Ανησυχητική αύξηση εκβρασμών προστατευόμενων θαλάσσιων θηλαστικών στο Αρχιπέλαγος

Σε μία εποχή που λέγονται πάρα πολλά σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος και των σπάνιων ειδών, παρατηρείται το εξής οξύμωρο: όσο αυξάνεται η κατά φαντασίαν περιβαλλοντική μας συνείδηση, αυξάνεται αντίστοιχα και η καταστροφή που προκαλούμε στη φύση. Οι εκφάνσεις αυτού του φαινομένου στη χώρα μας είναι πάμπολλες: καμένα δάση, καταστροφή κάποιων από τους σημαντικότερους “προστατευόμενους” υδροβιότοπους, υποβαθμισμένα θάλασσια οικοσυστήματα από την αλόγιστη αλιεία και τη ρύπανση, θανάτωση σπάνιων θαλάσσιων ειδών

Οι παράγοντες που προκαλούν τους εκβρασμούς είναι συνήθως
• η αυξανόμενη ρύπανση των θαλασσών,
• οι θαλάσσιες εκρήξεις
• η χρήση σόναρ υψηλών συχνοτήτων κατά τη διάρκεια στρατιωτικών ασκήσεων
• οι ηθελημένες θανατώσεις

Για το τελευταίο θα μπορούσαμε εύκολα να κατηγορήσουμε τους αλιείς για αυτές τις απεχθείς πράξεις, οφείλουμε όμως να αναλογιστούμε το μερίδιο ευθύνης της πολιτείας και των περιβαλλοντικών φορέων, που έμμεσα οδηγούν κάποιους αλιείς στις ηθελημένες θανατώσεις:

Καθώς τα θαλάσσια οικοσυστήματα καταστρέφονται και τα ιχθυαποθέματα μειώνονται, οι παράκτιοι αλιείς και τα θαλάσσια θηλαστικά ανταγωνίζονται για τα ίδια λιγοστά ψάρια, ώστε να επιβιώσουν.Ως συνέπεια κάποια είδη δελφινιών και οι φώκιες προκαλούν όλο και συχνότερα καταστροφές στα δίχτυα των παράκτιων αλιέων, ενώ οι τελευταίοι δεν λαμβάνουν καμίας μορφής υποστήριξη για τις ζημιές που τους προκαλούν αυτά τα προστατευόμενα είδη.Παρόλο, επομένως που η χώρα μας έχει υπογράψει διεθνείς συμβάσεις με τις οποίες δεσμεύεται για την προστασία αυτών των σπάνιων ειδών, δεν έχει εφαρμόσει κανένα μέτρο προστασίας.Οι ελληνικές θάλασσες, έχουν την τύχη να αποτελούν στις μέρες μας την κιβωτό της Ευρώπης, στηρίζοντας μία σπάνια βιοποικιλότητα θαλάσσιας ζωής. Ωστόσο σπάνια και προστατευόμενα είδη, έπειτα από χιλιάδες χρόνια παρουσίας, κινδυνεύουν πλέον να αφανιστούν από τις θάλασσες μας.Για το σκοπό αυτό, το Αρχιπέλαγος επεξεργάζεται και σύντομα θα δημοσιεύσει μία σειρά αναλυτικών μέτρων, ώστε το πρόβλημα των εκβρασμών θαλάσσιων θηλαστικών στις ελληνικές θάλασσες, να αντιμετωπιστεί και να επιλυθεί στη βάση του, με τη συμμετοχή όλων: κρατικών αρχών, επιστημόνων, περιβαλλοντικών φορέων και τοπικών κοινωνιών. Εάν δεν ληφθούν άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα για την προστασία των ελληνικών θαλασσών στο σύνολό τους, κινδυνεύουμε να καταστρέψουμε μία φυσική κληρονομιά παγκόσμιας σημασίας . Θα είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι, τόσο η πολιτεία, όσο και οι πολίτες που αδρανούμε ή εφησυχάζουμε μπροστά σε αυτή την καταστροφή.

Πηγή:Αρχιπέλαγος, Ινστιτούτο Θαλάσσιας και Περιβαλλοντικής Ερευνας Αιγαίου

Ρεπορτάζ:Αναστασία Μήλιου

Φωτό:νεκρά ζωνοδέλφινα, ρινοδέλφινα, σταχτοδέλφινα, φυσητήρες, ζιφιοί, φώκαινες, φώκιες και θαλάσσιες χελώνες, σε ευρεία έκταση της ελληνικής ακτογραμμής απο τη περιοχή του Αρχιπελάγους

Το τελευταίο πρόγευμα...

Το τελευταίο πρόγευμα στην πολύ σύντομη ζωή τους έτρωγαν χθες το πρωί τα τέσσερα αγγελούδια, όταν ρουκέτα από ισραηλινό τανκ έπληξε το σπίτι των δύο δωματίων που κατοικούσαν στην παλαιστινιακή πόλη Μπέιτ Χανούν στο βόρειο τμήμα της Γάζας.

Νεκρή και η μητέρα τους, που βρέθηκε στα συντρίμμια του σπιτιού να κρατά στην αγκαλιά της το μόλις 15 μηνών παιδί της για να εκπνεύσει αργότερα.
Σύμφωνα με τις παλαιστινιακές νοσοκομειακές πηγές, τον θάνατο από την επίθεση βρήκαν η Ρουντίνα και η Χάνα Αμπού Μετάκ 6 και 3 ετών αντίστοιχα και τα αδέλφια τους Σάλεχ 4 ετών και Μούσα μόλις 15 μηνών. Δύο ακόμη μεγαλύτερα αδέλφια τραυματίστηκαν, ενώ η τριαντάχρονη μητέρα τους Μιγιασάρ εξέπνευσε καθώς μεταφερόταν στο νοσοκομείο.

Η επίθεση της ισραηλινής αεροπορίας και του πυροβολικού στην Μπεϊτ Χανούν είχε ως στόχο, όπως συνήθως υποστηρίζει το υπουργείο Αμυνας του Τελ Αβίβ, ένοπλους «τρομοκράτες» της Χαμάς. Οι ίδιες πήγες αρνήθηκαν ότι τα πυρά του ισραηλινού κράτους έπληξαν αμάχους την ίδια ώρα που τα διεθνή μέσα ενημέρωσης μετέφεραν φρικτές εικόνες από τη βομβαρδισμένη κατοικία και τον αλλόφρονα πατέρα Αχμέντ Αμπού Μετάκ. Εκτός από τα 5 μέλη της οικογένειας, από την επίθεση βρήκε τον θάνατο και ένας 17χρονος Παλαιστίνιος που εκείνη την ώρα περνούσε έξω από το σπίτι.

Τελ Αβίβ
«Θα ερευνήσουμε το συμβάν» σημείωνε χθες το απόγευμα ο εκπρόσωπος του Ισραηλινού πρωθυπουργού Εχ. Ολμέρτ απαντώντας στη διεθνή κατακραυγή για την επίθεση στην καρδιά του χριστιανικού Πάσχα.
Ματωμένα ρούχα σκόρπια στον δρόμο, υπολείμματα φαγητού, ένα μοναδικό λευκό παιδικό παπουτσάκι μαζί με ένα μπλε παιδικό παντελόνι είναι ό,τι απέμεινε από το σπίτι, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του Ασοσιέιτεντ Πρες.

Η αναζωπύρωση της ισραηλινής επιθετικότητας συμπίπτει χρονικά με την αναβίωση των ειρηνευτικών προσπαθειών της Αιγύπτου και το διεθνές ενδιαφέρον που προκάλεσε η γενναία προσπάθεια του πρώην Αμερικανού προέδρου και νομπελίστα Τζίμι Κάρτερ να σπάσει το τείχος της σιωπής που καλύπτει το μεσανατολικό αδιέξοδο μεσούσης της αμερικανικής προεκλογικής εκστρατείας.

Για την ακρίβεια, οι νέες ισραηλινές επιθέσεις και εισβολές έχουν ως στόχο να ναρκοθετήσουν πριν από την εξέλιξή τους τις επίκαιρες ειρηνευτικές πρωτοβουλίες ειδικώς μετά τη δέσμευση της Χαμάς να τηρήσει εξάμηνη εκεχειρία ως εκδήλωση καλής θέλησης.
Την πρόταση απέρριψε το Ισραήλ και λίγες ώρες αργότερα την περασμένη Κυριακή σε συγκρούσεις ανάμεσα σε Ισραηλινούς στρατιώτες και Παλαιστίνιους μαχητές στην Μπέιτ Λαχίγια βρήκε τον θάνατο ένα 14χρονο κορίτσι.

