Από αυτά που με συγκινούν είναι και οι αθλητές των μεγάλων αποστάσεων.
Γι' αυτούς, εκεί μέσα (στον αγώνα), δεν χωράει η επίδειξη παρά μόνο η αντοχή. Η αντοχή της μακράς διαδρομής, της συνύπαρξης για μεγάλα χρονικά διαστήματα, της δοκιμασίας που εναλλάσσεται σε αισθήματα, χρόνο, τακτική, σκέψη, εικόνα, καρποφορία, το timing που θα κάνει την ανατροπή αλλά πάνω απ' όλα το γεγονός της συμμετοχής. Ο δρόμος!
Γι' αυτούς, εκεί μέσα (στον αγώνα), δεν χωράει η επίδειξη παρά μόνο η αντοχή. Η αντοχή της μακράς διαδρομής, της συνύπαρξης για μεγάλα χρονικά διαστήματα, της δοκιμασίας που εναλλάσσεται σε αισθήματα, χρόνο, τακτική, σκέψη, εικόνα, καρποφορία, το timing που θα κάνει την ανατροπή αλλά πάνω απ' όλα το γεγονός της συμμετοχής. Ο δρόμος!
Κάτι σαν τη σοδειά μου θυμίζει αυτή η επίπονη διαδικασία ….Οχι δηλαδή κάτι τυχάρπαστο...που αναβοσβήνει σαν πυγολαμπίδα και μετά χάνεται, αντικαθίσταται με ευκολία, μακραίνει απο τη μνήμη των ανθρώπων σαν αναλαμπή...χειροκροτείται μόνο για την επιτυχία της πρωτιάς! Γι' αυτό και ο χρόνος των αθλητών μεγάλων αποστάσεων δεν μετριέται μόνο σε ρεκόρ. Σημασία σε αυτές τις αποστάσεις, περισσότερο κι απο τον χρόνο, έχει ο τερματισμός.
Ίσως γι’ αυτό και ο δρομέας των μεγάλων αποστάσεων να ασκείται περισσότερο απ’ όλους στη μοναξιά. Εκεί δεν σιμώνει κανείς. Αν δεν έχει κάτι το πολύ δυνατό και ταυτόχρονα ιδιωτικό να τον συντηρεί και να τον σπρώχνει, θα είχε παραδώσει στο πρώτο τέταρτο. Όμως, αυτός επιλέγει να τερματίσει μ’ εκείνη τη γνωστή κομμάρα στα γόνατα και το πείσμα εφήβου που τυγχάνει ακατανόητο για τους περισσότερους και κατανοητό μονάχα για τους ονειροπόλους και τους ήρωες.
Τι μπορεί να συμβολίζει η είσοδος ενός μαραθωνοδρόμου στο στάδιο; Τον χαιρετισμό; Το χειροκρότημα; Την επιβράβευση ή μήπως τη συνάντηση; Τον σκοπό που εκπληρώθηκε ή μήπως αυτό ακριβώς…ότι ο αθλητής έρχεται από μακριά…για να πάει ακόμα πιο μακριά με όλα όσα έχει στερηθεί στη διαδρομή;
Περιέργως αυτή η στέρηση-όταν δεν είναι ένα είδος μαζοχισμού-είναι που λείπει και απο τη πολιτική ζωή τα τελευταία χρόνια: Το συναίσθημα και η εμπιστοσύνη ότι κάποιος, έστω μια μικρή ομάδα πολιτικών, έρχεται απο μακριά και μπορεί να πάει ακόμα πιο μακριά γιατί έχει μάθει να εκτιμάει τη διαδρομή. Ο μαραθώνιος, άλλωστε, έχει ιστορία...
Ίσως γι’ αυτό και ο δρομέας των μεγάλων αποστάσεων να ασκείται περισσότερο απ’ όλους στη μοναξιά. Εκεί δεν σιμώνει κανείς. Αν δεν έχει κάτι το πολύ δυνατό και ταυτόχρονα ιδιωτικό να τον συντηρεί και να τον σπρώχνει, θα είχε παραδώσει στο πρώτο τέταρτο. Όμως, αυτός επιλέγει να τερματίσει μ’ εκείνη τη γνωστή κομμάρα στα γόνατα και το πείσμα εφήβου που τυγχάνει ακατανόητο για τους περισσότερους και κατανοητό μονάχα για τους ονειροπόλους και τους ήρωες.
