίτες δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στους μηνιαίους λογαριασμούς. Πρώτη έρχεται η προς ένταξη Τουρκία (84% των πολιτών), ακολουθούν η ΠΓΔΜ (79%), η Βουλγαρία (76%), η Πορτογαλία (71%) και έπεται η Ελλάδα»(Πηγή: ΕΡΤ, 10/7/2008)
Τίποτα δεν άλλαξε στις αναχωρήσεις και, δυστυχώς, ούτε στις επιστροφές. Ακόμα και αν έλειπαν οι ντίβες των καναλιών, ακόμα κι αν ο λαός έκανε τα μπάνια του, ακόμα κι αν οι πολιτικοί αρχηγοί σταυροκοπιόντουσαν στις εκκλησιές του αρχιπελάγους, ακόμα κι αν το πολιτικό κουτσομπολιό για τις αθλοπαιδιές, τα γεύματα, τις περαντζάδες και τις αντεγκλήσεις εν μέσω θέρους καλά κρατούσε, το κακό μαντάτο πάντα κάπου εκεί παραμόνευε: Από τον Καύκασο μέχρι τη πανδημία των ντοπαρισμένων ελλήνων αθλητών. Από τις καλοκαιρινές κραιπάλες στα νησιά μέχρι τις εν ψυχρώ δολοφονίες. Από τις μίζες μέχρι την απαλλαγή και το κλείσιμο των φακέλων. Από τον φιλελεύθερο ανταγωνισμό, την ακρίβεια, τη ΄μεταποίηση’ των επιχειρήσεων στην έλευση και νέων πολυεθνικών. Από τα δάνεια στην υπερχρέωση. Από την αδυναμία διατύπωσης εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων στο ξοφλημένο κομματικό σύστημα. Από τη ανυπαρξία πολιτικής σκέψης και λόγου στη κυριαρχία των ηχηρών δημόσιων δηλώσεων και της οθόνης.

ΟΚ. Σταματώ τη γκρίνια. Το ξέρω. Είναι απλά η αναπαραγωγή του γνωστού θυμού που αποπνέει η στασιμότητα…μια στασιμότητα που έχει αγκιστρωθεί κι αναπαράγεται συνεχώς από υλικά «παλιάς κοπής» χωρίς ίχνος ανταπόκρισης στα νέα δεδομένα….Γι’ αυτό και ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας ο σκληρός…!!! Ποιος ξέρει; Ίσως τότε «το αγώγι ξυπνήσει τον αγωγιάτη»