Το Ισραήλ, που αυτή την περίοδο τιμά τα 60 χρόνια από την ίδρυσή του, παραμένει προσδεμένο στην αδιάλλακτη πολιτική άρνησης οποιασδήποτε ειρηνευτικής πρωτοβουλίας και το απέδειξε πρόσφατα με την προσβλητική υποδοχή που επεφύλαξε στον Τζίμι Κάρτερ.
Η απαγόρευση εισόδου του νομπελίστα πρώην προέδρου των ΗΠΑ στη Γάζα και η άρνηση των υπηρεσιών κρατικής ασφάλειας να του παράσχουν προστασία δεν αποτελεί μόνο τιμωρία για την παρομοίωση της ισραηλινής πολιτικής με το νοτιοαφρικανικό ρατσιστικό καθεστώς που ο Τζίμι Κάρτερ επεφύλαξε για το Τελ Αβίβ εκδίδοντας προ τριετίας το βιβλίο του με τον τίτλο «Παλαιστίνη: Ειρήνη αντί Απαρτχάιντ».

Καθώς η αμερικανική προεκλογική εκστρατεία βρίσκεται στην κρισιμότερη φάση της εξέλιξής της, η ισραηλινή ηγεσία που διεκδικεί τον τίτλο του «ατιμώρητου συμμάχου» φροντίζει να κερδίσει χρόνο απορρίπτοντας οποιαδήποτε ειρηνευτική μεσολάβηση.

Σύνοδος κορυφής
Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος την περασμένη Πέμπτη είχε στην Ουάσιγκτον συνομιλίες με τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπους, προετοιμάζεται για την κρίσιμης σημασίας σύνοδο κορυφής που θα πραγματοποιηθεί στις 17 Μαϊου στο Σαρμ ελ Σεϊχ της Αιγύπτου με τη συμμετοχή του Τζορτζ Μπους.

Μετά τις επαφές με την αμερικανική κυβέρνηση, ο Παλαιστίνιος ηγέτης δεν έκρυψε την απογοήτευσή του για την επιμονή της Ουάσιγκτον να ταυτίζεται με τις ισραηλινές θέσεις, παρότι ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει αναλάβει τη δέσμευση να πετύχει μια συνεκτική συμφωνία για το Μεσανατολικό έως το τέλος του 2008, ώστε να στέψει με επιτυχία το τέλος της προεδρίας του.
Ο κ. Αμπάς έλαβε τη δέσμευση του Ρώσου Προέδρου Πούτιν για μια νέα ειρηνευτική διάσκεψη για το Μεσανατολικό, την τελική συμφωνία για την οποία αναμένεται να εξετάσει στις 1 και 2 Μαϊου το Κουαρτέτο για τη Μέση Ανατολή (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ, ΟΗΕ).

Ο ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗ ΓΑΖΑ
Η οικονομική ανάπτυξη στα παλαιστινιακά εδάφη θα είναι μηδενική, εκτιμά η Παγκόσμια Τράπεζα για το 2008. Μηδενική ήταν η ανάπτυξη και το 2007
Τα 7,7 δισ. δολάρια που υποσχέθηκαν οι δωρήτριες χώρες στο Παρίσι δεν έφτασαν ποτέ στα παλαιστινιακά εδάφη λόγω των εμποδίων που ορθώνει το Ισραήλ
Η ανεργία στη Δυτική Οχθη φτάνει το 23% και στη Λωρίδα της Γάζας το 33%
Οι Παλαιστίνιοι που ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας είναι το 35%, ενώ στο μέσο επίπεδο φτώχειας ζει το 67%

Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα 2008
ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ας ακούσουμε μουσική....Glenn Gould, ο αγαπημένος μου πιανίστας

Το νερό σε μεγάλες ποσότητες είναι λιγότερο διασκεδαστικό απ’ ό,τι σε μικρές, όση δηλαδή είναι και η διαφορά μεταξύ του «πίνω» και «πνίγομαι».

Έτσι έχει καταλήξει η τηλεθέαση στις μέρες μας. Ένας διαρκής, επαναλαμβανόμενος «πνιγμός». Μια αδιάντροπη λαγνεία ατάλαντων που τρομοκρατούν με το μεσουράνημά τους στα παράθυρα των καναλιών. Δεν χρειάζονται καν ονοματεπώνυμο πολλές φορές. Αναφέρονται κατ’ επάγγελμα(;), συγγραφέας, νομικός, αντιπρόεδρος Βουλής, βουλευτής, δημοσιογράφος και πάει λέγοντας…..«Έσφαλεν ο την δόξαν/ ονομάσας ματαίαν»…..κατ’ επάγγελμα μάλιστα! Συνεντεύξεις με ερωτήσεις «Τι βλέπεις για το μέλλον σου; Θέλεις ν’ ανέβεις κι άλλο ψηλά;» «Μπορείς να δώσεις περισσότερα…», «Τι λένε οι φίλοι σου γι’ αυτό;» κι όσο για τις ειδήσεις η κατάλληλη μουσική συνοδεύει τον πόνο, το θρίλερ, την καταιγίδα, τις διαδηλώσεις και τα happy end. Άσε τα ομαδικά therapy shows! Πρόκειται για αστεία πράγματα που, ωστόσο, διαμορφώνουν συνειδήσεις και πρότυπα.

Ωστόσο, υπάρχουν αντίρροπες δυνάμεις για «να συντηρήσουμε τα καντηλάκια της μοναξιάς μας», όπως έλεγε ο Χρήστος Βακαλόπουλος. Ένα καντηλάκι ακόμα στη μνήμη ανθρώπων που ακόμα φωτίζουν αυτή την άχαρη εποχή των be free και των παλιμπαιδισμών είναι η εκλεκτή μουσική του πιανίστα Glenn Gould. Τον Οκτώβρη συμπληρώνει απουσία 26 ετών ο σπουδαίος Καναδός πιανίστας. Μόλις 50 ετών και ήδη είχε εκπληρώσει την δόξα ως μεταθανάτια παρακαταθήκη, άρα ωφέλιμα.

Ο Gould, ούτως ή άλλως, δεν έγινε μύθος μετά θάνατο. Ο Gould ήταν διαφορετικός ενώ ζούσε. Αντιγράφω από τη στήλη «Ωτοβλεψίες» των «Νέων»(8.10.82). « Ο ίδιος σαν ερμηνευτής είχε ένα εξαιρετικό χάρισμα. Έκανε τον ακροατή να ξανασκέφτεται τη μουσική που νόμιζε πώς ήξερε καλά. Αν και οι ιδέες του μερικές φορές σοκάριζαν τους κριτικούς, οι ερμηνείες του αποκάλυπταν νέες πλευρές των έργων.. Ένα πράγμα μόνο του ήταν ανάθεμα: η ακαδημαϊκή ανία…Ήταν σπάνιος».

Ας πάρουμε, λοιπόν, μια βαθιά ανάσα ακούγοντάς τον να ερμηνεύει με μουρμουρίσματα, τραγουδώντας τη μελωδία της μουσικής και ας φαντασθούμε ότι ταξιδεύουμε κι εμείς μαζί του παρακολουθώντας τις ενορατικές του διαδρομές στον Μπαχ και τον Μότσαρτ.