Τι μπορεί να συμβολίζει η είσοδος ενός μαραθωνοδρόμου στο στάδιο; Τον χαιρετισμό; Το χειροκρότημα; Την επιβράβευση ή μήπως τη συνάντηση; Τον σκοπό που εκπληρώθηκε ή μήπως αυτό ακριβώς…ότι ο αθλητής έρχεται από μακριά…για να πάει ακόμα πιο μακριά με όλα όσα έχει στερηθεί στη διαδρομή;
Περιέργως αυτή η στέρηση-όταν δεν είναι ένα είδος μαζοχισμού-είναι που λείπει και απο τη πολιτική ζωή τα τελευταία χρόνια: Το συναίσθημα και η εμπιστοσύνη ότι κάποιος, έστω μια μικρή ομάδα πολιτικών, έρχεται απο μακριά και μπορεί να πάει ακόμα πιο μακριά γιατί έχει μάθει να εκτιμάει τη διαδρομή. Ο μαραθώνιος, άλλωστε, έχει ιστορία...
Δεν ξέρω αν θα ονομάζεται ηγέτης, αρχηγός ή πρόεδρος....Σίγουρα, όμως, θα μπορεί να εμπνέει αλλά και να χειρίζεται τα πράγματα διαφορετικά απο αυτό που είθισται...δηλαδή αγοραία, χωρίς εκπλήξεις, δίχως ξόδι, ακολουθώντας τη πεπατημένη...
Η εποχή στερείται από αυτούς τους πολιτικούς που μοιάζουν με αθλητές μεγάλων αποστάσεων. Και μη το υποτιμά κανείς αυτό! Γιατί όπως θάλεγε κι ο Ρωμανός: «Είναι κανείς από το μέρος της αθωότητας- ‘λευκοφόρος την διάνοιαν’- σε δύο περιπτώσεις: όταν δεν έχει φτάσει στο σημείο να υποψιαστεί καν το Μαύρο. Κι όταν έχει διατρέξει ως την έσχατη άκρη του, έτσι που να πατήσει από το άλλο μέρος πάλι στο Λευκό. Με πλήρη συνείδηση ότι όσα γνώρισε στο αναμεταξύ του είναι απολύτως άχρηστα».*
Μιλώ πέρα από την Ανάγκη και πάνω από την ανισότητα των πεπρωμένων, όπως συμπλήρωσε ο Ελύτης….και το φωτάκι είναι στα χέρια των κατανοούντων…
*Ελύτης Ο., Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη, εκδόσεις "Γνώση", Αθήνα1989
14 σχόλια:
@Ελένη να τολμήσω ένα άλμα ανεξαρτήτως Ελύτη. Πιστεύω ότι αυτό που κάνει τους δρομείς σημαντικούς είναι ο ηρωισμός. Αυτό που λείπει σήμερα γενικώς από παντού.
Τεχνοκράτες υπάρχουν πολλοί, καλοί πολιτικοί (με την κακή έννοια), καλοί δημοσιοσχετίστες (με την κακή πάντοτε έννοια) και καλοί παρατρεχάμενοι υπάρχουν επίσης πάρα πολλοί.
Σε εποχές γενικευμένου κομφορμισμού οι ήρωες φοράνε γραβάτες και μιλάνε ακαταλαβίστικα μια γλώσσα που δεν αφορά τους πολίτες. Αλλά ακόμη και αν υπήρχαν ήρωες θα ασχολούνταν με τις λακκούβες των δρόμων;
Αυτό που λείπει δηλαδή είναι το όραμα που θα εμπνέει σε μια εποχή που δεν εμπνέει πια κανέναν τίποτα. Σε τέτοιες εποχές η πολιτική είναι θέμα διαχείρισης και η δημοκρατία θέμα δικαστηρίων.
Ποιος τολμάει να ορθώσει το ανάστημά του και να θέσει ένα νέο όραμα και να κάνει τον κόσμο να πιστέψει σε αυτό; Αφού σήμερα οτιδήποτε πραγματικό νέο χαρακτηρίζεται ως ουτοπικό και διαγράφεται από την ατζέντα των γραφειοκρατών.
Ίσως το χειρότερο από όλα είναι ο άκρατος ατομικισμός που αποτελεί τον κοινό παρανομαστή της γενικής παθογένειας.