Μια διαφορετική γραφή. Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

«Παράξενες μέρες. Μέρες που ενόσω το όνειρο, μιας αδελφωμένης ανθρωπότητας θα μπορούσε να ‘ναι πιο κοντά φαίνεται αποκαρδιωτικά μακρινό. Για να συνεχίσουμε να μοχθούμε «χρειαζόμαστε εμβόλιο κατά της απογοήτευσης.»[i]

Από παντού βομβαρδιζόμαστε από πολεμικά ανακοινωθέντα. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη η βία πυροδοτείται. Κι εδώ, σε τούτη την γωνιά της γης, οι έλληνες προσπαθούμε να αποπερατώσουμε τα ολυμπιακά έργα, πασχίζουμε για την αναβίωση της ολυμπιακής εκεχειρίας και νομίζουμε ότι βρισκόμαστε σε ειρηνική περίοδο. Νομίζουμε ότι ασχολούμαστε με τα έργα της ειρήνης, όμως κάνουμε μεγάλο λάθος. Τον τελευταίο καιρό έχει ξεσπάσει ο «ιερός πόλεμος» μεταξύ Πατριαρχείου και Αρχιεπισκοπής. Δεν είναι βέβαια ένας πόλεμος πνιγμένος στο αίμα, είναι όμως ένας αλληλοσπαραγμός θρησκευτικός μεταξύ ομόπιστων για την επικράτηση στην εξουσία. Συμβαίνουμε μάρτυρες του γεγονότος ότι αφού εν τέλει η πολιτική ηγεσία κατάφερε να κρατήσει την χώρα μας στο περιθώριο της πολεμικής αναμπουμπούλας, οι πνευματικοί ηγέτες του ελληνισμού αποφάσισαν να κατατρώγονται ασύστολα κυνηγώντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο στην εξουσία. Δεν είμαι «άνθρωπος της εκκλησίας», πάντα με απωθούσε η εξουσιολαγνεία των ισχυρών, δυστυχώς αυτή την εικόνα με ποτίζει τόσα χρόνια η εκκλησία. Ένιωθα πως αυτή η χλιδή και η πολυτέλεια που υφαίνονται συχνά πυκνά με την εκκλησιαστική εξουσία είναι μακριά από κάθε είδους πνευματικότητα και αποπροσανατολίζει την ψυχή από το καλό και αγαθό. Παρόλα αυτά το σκηνικό της διχόνοιας με πειράζει. Με πειράζει διότι στην διδασκαλία του Ιησού βρίσκω ουσία εξέλιξης του ανθρώπου και με πειράζει να βλέπω τους εκπρόσωπους Tου να απομακρύνονται τόσο πολύ από τον Λόγο Του. Προσπαθώ λοιπόν να αντιπαλέψω, να βρω ακτίνες να φωτίσουν την ελπίδα μου για τον κόσμο. Με τα μάτια ορθάνοιχτα κοιτώ από πού, ποιος μπορεί να προσφέρει για το κοινό καλό και όχι να εξουσιάσει αρπακτικά. Ποιο στοιχείο θα οπλίσει την θέλησή μου με κουράγιο; Πως θα συνεχίσω να κρατώ το είναι μου δυνατό ενάντια στην παρακμή; Ψάχνω να βρω την αρετή όχι στα παχιά λόγια αλλά εκεί που εκφράζεται στην καθημερινότητα. Ψάχνω ανθρώπους που φέρουν φως από όπου κι αν προέρχονται ότι κι αν εκπροσωπούν. Το φως λοιπόν ήρθε με μια είδηση που διάβασα σε εφημερίδα στις αρχές της χρονιάς. Τότε που μια ομάδα ελλήνων στρατιωτών είχε εγκλωβιστεί σε έναν ναό που πυρπολήθηκε από αλβανούς στο Κοσσυφοπέδιο. Μάλιστα ήρθε από άνθρωπο της εκκλησίας, παρ΄ όλο που αυτή με ποτίζει με απογοήτευση. Ορθόδοξος, θρησκευτικός ηγέτης, συμπατριώτης μας είναι ένα από τα πιο αξιόλογα παραδείγματα ανθρώπων που η πράξη τους φωτίζει τις ελπίδες μας για έναν καλύτερο κόσμο. Πράξη ανθρώπου γενναίου που απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως και που μπορώ ανεπιφύλακτα να συστήσω στα παιδιά μου να του μοιάσουν. Λέει: «Η ειρήνη και η ασφάλεια για την οποία όλοι ομιλούν, θα εξασφαλιστεί με τη φροντίδα για την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανάπτυξη των φτωχότερων κοινωνιών του πλανήτη.» [ii] και όλη του η ζωή είναι η μάχη να ‘ναι συνεπής σε αυτές τις λέξεις. Η είδηση λοιπόν που διάβασα έλεγε τα εξής: Ιδιαίτερη συγκίνηση έχει προκαλέσει η απόφαση του Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας, Αναστάσιου, να προσφέρει το ποσό των 600.000 δολαρίων για την αναστήλωση στο Κοσσυφοπέδιο μίας εκκλησίας και ενός τζαμιού, ή την ανοικοδόμηση ενός νεανικού κέντρου. Στο μήνυμά του ο Αρχιεπίσκοπος τονίζει: «Η πυρπόληση εκκλησιών και τζαμιών δεν προωθεί τη δικαιοσύνη και την ειρήνη, ούτε ασφαλώς την πρόοδο. Αντίθετα, μας γυρίζει σε εποχές και πρακτικές που οδήγησαν τη Βαλκανική σε καθυστέρηση, σε διχασμούς και τραγωδίες. Όσοι μάλιστα εμπλέκουν τη θρησκεία στη βία, ουσιαστικά βιάζουν το πνεύμα της θρησκείας. Όσο δίκαιο και αν έχει κανείς, οφείλει να σεβασθεί την ιερότητα και τον ρόλο που έχουν οι ιεροί τόποι λατρείας. Αυτοί πρέπει να γίνονται κέντρα συμφιλιώσεως και ειρήνης και όχι εστίες συντηρήσεως εχθροτήτων. Μόνο με την ειρηνική συνύπαρξη των θρησκευτικών κοινοτήτων μπορεί να υπάρξει αληθινή κοινωνική πρόοδος. Αυτή την αρχή προσπαθούμε να σεβόμαστε χριστιανοί και μουσουλμάνοι στην Αλβανία: να συμβιώνουμε και να συνεργαζόμαστε αρμονικά. Η νηφαλιότητα της ανεξιθρησκείας και η τόλμη της αγάπης πρέπει να υπερνικήσουν το τυφλό μίσος που οδηγεί σε αλυσίδα συγκρούσεων. Κατά τον 21ο αιώνα, παντού, και κατ' εξοχή στην περιοχή των Βαλκανίων, καλούμεθα -ανεξάρτητα από την κοινότητα, εθνική ή θρησκευτική, στην οποία γεννηθήκαμε- να αγωνιστούμε για να συνυπάρξουμε ειρηνικά, με αλληλοσεβασμό και αλληλεγγύη.» Κλείνοντας το μήνυμά του, ο Αναστάσιος σημειώνει ότι «το ποσό αυτό συγκεντρώθηκε με κόπους για την ανοικοδόμηση του Καθεδρικού ναού στα Τίρανα…»Ήταν για μένα μια έμπρακτη απάντηση στο επεισόδιο της πυρπόλησης του ορθόδοξου ναού που υπερασπίστηκαν οι έλληνες στρατιώτες. Εντυπωσιάστηκα και αποφάσισα να μάθω για αυτόν τον άνθρωπο, να γνωρίσω την προέλευσή του, τον βίο του και το έργο του. Διαπίστωσα ψάχνοντας στο διαδίκτυο ότι μια τέτοια γενναία πράξη δεν ήταν ούτε τυχαία ούτε μοναδική. Ένα πλήθος άλλων παρόμοιων πράξεων και ένα πλέγμα βαθιά ανθρώπινων συλλογισμών πλαισιώνει το έργο του. Θέλησα λοιπόν να κάνω μια μικρή συλλογή στοιχείων από την ζωή του, ενδεικτική για την ποιότητα που αναγνώρισα και να την μοιραστώ μαζί σας. Ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος ξεκίνα την ζωή του στον Πειραιά με επτανησιακή καταγωγή, 4 Νοέμβρη του 1929.[iii] Στα πρώιμα ενδιαφέροντά του ήταν τα μαθηματικά και ως έφηβος νόμιζε ότι θα ακολουθήσει καριέρα επιστήμονα. Η εμπειρία του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και του εμφυλίου όμως τον επηρέασε βαθύτατα και ήταν οι αφορμές για να αναπροσανατολίσει την πορεία του. Το ερώτημα που γεννήθηκε μέσα του τότε ήταν: «που βρίσκεται η ελευθερία και η αγάπη; Πολλοί βρήκαν τον δρόμο τους στο κομμουνιστικό κίνημα αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ την ελευθερία και την αγάπη ως αποτέλεσμα του κομμουνιστικού κόμματος ή κανενός άλλου κόμματος.» Κατά την διάρκεια του πολέμου τα σχολεία ήταν κλειστά. Είχε την ευκαιρία να διαβάσει πολύ. Μάρξ, Φρόϋντ, Φόϋερμπαχ. Υπήρξε μια σημαντική στιγμή! «θυμάμαι σαν χτες γονατισμένος να ρωτώ: Υπάρχεις; Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ο Θεός της Αγάπης; Δείξε την Αγάπη Σου. Δώσε μου ένα σημάδι. Όταν κάνεις τέτοια προσευχή η απάντηση έρχεται. Όχι με αγγέλους, αλλά συνειδητοποιείς ότι ο Θεός είναι εκεί, μπροστά σου και λέει, δεν ζητώ κάτι τι από εσένα αλλά εσένα ολόκληρο. Τότε αντιλαμβάνεσαι ότι σημαντικό είναι να δοθείς και όχι να δώσεις.»[iv] Έτσι ανέπτυξε μέσα του δυνατή πίστη ότι ο πόνος και η καταστροφή μπορούν να απαντηθούν μόνο μέσα από το μήνυμα της αιώνιας ειρήνης, της ειρήνης που προέρχεται από τον Ιησού Χριστό. Εισήχθη στην Θεολογική σχολή Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1951. [v] Νεαρός νιώθει μέσα του την αξία της υπηρεσίας του καλού και οι σκέψεις του τον οπλίζουν με τη δύναμη και την γενναιότητα να αντιπαρέλθεί μέσα από οποιεσδήποτε αντιξοότητες αφιερωμένος ολοκληρωτικά στον Ιησού Χριστό και τον Λόγο Του: «Θυμάμαι όταν τέλειωνα τη θητεία μου στο στρατό. Ήμουν ανθυπολοχαγός, ήμουν αρχηγός της Σχολής Διαβιβάσεων. Με είχαν βάλει σε στο ραδιόφωνο. 1954. Έπρεπε να τελειώσει η θητεία μου και να δω τι θα κάνω. Μεγάλη Τρίτη είχα βάρδια και δεν μπορούσα να βγω έξω. Με συγκίνησε ένα Ευαγγέλιο: ‘Αν ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην να αποθάνει, ούτος μόνος μένει. Αν δε αποθάνει, πολύ καρπόν φέρνει’. Πιστεύω ότι η χριστιανική ζωή έχει αυτό το μυστικό. Μια διάθεση προσφοράς χωρίς να σκέφτεσαι αν πετύχει ή δεν πετύχει και από κει και πέρα το αφήνεις στα χέρια του Θεού. Είσαι αυθεντικός όχι περιμένοντας αποτελέσματα, κάνοντας πλάνα, σχέδια, αλλά ζώντας αυτό το μυστήριο της πίστεως. Για μένα είναι ένα μυστήριο αγάπης.»[vi] Όταν αρχίζω πλέον και προβληματίζομαι για το τι είναι το χρέος, τι είναι να είναι κανείς Ορθόδοξος, με απασχολεί το θέμα ότι από την Ορθόδοξη εκκλησία λείπει το άνοιγμα το οποίο υπήρχε πάντοτε, το άνοιγμα προς τους άλλους. Προς αυτούς που δεν είχαν την ευλογία να ξέρουν αυτά που γνωρίζαμε εμείς.[vii] Τότε βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα: «Καλά, θα πάνε οι άλλοι; Θα κάθεσαι εσύ στην Αθήνα και θα κάνεις διαλέξεις για να πάνε οι άλλοι; Έτσι λοιπόν λέω, Αναστάση, πρέπει να πας στην πρώτη γραμμή. … δεν είναι όμορφο να μιλάς για ορισμένες ιδέες οι οποίες δήθεν θα πρέπει να γίνουν από άλλους.»[viii] «Στα 33 μου, Χριστούγεννα πήγα στο μοναστήρι της Πάτμου. Ήταν μια περίοδος οπού βιώνεις την απόλυτη σιωπή και απομόνωση. Με απασχολούσε το ζήτημα σχετικά με το ιεραποστολικό έργο. Το ερώτημα μου ήταν, τι θα γίνει με τους κινδύνους που έχω να αντιμετωπίσω; Ήρθε η ανταπόκριση: Δεν είναι ο θεός αρκετός για σένα; Αν ο Θεός δεν σου φτάνει, τότε σε ποιο Θεό πιστεύεις; Αν ο Θεός σου αρκεί τότε πήγαινε!»[ix] Φτάνει στην Αφρική: «24 Μαΐου 1964. Το πρωί χειροτονούμαι, το βράδυ φεύγω για την Αφρική. Η πρώτη μου λειτουργία έγινε εκεί.»[x]Στην Ουγκάντα, εκεί ένιωσε ότι ήταν ο προορισμός του και πως η ζωή του επιτέλους είχε αρχίσει.[xi] -Όταν πήγατε στην Αφρική τι είχε προτεραιότητα για σας; Ρωτά ο δημοσιογράφος της ΝΕΤ Θεοδωράκης-Να είμαι συνεπής σε αυτό που πίστευα. Απαντά ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. -… έχετε πει ότι: «Ενδεχομένως κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως άθεος να είναι πολύ πιο κοντά στον Θεό από εμένα που φαίνομαι να είμαι εκπρόσωπός του». Στην Αφρική που πήγατε, ήσασταν απέναντι σε άθεους…-Όχι, όχι. Η Αφρική ήθελα να σας πω, είναι αδικημένη από πολλές πλευρές. Ευτυχώς όμως σε ένα πράγμα δεν είναι αδικημένη. Κανείς δεν της απαγόρευσε ποτέ, όπως έγινε στην Αλβανία, να πιστεύει, και αν θέλετε να τραγουδάει και να χορεύει για τον Θεό… Οι πρώτες έρευνές μου οι επιστημονικές ήταν για την Αφρικανική θρησκευτικότητα, η οποία πολλές φορές ονομάζεται "πρωτόγονη" από ορισμένους. Εγώ έχω αλλάξει τον όρο και τη λέω "πρωτογενή". Ο άνθρωπος που ζει σε συνθήκες τέτοιες δε σημαίνει ότι είναι πρωτόγονος, εμείς τον βλέπουμε έτσι. Το σύστημα σκέψεως, γλώσσας, επικοινωνίας, είναι πάρα πολύ σημαντικό και πάρα πολύ σύνθετο. Είναι απλώς πρωτογενές. Όμως παρόλο που ονειρεύτηκε την Αφρική για καινούρια του πατρίδα, το όνειρο κόπηκε. Ήταν σε ένα συνέδριο στην Γενεύη όταν η μαλάρια του έδωσε το δεύτερο καθοριστικό χτύπημα. Σώθηκε, όμως η υγεία του είχε υποστεί τόσο μεγάλη βλάβη που δεν ήταν δυνατόν να επιστρέψει. «Ήταν σαν να πεθαίνω. Είχα γίνει Ιερέας ειδικά και μόνο για να υπηρετήσω στην Αφρική. Αλλιώς θα είχα ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα.»[xii] Οι φίλοι προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι θα μπορούσε μέσα από την διδασκαλία να εμπνέει άλλους για ιεραποστολικό έργο. Αλλά για αυτόν ήταν ξεκάθαρο ότι κανείς λέει πρέπει να το πράττει επίσης. Μόνο που στην περίπτωσή του δεν είχε άλλη επιλογή: «Έπρεπε να επιστρέψω στο πανεπιστήμιο.»[xiii] Διατέλεσε καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ρασοφόρος με έναν ιδιαίτερο τρόπο διδάσκει ιστορία των θρησκειών: Δίνει βάση στις Αφρικανικές λατρείες και άλλες ζώσες θρησκείες με ιδιαίτερη έμφαση στο Ισλάμ. «…Ήταν το 1975 όταν για πρώτη φορά υποχρεώσαμε τους δικούς μας φοιτητές να μαθαίνουν για το Ισλάμ, κατά έναν προφητικό τρόπο θα έλεγα. Αυτός λοιπόν ο διάλογος με τις άλλες θρησκείες και πιο συγκεκριμένα με το Ισλάμ που έχει μπει στο προσκήνιο αυτό τον καιρό, παραμένει ένα πολύ κρίσιμο θέμα και αυτά τα χρόνια.»[xiv] Τον Νοέμβριο του 1973 εμπλέκεται στην υποστήριξη των φοιτητών που έχουν καταλάβει την νομική: «Κατά την κορυφαία μέρα των γεγονότων της Νομικής Σχολής, ήρθε στο Φαρμακείο μας, ο Βοηθός Επίσκοπος Ανδρούσης Αναστάσιος με 4 τσάντες γεμάτες τρόφιμα και φάρμακα και ζήτησε, “...δυο παιδιά να με βοηθήσουν στη μεταφορά και την παράδοσή τους στους Φοιτητές της Νομικής”. Ο Δεσπότης φορούσε τα ράσα του κι έναν απλό σιδερένιο Σταυρό. Πήραμε τα πράγματα και κατευθυνθήκαμε προς την αποκλεισμένη από Αστυνομικούς Νομική Σχολή. Κάποια στιγμή, πέσαμε σε Αστυνομικό μπλόκο. “Στοπ! Δεν πρόκειται να περάσετε πιο μέσα”, μας φώναξαν». «Ο Βοηθός Επίσκοπος Ανδρούσης όμως, δεν σταμάτησε. Προχώρησε προς το μέρος τους, και τους είπε: “Εκεί μέσα υπάρχουν νέα παιδιά, αδέλφια σας, που αγωνίζονται για την Ελευθερία και το Μέλλον της Πατρίδας μας. Θέλω να τους παραδώσω αυτά τα φάρμακα και τα τρόφιμα. Είμαι Κληρικός και είναι καθήκον μου να το κάνω”. Τότε, κάποιοι από τους Αστυνομικούς που είχαν κρύψει τα διακριτικά και τους ατομικούς αριθμούς τους, άρχισαν να τον τραβούν από τα ράσα και τον χτυπούσαν επανειλημμένα με βάρβαρο τρόπο στον τοίχο. Αυτός τους ξέφυγε, και με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε στην είσοδο της Νομικής, όπου παρέδωσε στους ξεσηκωμένους Φοιτητές, τις δύο τσάντες που κρατούσε ο ίδιος...»