GR αυτό που κάνει τους δρομείς σημαντικούς είναι το τέρμα αλλά πρίν απο αυτό, η συμμετοχή. Δεν ξέρω αν βλέπουν τον εαυτό τους ως ήρωα...συνήθως οι πιο ταπεινοί και αμήχανοι αθλητές στο βάθρο είναι οι μαραθωνοδρόμοι...αλλά και γενικότερα η μορφή του ήρωα στην ιστορία (έχεις γράψει κι εσύ) νομίζω οτι πολλές φορές είναι μια παρεξηγημένη φυσιογνωμία...μη ξεχνάς οτι ήσαν πάντα απλοί άνθρωποι με κανονική ζωή κι επομένως βέβαι θα ασχολούνταν με τις λακκούβες...ξέρω κάποιους που δεν φαίνονται οτι κάνουν ηρωικά πράγματα αλλά ο στενός τους περίγυρος ...το ξέρει κι αυτο είναι πιο φυσιολογικό....
Στα δημόσια αυτό που αναζητάται, κατά την άποψή μου, πέρα απο το αυτονόητο που είναι η εντιμότητα(άλλο αν σήμερα έχει γίνει προσόν το αυτονόητο...!!) είναι η μορφή ενός ή πολλών ανθρώπων που έχουν όραμα αλλά και σχέδιο. Που γνωρίζουν να σχεδιάζουν αλλά και να πράττουν, να επεμβαίνουν καθοριστικά όταν πρέπει...και να ξεχωρίζουν με ποιούς θα πάνε και ποιούς θα αφήσουν...γιατί η αλήθεια είναι οτι πρέπει να αφήσουν αρκετούς...επομέως να ξέρουν να αποφασίζουν και να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων...Δεν βλέπω πολλούς, φίλε μου, για να μη πώ οτι δεν βλέπω κανένα και φανώ απόλυτη...:))
Και κάτι τελευταίο...δεν είναι πάντα η κόλαση...οι άλλοι...μπορεί να είμαστε κι εμείς όταν έχουμε το πεπόνο και το μαχαίρι αλλά δεν το χρησιμοποιούμε για να κόψουμε σωστά...
Πολύ σωστό κείμενο και σωστή επιλογή της φωτογραφίας του Γκεμπρελασιε.
Δεν ξέρω αν τον παρακολούθησες στα 10.000 μ. στους Ολυμπιακούς, αλλά έκανε τον "λαγό" για να κερδίσει ο μαθητής-αθλητής του.
Με άλλα λόγια αθλητής μεγάλων αποστάσεων που ξέρει και ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΕΙ.
Πράγμα που δύσκολα συναντάμε και στην πολιτική στις μέρες μας...
Όσο για αυτή την ομάδα ανθρώπων, ή τον αρχηγό ή όπως αυτον θα τον λένε, δεν μπορεί θα υπάρχει.
"Πατώ" στο σχόλιο του Matrix στην σύγχρονη πολιτική όλοι το παίζουν λαγοί αλλά στην πραγματικότητα είναι λύκοι...
Τρέχουν με πείσμα πολλά μέτρα σχηματίζουν αγέλες ετερόκλητες και ανόσιες με μοναδικό σκοπό το προσωπικό τους κέρδος.
Υπάρχουν δρομείς στην σύγχρονη πολιτική σκηνή απλά ο σκοπός τους δεν είναι αυτός που θα έπρεπε να είναι...
Μακάρι να έχετε δίκιο και να υπάρχει κάτι σαν αυτή την ομάδα...
Μήπως πρέπει να ψάξουμε ποιο χαμηλά για να την βρούμε ... και όχι στα αστέρια που ψάχνουμε...
Απο τον Στέργιο
Γεια σε όλους που γύρισαν από διακοπές …καλή συνέχεια!
Ελένη, θαυμάσια η ανάρτηση αλλά σε λάθος εποχή και λάθος κόσμο…
Η ιστορία των δρομέων μεγάλων αποστάσεων είναι λαμπρή και το ξέρουν όλοι. Μόνο που τα τελευταία χρόνια όλο και εισχωρεί η ντόπα και εδώ. Τι κρίμα αντί για μεγάλους αθλητές σε λίγο να βλέπουμε μαϊμού αθλητές και στους μαραθώνιους. Με μεγάλα πόδια, διαφορετικές κλειδώσεις, άλλα νεύρα. άλλο DNA… κάτι σαν κατασκευή μεταλιοφόρου… Και τότε θα βλέπουμε ομηρικές μάχες πολυεθνικών για το ποια θα κατασκευάσει το καλύτερο σωματοτυπο! Τα πάντα εμπόριο, εξουσία, αλαζονεία! Εμείς στην άκρη θεατές, καταναλωτές των εμπορευμάτων τους, αδύναμοι… Αδύναμοι;;;; μωρέ μαύρο φίδι που τους έφαγε αν ξυπνήσει αυτός ο Γίγας που έχει τη δύναμη αλλά του τη κλέβουν και τον δουλεύουν.