[xv] Η πλήρης αποκατάσταση της υγείας του τελικά του επιτρέπει να επιστρέψει στην Αφρική το 1981. Μια περίπου δεκαετία μετά σκεφτόταν ότι θα μπορούσε πλέον να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο της Αθήνας όπου θα αφιέρωνε τον εαυτό του στην διδασκαλία και το γράψιμο. Όμως παρα όσα σχεδίαζε, η ζωή του τον έφερε αλλού. Ούτε Αθήνα ούτε Αφρική, αλλά στην Αλβανία. Απεσταλμένος από το πατριαρχείο σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες μέσα σε δώδεκα χρόνια, έχοντας στα πρώτα βήματα να αντιμετωπίσει το έμπρακτο μίσος του καθεστώτος, που το θυμίζουν οι σφαίρες που μένουν ακόμη καρφωμένες στα τζάμια του γραφείου του, καταφέρνει να στήσει ξανά την ορθόδοξη εκκλησία στα πόδια της. Σε αυτήν τη χώρα, που κάποτε προσπάθησε να τον διώξει ακόμα και με ειδική συνταγματική ρύθμιση. Στις δυσκολίες στέκεται με σθένος διατηρεί το κέντρο βάρους σταθερά στις πεποιθήσεις του: «13 χρόνια τώρα στην Αλβανία, εμείς συνεχίζουμε έναν διάλογο όχι επιστημονικής υφής αλλά περισσότερο έναν διάλογο ζωής, προσπαθώντας ακριβώς να δώσουμε ένα δείγμα ότι μπορούν να συνυπάρξουν θρησκευτικές κοινότητες όχι απλώς με ανοχή, αλλά με μια αδελφική συνεργασία.» [xvi]Πέρα από το δύσκολο εκκλησιαστικό έργο που έχει να επιτελέσει, οργανώνει συνδέσμους γυναικών, νεολαίας και διανοουμένων. Προωθεί πρωτοποριακά προγράμματα όπως το Διαγνωστικό Ιατρικό Κέντρο με 24 ειδικότητες στα Τίρανα, τρία πολυϊατρεία σε άλλες πόλεις, Ινστιτούτο Επαγγελματικής Κατάρτισης με έξι ειδικότητες, 12 νηπιαγωγεία σε διάφορες πόλεις. Φροντίζει για την κατασκευή δρόμων, υδραγωγείων, γεφυρών, την επισκευή δημόσιων σχολείων. Αλλά και αναπτύσσει άλλες δραστηριότητες σε τομείς υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας, αγροτικής αναπτύξεως, πολιτισμού και οικολογίας. Το 1999 στην κρίση του Κοσσυφοπεδίου οργάνωσε ανθρωπιστικό πρόγραμμα σε διάφορες αλβανικές πόλεις, το οποίο παρείχε βοήθεια σε περίπου 30.000 πρόσφυγες. Κατά την ένταση Ελλάδας – Αλβανίας συνέβαλε στην εκτόνωση και στην προσέγγιση των δύο χωρών. Με τις πρωτοβουλίες αυτές δόθηκε εργασία σε χιλιάδες ανθρώπους, δημιουργήθηκαν σοβαρά έργα κοινωνικής υποδομής και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας αναδείχθηκε σε πολυδύναμο πνευματικό και αναπτυξιακό παράγοντα της γειτονικής χώρας. [xvii] Σε συνέντευξή στην ΝΕΤ φιλοξενούμενος του δημοσιογράφου Σ. Θεοδωράκη, Θα ερωτηθεί: -… ποιο είναι το σημαντικότερο έργο για σας, στην Αλβανία; -Το ότι 11 χρόνια κάθομαι μ' έναν πονεμένο λαό που αναζητάει κάτι καλύτερο. Όλα τα άλλα είναι απλώς εκφράσεις της αγάπης αυτής. Αλλά το πιο σημαντικό είναι να μένει κανείς με τους ανθρώπους που υποφέρουν, που αναζητούν, που χάνουν την ελπίδα, που πρέπει να την ξαναβρούν….-Να μένει κανείς με τους Ορθοδόξους, που υποφέρουν…-Όχι, θα σας έλεγα με όλους τους ανθρώπους. Εμείς δεν κάνουμε τέτοιες διακρίσεις. Το σημαντικό για έναν λαό ο οποίος έχει ταλαιπωρηθεί τόσα χρόνια και η Αλβανία έχει τη μεγαλύτερη οδύνη περάσει. Πέρασε έναν αθροιστικό διωγμό, ο οποίος κράτησε από το '67 μέχρι το '90 σε απόλυτη μορφή. Το να μένεις λοιπόν κοντά στους ανθρώπους εκείνους που έχουν στερηθεί, για μένα το πιο πολύτιμο, τη δυνατότητα της ελευθερίας, να πιστεύουν ή να μην πιστεύουν, αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό… Από την ίδια συνέντευξη είναι και οι παρακάτω φράσεις. Κοινό χαρακτηριστικό τους για μένα είναι ότι σκέψη και πράξη πλέκονται άρρηκτα δεμένες μεταξύ τους. Η κάθε του σκέψη οδηγούμενη από την καρδιά, και την αγάπη για τον άνθρωπο, με τα χέρια γίνεται πράξη. Διαβάστε με τα μάτια της ψυχής και επιτρέψτε της να απολαύσει. …Το '99 με το Κόσσοβο ήταν πολύ δύσκολη ώρα. Διότι καταλαβαίνετε ότι έρχονται χιλιάδες Μουσουλμάνοι Αλβανοί, έρχονται στην Αλβανία, σε μια ταχύτητα που δεν προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Η πιο συνετή αντίδραση θα ήταν: καθίστε στη γωνιά σας να περάσει η καταιγίδα. Επίσης με το νότο όλοι άρχισαν να λένε: τώρα χάθηκε ο νότος. Μια στιγμή.Η δική μας τοποθέτηση ήταν διαφορετική. Δεν ήταν σχέδιο που λέτε. Εγώ προσπαθώ να υπακούσω σε αυτό που πιστεύω, το παράδοξο, θέλημα του Θεού. Αυτό το τολμηρό πράγμα που υπάρχει στο Ευαγγέλιο: "Ξένος είμαι και περιεβάλλετέ με". Λοιπόν είπα στους ανθρώπους: "Εμείς αυτή την ώρα της κρίσεως, ας σταθούμε κοντά σε αυτούς που υποφέρουν. Ποιοι υποφέρουν; Οι πρόσφυγες. Ας σταθούμε κοντά τους".Λεφτά δεν είχαμε. Είμαστε πολύ πλούσιοι, όπως σας είπα, σε φίλους. Κάναμε έκκληση. Και ξέρετε, μια έκκληση που έγινε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, 12.000.000 δολάρια συγκεντρώθηκαν. Όχι για μας, είπαμε: "Θέλουμε τα χρήματα για να βοηθήσουμε". Ήρθαν. Κι έτσι μπορέσαμε και βοηθήσαμε 33.000 ανθρώπους. Με κατασκηνώσεις, με άμεση βοήθεια, με κινητοποίηση ανθρώπων. Εγώ έτρεχα με τα ελικόπτερα και είχα πάει και στην Πρεμετή και στο Αργυρόκαστρο και στους Αγίους Σαράντα, μοιράζοντας δέματα. Για να σπάσω το φόβο. Μη φοβόσαστε. Οι πρόσφυγες δεν πρόκειται να μείνουν όταν είναι τόσο κοντά. Λοιπόν, εμείς εκείνη την ώρα δώσαμε ένα παρόν, θα σας έλεγα. Δεν κάναμε ούτε φιλανθρωπική δραστηριότητα, ούτε τίποτα. Είπαμε: είμαστε κοντά σας με σεβασμό και αγάπη…Τέλος νομίζω ότι αυτός ο άνθρωπος έχει εντοπίσει το γεγονός ότι οι λέξεις έχουν εσκεμμένα χάσει το νόημά τους. Ενώ ο ρόλος τους ήταν να προσπαθούν να περιγράψουν την αλήθεια σήμερα χρησιμοποιούνται με σκοπό να μας βυθίσουν στην λήθη: …Να σας πω εγώ κάτι πολύ τολμηρό, το οποίο ανέφερα πρόσφατα, όταν μίλησα στην Κρήτη στους φοιτητές. Ήταν ακριβώς το θέμα "Τι είναι πόλεμος, τι είναι τρομοκρατία". Εγώ πιστεύω ότι επειδή μιλήσατε για τη διεθνή υποκρισία, υπάρχει μια διεθνής υποκρισία. Ιδίως δε ύστερα από το Σεπτέμβριο εκείνο τον περιβόητο, που πάει να γίνει σα να είναι καινούργια ημερομηνία, όπως λέμε προ Χριστού και μετά Χριστόν, πολλοί λένε προ και μετά. Μου φαίνονται υπερβολές… για μένα είναι μεγάλη αυτή η σύγχυση και η υποκρισία, η χρήση των όρων: τι είναι πόλεμος, τι είναι τρομοκρατία. Όταν λοιπόν μία ομάδα τανκ περνάει σε μια φτωχογειτονιά και σκοτώνει τα παιδιά τα οποία κοιμούνται, αυτό είναι πόλεμος. Κι όταν μία φοιτήτρια, στην απόγνωσή της ή στη συνέπειά της, μια νέα κοπέλα που μπορεί να ζήσει όπως θα ήθελε να ζήσει, παίρνει μια βόμβα κι ένα κοράνιο, αυτό είναι τρομοκρατία. Ε, δεν μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα. …Δηλαδή για κάποιους, όταν βομβαρδιζόταν το Βελιγράδι, ήταν τρομοκρατία ενός κράτους. Όταν βομβαρδιζόταν η Τσετσενία, παιδιά στην Τσετσενία, υπήρχε σιωπή. Δηλαδή γενικά, είμαστε μονόφθαλμοι στην πολιτική μας, κι όχι μόνο οι της εκκλησίας, ή μόνο της θρησκείας. … Δεν είναι μόνο οι θρησκευόμενοι άνθρωποι που σ' αυτό το πράγμα έχουν αυτή την άποψη... βρέθηκαν τόσοι Εβραίοι διανοούμενοι που διαμαρτυρήθηκαν γι' αυτά, αυτό είναι σημαντικό. Μακάρι να βρει τρόπο και για αυτές του τις σκέψεις να δράσει. Θα τον παρατηρώ με αγάπη και θαυμασμό και θα προτείνω στα παιδιά μου να του μοιάσουν. Γιατί έτσι νομίζω ότι μπορούν πραγματικά να είναι ελεύθερα.