Με πλήρη απογοήτευση από τη πλειοψηφία των αθλητών της Ολυμπιάδας, είτε τους ανίχνευσαν ντόπα είτε όχι
Στέργιος
Γκεμπρελασιέ...!!! Μεγάλος αθλητής!!!! και βέβαι τον είδα να κάνει το "λαγό"...και φυσικά συνειδητοποίησα για άλλοι μια φορά οτι οι 'γεμάτοι' άνθρωποι ξέρουν να δίνουν περισσότερο απο τους επίδειξιομανείς που κάνουν φασαρία. Ο σωστός αθλητής φροντίζει και για συνέχεια ;)
οπως και ο σωστός πολιτικός...
Ναι ίσως θα υπάρχει κι αυτό το είδος αλλά καθυστερεί να ξεχωρίσει και δυστυχώς το υπάρχον υλικό είναι απογοητευτικό...:(
Μα ψαρά μου κι εγω για τα χαμηλά μιλάω...πια. Αφού στα υψηλά ότι 'καπέλο' ξεχώρισε έχει καεί....
Πάντα το φωτάκι το έχουν οι αποκάτω κι εκεί κάτι θα ξεχωρίσει απλά αργεί και δυστυχώς αυτό δημιουργεί κι άλλους λαγούς με περτραχήλια....:)
Στέργιο καλώς τον! Πράγματι κάπως έτσι θα καταντήσει φοβάμαι ο αθλητισμός...και τότε δεν θα ξέρουμε τι είδους μεταλλαγμένη διατροφή έκανε ο κολυμβητής κι έβγαλε λέπια και τι ο εις τριπλούν κι έγινε καγκουρώ...:)
Αλλά δεν μας είπες...τι θα γίνει με τι ντόπα της πολιτικής; Αυτός ο γίγας έχει ελπίδες να ξυπνήσει σχετικά σύντομα...γιατί αν είναι για την άλλη ζωή...ε! τι να πώ; Κάποιους δεν θα μας αφορά καθόλου...:Ρ
Ο μαραθώνιος όντως είναι από τα πιο σεβαστά αγωνίσματα, μαζί με δέκαθλο κτλ.
Αν και οι αρχαίοι ημών δε θα συμφωνούσαν και τόσο, καθότι ως Ολυμπιονική (από τον οποίο έπαιρνε το όνομά της η Ολυμπιάδα) ήταν ο νικητής του σταδίου (ας πούμε τα αντίστοιχα τωρινά 200 μέτρα).
Τώρα στον συσχετισμό με την πολιτική, ο μόνος παραλληλισμός που μπορώ να κάνω είναι με τις προκριματικές των δημοκρατικών στις ΗΠΑ. Ίσως μία μικρή συσχέτιση με μαραθώνιο.
kitsomitso χρήσιμη η πληροφορία για τον 200άρη...δεν το γνώριζα.
Ομως...ο αθλητής μεγάλων αποστάσεων και σωστά βάσεις και το 10θλο είναι ο ήρωας των αγώνων...αυτός που εξανλτείται απο τη προσπάθεια με μέτρο (πολύ περισσότερο απο τα άλλα αθλήματα) ακριβώς γιατί η διαδικασία έχει πολλά ...στάδια.:)
Συμφωνώ για τις εκλογές των ΗΠΑ...μαραθώνιος...πράγματι! Να δούμε αν θα φθάσουν σώοι μέχρι το τέρμα...
Καλημερα Ελένη, εξαιρετική επιλογή το κομμάτι..Πράγματι, τί μπορεί να υπάρχει εκτός απο την απολυτη μοναξιά σε δρομους μεγάλων αποστάσεων; Εκτός αν πούμε ότι ο αθλητής εχει παρεα τους κτυπους της καρδιάς του και τον εγκέφαλό του που οφειλει να τον εχει σε εγρήγορση. Θα μπορούσε να πει κανεις ότι ειναι μια καλή παρέα.
σε φιλω
εχω γραψει κατι περι φιλελευθερισμού στο τελευταίο κομματι μου για την Κ κι εχει γέλιο γιατί κανεις δεν μπαινει να σχολιάσει. Μα, καλα, όλοι παρωπίδες φοράμε;
Απο τον Στέργιο
....................
Ελένη,
Τελικά είναι φανερό ότι όλα τα προβλήματα είναι πολιτική με όποιο όνομα και αν καταγράφονται.
Η απάντηση στο ερώτημα που μου έθεσες είναι:
Η φιλόσοφοι αργούν,
Οι πολιτικοί χάθηκαν,
Οι επαγγελματίες επαναστάτες λείπουν δε διακοπές διαρκείας,
Οι γραφειοκράτες ψευδοκόκκινοι έγιναν κατακίτρινοι κεφαλαιοκράτες…
Ο Λένιν και ο Μαρξ πέθαναν προ πολλού.
Δεν είμαι σε θέση τώρα να σου απαντήσω πότε θα ξυπνήσει ο γίγας λαός αφού όλοι «λείπουν». Έριξα χαρτιά, είδα τον καφέ, πήγα στα Ταρώ τίποτα. Ένας μόνο γέρος (ΥΓ1) μου έδωσε χρησμό Πυθίας: «Ξυπνάει απότομα σαν το ηφαίστειο και γεννά από μόνος του αρχηγούς, πολεμιστές, και ήρωες γκρεμίζοντας θρόνους. Ένα μόνο χρειάζεται. Εσείς να ρίχνετε το σπόρο. Συνεχίσετε να ρίχνετε σπόρο»!
Πάλι έμεινα με την απορία για το «πότε» αλλά τι να κάνω; Το μόνο που μου έμεινε είναι να ρίχνω «σπόρο» όπως και τόσοι άλλοι στους δρόμους, στα γιαπιά, τα πανεπιστήμια, τα εργοστάσια, στα… blog και όχι μόνο.
Αυτή είναι η μόνη απάντηση που δίνω.
Στέργιος
ΥΓ1. Η απάντηση είναι πραγματική και αφορούσε σε αγωνιώδες ερώτημα ανυπότακτων και βιαστικών νέων που έθεσαν το ερώτημα σε έμπειρο αριστερό σε μέρες πλήρους απογοήτευσης και σκοταδιού για το πότε θα ξυπνήσει ο λαός, περί το 1969. Οι μεγαλύτεροι θα γνωρίζουν ότι τότε «δε κουνιόταν φύλλο» και θα σε περνούσαν για τρελό αν πρόβλεπες Χημείο, Νομική ή Πολυτεχνείο.
ΥΓ2. Ένα μόνο με ανησυχεί πολύ. Ζούμε μέρες προ των πολέμων του 1914 και 1939. Η αναδιανομή σφαιρών δεν σταματάει όταν αρχίσει. Δεν γίνομαι μάντης κακών αλλά ο ιμπεριαλισμός σε τίποτα δεν άλλαξε από το 1914. Σε ΤΙΠΟΤΑ και ας τρέχουν οι θεραπαινίδες να μας μιλάνε για άλλο καπιταλισμό, για καπιταλιστική δημοκρατία, τέλος της ιστορίας και άλλες μπούρδες. Δυστυχώς, ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΑΙΜΑ. Απλά δεν ξέρουμε από πριν πόσο.
@ρίτσα ναι πάνω απ' όλα
"ο αθλητής εχει παρεα τους κτυπους της καρδιάς του και τον εγκέφαλό του που οφειλει να τον εχει σε εγρήγορση. Θα μπορούσε να πει κανεις ότι ειναι μια καλή παρέα"
αυτό ήθελα να πώ...:)
Θα σε επισκεφτώ σύντομα... ελπίζω να προλάβω
Αισιόδοξος ο χρησμός και ενθαρρυντικός βέβαια. Νομίζω οτι αυτό κάνουμε αλλά ξέρεις Στέργιο που και που θέλεις το φωτάκι να σε επισκέπτεται απο μόνο του χωρίςνα σπρώχνεις συνέχεια εσύ το κάρο...:)
Δεν ξέρω αν θαναι γίγας αλλά ας είναι μια πρώτη γραμμή στο χάρτη βρε αδελφέ...!!!
Νάσαι καλά. Τα σχόλιά σου είναι πάντα εξαιρετικά και φυσικά πολύ ευπρόσδεκτα....:))
Δημοσίευση σχολίου