Σημειώσεις –Παραπομπές[i] Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας. [ii] Η σοφία και η γνώση με δυο λέξεις Αναστάσιος, Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας http://www.kallipefki.site.gr/efimerida/F103/sofia.htm[iii] Ο Κεφαλλονίτης και ο Ιθακήσιος είναι ο οικουμενικός Έλληνας. http://www.kefalonia.net.gr[iv] A Brief Biography of His Beatitude Anastasios Archbishop of Tirana, Durrës and All Albania http://www.orthodoxalbania.org[v] A Brief Biography of His Beatitude Anastasios Archbishop of Tirana, Durrës and All Albania http://www.orthodoxalbania.org[vi] NET. Γραφείο τύπου. Συνέντευξη του Αναστάσιου Αρχιεπίσκοπου Τιράνων στην εκπομπή της ΝΕΤ: Πρωταγωνιστές με τον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη http://www.praktika.gr/2002/genikes/diafore-omilies/anastasios22_05_02.html [vii] NET. Γραφείο τύπου. Συνέντευξη του Αναστάσιου Αρχιεπίσκοπου Τιράνων στην εκπομπή της ΝΕΤ: Πρωταγωνιστές με τον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη http://www.praktika.gr/2002/genikes/diafore-omilies/anastasios22_05_02.html[viii] NET. Γραφείο τύπου. Συνέντευξη του Αναστάσιου Αρχιεπίσκοπου Τιράνων στην εκπομπή της ΝΕΤ: Πρωταγωνιστές με τον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη http://www.praktika.gr/2002/genikes/diafore-omilies/anastasios22_05_02.html[ix] A Brief Biography of His Beatitude Anastasios Archbishop of Tirana, Durrës and All Albania http://www.orthodoxalbania.org[x] NET. Γραφείο τύπου. Συνέντευξη του Αναστάσιου Αρχιεπίσκοπου Τιράνων στην εκπομπή της ΝΕΤ: Πρωταγωνιστές με τον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη http://www.praktika.gr/2002/genikes/diafore-omilies/anastasios22_05_02.html[xi] Από τον δικτυακό τόπο της Αρχιεπισκοπής Τιράνων σε ελεύθερη απόδοση. http://www.orthodoxalbania.org[xii] Από τον δικτυακό τόπο της Αρχιεπισκοπής Τιράνων σε ελεύθερη απόδοση. http://www.orthodoxalbania.org[xiii] Από τον δικτυακό τόπο της Αρχιεπισκοπής Τιράνων σε ελεύθερη απόδοση. http://www.orthodoxalbania.org[xiv] Προσωπικός δικτυακός τόπος Γεωργίου Παπανδρέου http://www.papandreou.gr[xv] Σύλλογος Αγριτών Λέσβου. Μια συγκινητική περιγραφή ενός άγνωστου συμβάντος, από τον Στέφανο Μπαμπάνα. http://www.galatsinews.gr/echogala/03_04/p_paroys.htm[xvi] Προσωπικός δικτυακός τόπος Γεωργίου Παπανδρέου http://www.papandreou.gr[xvii] Η ορθόδοξος εκκλησία Αλβανίας και το έργο του Αρχιεπίσκοπου Αναστάσιου. Του Γιάννη Τόλια

Πηγή:kosmos-zine

Η φλυαρία του κενού...

Το γραπτό κείμενο, είτε πρόκειται για επιτύμβια πλάκα είτε για περγαμηνή ή ακόμα και κάτι που σκαλίστηκε σε κόκαλο, τυλίχθηκε ή τυπώθηκε σε βιβλίο έχει πάντα τη σφραγίδα του δημιουργού- συγγραφέα. Αυτό το απλό γεγονός της πράξης του γράφειν που εμπεριέχει σιωπή όσο και καταστάλαγμα μπορεί να καταλήξει σε αυτοκαταστροφικό, εφήμερο ή ακόμα κωμικό ακριβώς γιατί δεν υπόκεινται σε κανόνες, όπως ο σεβασμός του πρωτογενούς κειμένου, ο σεβασμός του αναγνώστη, ο εννοιολογικός και σημασιολογικός πλούτος που δεν έχει να κάνει με την επίφαση μίας προσωπικής διαστρέβλωσης, πράγμα πολύ συνηθισμένο για την εποχή της αντιγραφής ή της συρραφής άλλων κειμένων.

Η εποχή του copy-paste είναι πολύ διαδεδομένη ακόμα και σε κανόνες συμπεριφοράς. «Συντάσσω», σημαίνει έχω στο μυαλό μου στόχο, περιορίζομαι, ερμηνεύω, αναστοχάζομαι, κρατώ το πηδάλιο. Αντιγράφω…σημαίνει «Δέστε με!….Μπορώ και καλύτερα απ’ τον χαλίφη…» αλλά μήπως αυτός δεν είναι ο κώδικας της εποχής του θεάματος; Άλλωστε, κανείς δεν έχει χρόνο να εντρυφήσει, να ψάξει, να αφοσιωθεί, να απέχει από όσα φαίνονται να λάμπουν…και, κυρίως, εκείνοι που αναζητούν τη χρυσόσκονη έστω και για λίγο λεπτά της ώρας. Ίσως γι’ αυτό και οι πιστοί υπηρέτες είναι πολλοί περισσότεροι από τους αφεντάδες. Η γιατί κάποιοι επιβιώνουν απλά ως σχολιαστές "Σ' ένα χωνευτήρι ηλικιών, ενδιαφερόντων και δυνατοτήτων οι περισσότερο ή λιγότερο 'τοπικοί' παράγοντες εξάσκησαν και 'βελτίωσαν' τον κούφιο πολιτικό τους λόγο και βεβαίως εκπαίδευσαν τους μετέπειτα δημοσιογράφους του έθνους! Τέτοιου είδους οργανώσεις, σχολιασμού δηλαδή, καφενείου, εκτόνωσης, επικύρωσης αποφάσεων και λιβανίσματος του αρχηγού ή όπως αλλιώς θέλετε να τις ονομάζουμε, πιστεύω ότι εξεμέτρησαν το ζην. Όλη αυτή η διαδικασία πέρασε στην τηλεόραση -εσχάτως και στο internet- και μόνο μια θολή ανταύγεια του παρελθόντος επιζεί, όπως πολύ ωραία την περιγράφει ο stefan."...

Μήπως τελικά αυτή η φλυαρία του κενού δώσει αφορμές για ανασυγκρότηση του πολιτικού σε ουσία; Μήπως το 'ξεσκαρτάρισμα' γίνει ακριβώς γιατί η ίδια η εποχή θα αναδείξει και θα διαμορφώσει τις συνθήκες ανάδυσης του πραγματικού συμβάντος κι επομένως και της πολιτικής χειραφέτησης;

«Είναι απολύτως ορθό ότι το πολιτικό τελεί σε συνθήκες απόσυρσης και απουσίας, απ’ όπου μπορεί κανείς να εξετάσει την ουσία του. Μα κάτι τέτοιο συνιστά επίσης απελευθέρωση της πολιτικής, της οποίας η κινητικότητα (που ενσωματώθηκε στον στοχασμό κατά το διάστημα μεταξύ Μακιαβέλι και Λένιν) υποτάχθηκε φιλοσοφικά στην ανασυγκρότηση του πολιτικού σε ουσία» Alain Badiou Η πολιτική και η λογική του συμβάντος. Μπορούμε να στοχαστούμε την πολιτική; Εκδόσεις Πατάκη

Το μυρμήγκι έχει πάντα αδελφό...

Την προηγούμενη Παρασκευή, 18 Απριλίου, στο Επιμελητήριο Λέσβου οργανώθηκε με πρωτοβουλία της κίνησης Πολιτών «Συνύπαρξη στο Αιγαίο» και υπό την αιγίδα του Νομάρχη Λέσβου, και του Προέδρου της ΤΕΔΚ Νομού Λέσβου εκδήλωση με θέμα: την εκμετάλλευση μεγάλων εκτάσεων για την εξόρυξη και επεξεργασία μεταλλευμάτων χρυσού με τη χρήση κυανιούχων αλάτων στην απέναντι από τη Λέσβο μικρασιατική ακτή. Προσκεκλημένοι ήσαν ο δήμαρχος της πόλης Αλτίνολουκ, Ισμαήλ Αϊνούρ, ο Δήμαρχος της πόλης Μπουρχάνιε, Φικρέτ Ακόβα εκ μέρους της συντονιστικής επιτροπής φορέων της ΒΔ Μικράς Ασίας ενάντια στην κατασκευή του εργοστασίου, o Δήμαρχος της Πόλης Δεκελί, Οζμάν Οζγκιουβέν και ο πρώην Δήμαρχος Περγάμου, Σεφά Τασκίν.

Το πρόβλημα
Η περιοχή της αρχαίας Ιδης, το σημερινό Καζ Ντάφ έχει επιλεχθεί από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες για την εγκατάσταση εργοστασίου επεξεργασίας μεταλλευμάτων χρυσού για τα επόμενα 15 χρόνια κατά παράβαση κάθε ευρωπαϊκής αρχής προστασίας του περιβάλλοντος. Το ‘εγχείρημα’ αυτό σημαίνει ότι θα εκσαφτούν 1 τρις τόνοι χώμα και βράχια και θα εξαφανιστούν εκατοντάδες χιλιάδες δάσους και πολλές χιλιάδες ελιές. Σε κάθε σημείο εξόρυξης θα ανοίξουν κρατήρες διαστάσεων ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου και βάθους 400 μέτρων. Μέχρι σήμερα έχουν δοθεί 180 άδειες εξόρυξης οι οποίες θα γίνουν με τη χρήση κυανίου(έχει υπολογισθεί η χρήση 300 με 400 τόνους κυανίου για τη παραγωγή 250-300 τόνων χρυσού). Το οξυγόνο που θα παραχθεί θα έχει άμεση επίδραση στις κλιματικές συνθήκες της περιοχής. Οι εξορύξεις και τα απόβλητα, επίσης, θα επηρεάσουν τον υδροφόρο ορίζοντα των νησιών μέσω υπόγειων δικτύων....και "οι δύο λαοί θα διψάσουν", όπως είπε χαρακτηριστικά ο Δήμαρχος της πόλης Αλτίνολουκ.

Οι κινήσεις πολιτών
Στο Τσανάκαλε πριν από λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκε κινητοποίηση πολιτών με τη συμμετοχή περισσοτέρων από 20.000 διαδηλωτών και με συστράτεση της Τ.Α. φορέων και πολιτών από Ελλάδα και Τουρκία. Οι δήμαρχοι έχουν ξεκινήσει εκστρατεία ενημέρωσης τόσο στο Αιγαίο αλλά και όπου αλλού τους ζητηθεί για να ενημερώσουν τους ιθύνοντες αλλά και τους απλούς πολίτες για το θέμα.

Ο ρόλος των Πολυεθνικών
Σύμφωνα με τον δήμαρχο της πόλης Δικελί, Οσμάν Οζκιουβέν οι πολυεθνικές εταιρίες προχωρούν ακάθεκτες σε κινήσεις για την προώθηση του εργοστασίου μη διστάζοντας να εκμαυλίσουν τόσο δημόσιους λειτουργούς όσο και πανεπιστημιακούς συμβούλους ακόμα και τη δικαιοσύνη. Αλλά και ο πρώην δήμαρχος Περγάμου, Σεφά Τασκίν που έχασε τη θέση του δημάρχου μετά από μια σφοδρή σύγκρουση με αντίπαλο τεράστια συμφέροντα των πολυεθνικών, επιβεβαίωσε αυτή τη τακτική. «Οπου πηγαίναμε, είπε, βρίσκαμε ‘υπαλλήλους’ των πολυεθνικών, από τους διεθνείς οργανισμούς μέχρι και τα Fora. Μόνο το τουρικό ανώτατο δικαστήριο και το δικαστήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας δικαίωσε. Παρ’ όλα αυτά ο χρυσός είναι ανίκητος, όπως έλεγε και ο Μάρξ, κατέληξε ο Δήμαρχος. Και συμπλήρωσε...αλλά εγώ ελπίζω να είχε άδικο.

Η ελληνική συμπαράσταση
Ο Νομάρχης Λέσβου σε συνεργασία με τον επίτροπο της Ελλάδας για θέματα περιβάλλοντος, κ. Σ.Δήμα και σε συνεργασία με τον Ευρωβουλευτή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., κ. Δ. Παπαδημούλη βρίσκονται σε αναμονή πρόσκλησης από την ΕΕ προκειμένου Ελληνες και Τούρκοι εκπρόσωποι της ΤΑ να ενημερώσουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το θέμα. Πέρα από αυτή τη κοινή προσπάθεια το ΝΣ της Λέσβου σε συνεδρίασή του έχει πάρει απόφαση ενάντια της δημιουργίας του εργοστασίου

Η πολιτική βούληση

Σε ερώτησή μου σχετικά με την πολιτική βούληση της κυβέρνησης της Τουρκίας για το θέμα, η απάντηση ήταν απ' όλους η ίδια: "Η κυβέρνηση συνεργάζεται με τις πολυεθνικές και δεν ενδιαφέρεται για τα περιβαλλοντικά ζητήματα. Είναι βέβαιο οτι η προτεραιότητα είναι στις θέσεις εργασίας με κάθε κόστος καθώς η εξασφάλιση χρήματος και ψήφων. Επομένως η πολιτική βούληση υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών".

Παράλληλα ενημερωθήκαμε οτι στο Δεκελί δημιουργήθηκε κέντρο υποδοχής για τους πρόσφυγες, γεγονός που σε συνεργασία με την ΤΑ της Λέσβου θα συμβάλλει πιο αποτελεσματικά στο θέμα της μετακίνησης και της φιλοξενίας. Η προσπάθεια αυτή χαιρετίστηκε απο τους Ελληνες πολίτες που παρευρέθησαν στην εκδήλωση και σημειώθηκε οτι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι πλέον εντελώς αλληλοεξαρτώμενα απο τα περιβαλλοντικά ζητήματα.

Και η πρόταση!
Μια ενδιαφέρουσα πρόταση που κατετέθη ήταν η διοργάνωση διαμαρτυρίας με βάρκες και καΐκια κι απο τις δυό μεριές στην μέση του Αρχιπελάγους, γεγονός που θα αποδείξει οτι ο αγώνας για τα κοινά προβλήματα της περιοχής ενώνει και συστρατεύει τους δύο λαούς και ότι το «μυρμήγκι έχει πάντα αδελφό», όπως λέει μια τούρκικη παροιμία.

"Ξεκινώ πάντα απο το τέλος. Η αρχή θα'ρθει μετά..."*

Βαρέθηκα να βλέπω τη σκηνή
Και σήκωσα τα μάτια μου στα θεωρεία
Κ.Π.Καβάφης, Στο θέατρο, 1904

Η σκηνή ήταν το «Κύτταρο», γωνία Ηπείρου και Αχαρνών…εκεί στην παλιά μου γειτονιά... Από εκεί πέρασαν οι Socrates, ο Δ.Σαββόπουλος, ο Π. Σιδηρόπουλος, ο Γ. Μαρκόπουλος, ο Ν. Ξυλούρης, ο Δ. Πουλικάκος, ο Θ. Γκαϊφύλλιας, η Δ. Γλέζου, η Μ Κώχ, ο Τ. Πανούσης αλλά και η Δανάη. Ο Αντώνης Μποσκοϊτης, φίλος ..ποιητών, το πήρε –το φερε- το σενιάρισε και τώρα είναι ζωντανό σαν κύτταρο.

Εκεί βρέθηκα το βράδυ της περασμένης Δευτέρας…κι εκεί στα θεωρεία καθόντουσαν τρείς γυναίκες, τρία αναγεννησιακά πορτραίτα: Η Λούλα Αναγνωστάκη, η Λένα Πλάτωνος, η Μαλβίνα Κάραλη. Τρείς τραγουδίστριες: η Σεβάς Χανούμ, η Λευκή-Μπλάνς Μπέμπα, η Γιώτα Γιάννα. Κι ένας διαβάτης, ένας περαστικός, ένας κατ’ έξην θαμώνας της νύχτας, ένας μοναχικός λύκος που αγριεύει, σηκώνει ανέμους και σπέρνει θύελλες με τη ποιητική του γραφή, Ο Γ. Χρονάς.

Κι ενώ η Σωτηρία (Λεονάρδου)…η Γιώτα(Γιάννα) βγήκε από το βελούδινο υπόγειο να φτερουγίσει ανάμεσά μας, κι ενώ πάλι από το τέλος είχαμε ξεκινήσει κι ενώ η ταμπακέρα έμενε άθικτη και το κείμενο ‘χαστούκιζε’ όλους εμάς τους αδαείς της τηλεσκότισης, θνησιγενείς λαμπτήρες μιάς βραδιάς στο «Κύτταρο»…σηκώθηκε αέρας….κι η Γιώτα Γιάννα ξεγλίστρησε σαν γάτα στη σκηνή με μια φυσαρμόνικα. Μια γυναίκα απροσδιόριστης ηλικίας, μια αμαζόνα!

«Ήμουνα αμαζόνα πάντα. Και στις καλύτερες στιγμές μου και στα κάτω μου. Όπως ο δρομέας, οι αθλητές, έχουνε ένα κάτω. Υπάρχει και το κάτω στους μεγάλους καλλιτέχνες. Δεν ήμουνα ποτέ το κορίτσι του ασανσέρ, να πηγαίνω μια πάνω μια κάτω. Ποτέ. Σταθερά. Μου άρεσαν πάντα τα υπόγεια. Το ιδανικό μου είναι να έχω βελούδινο υπόγειο. Εκεί να δέχομαι τους φίλους μου. Θα τους κέρναγα ο,τι υπήρχε στο σπίτι. Τα πάντα υπάρχουνε. Αγάπη πάνω απ’ όλα. Η αγάπη θεραπεύει. Έχω αγαπήσει….χωρίς να ζητάω τίποτα(…) στο σπίτι ο άνθρωπός μου με προστατεύει, με κοιτάζει…Πάνω από το μάτι μου….Μ’ αρέσει η νύχτα και το περιθώριο. Είμαι αντιστάρ…..Σηκώθηκε αέρας. Έτσι θέλω να φύγω, όπως ήρθα. Δεν θέλω να φύγω σορός»

Η Γιάννα τραγούδησε. Είπε: Θέλω να κάνω κάτι άξιο της στιγμής, άξιο του Χειμωνά, άξιο της Σωτηρίας…κι έκανε κάτι άξιο για όλους…τραγούδησε αυθεντικά. Ήταν από τα πιο αυθεντικά πράγματα που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Γροθιά στο στομάχι…
Μου φάνηκαν τόσο φρούδα τα ‘χαρτιά’, οι αριθμοί, οι τίτλοι, ο λαϊκισμός που περισσεύει, οι στρατιές υποψηφίων παντός καιρού κι άνευ λόγου…

"Υ.Γ. Αυτές οι γυναίκες, και οι άλλες που ευκόλως παραλείπονται-Νίνου, Μπέλλου, Γεωργακοπούλου, Χασκίλ, Αμαλία Φλέμινγ- με παράξενα ρούχα, τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης, είναι οι Ελληνίδες Γερτρούδη, Στάϊν, Γεωργία Σάνδη, ¨Ηντιθ Σίτγουελ, Μαντάμ Κιουρί, Βιρτζίνια Γούλφ, Κοκό Σανέλ, Κάρεν Μπλίξεν….η φρουρά στέκει στην είσοδο με το μάτι άγρυπνο…." ευτυχώς!

Το κείμενο εμπνευσμένο και εμπλουτισμένο απο το βιβλίο του Γ. Χρονά! "Το Μονόπρακτο Σεβάς Χανούμ", εκδόσεις Οδός Πανός, Αθήνα 2007

*Η Λούλα Αναγνωστάκη μια Κυριακή απόγευμα. Στο σαλόνι.

'Περσινά ξυνά σταφύλια'

«ΟΛΟΙ εμπλέκονται στην υπόθεση αυτή. Αθλητές, παράγοντες, μάνατζερ. Οι τελευταίοι θέτουν ως βασική προϋπόθεση για την παρουσία των αθλητών τους στα διεθνή μίτινγκ, να μην υποβληθούν σε έλεγχο ντόπινγκ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει ότι σήμερα οι πρωταθλητές δεν λαμβάνουν αναβολικά. Τα γεγονότα εξάλλου το αποδεικνύουν. Απλώς, κάποιοι πρέπει να τιμωρηθούν ώστε όλα να ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Εγώ ήμουν ένας απ' αυτούς». Οχι... αυτή η δήλωση δεν ανήκει σε Ελληνα αθλητή, παράγοντα, μάνατζερ που αναμειγνύεται στην πρόσφατη υπόθεση των αναβολικών για την ελληνική ομάδα της άρσης βαρών. Η δήλωση ανήκει στον Μπέν Τζόνσον που στους αγώνες της Σεούλ το 1988 σημείωσε χρόνο ρεκόρ:9,79!!! Οι επιστήμονες που ασχολούνταν με τον χώρο του κλασικού αθλητισμού είχαν λίγο πριν από τη διοργάνωση ανακοινώσει ότι κανένας δεν επρόκειτο να σπάσει το φράγμα του 9,80 πριν από το 2000. Η επίδοση κατέστησε τον Τζόνσον ύποπτο και πράγματι την επόμενη ημέρα ανιχνεύθηκε στον έλεγχο του δείγματος ούρων του η απαγορευμένη στεροειδής ουσία στανοζολόλ. Ο μύθος του κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος...

Ομως, η κατάρα του ντόπινγκ επανήλθε «δυναμικά» στο προσκήνιο μετά απο 10 χρόνια ...Θυμάστε την υπόθεση :festina?

Η Festina θεωρούνταν η σπουδαιότερη ομάδα στον ποδηλατικό χώρο. Ενας από τους καλύτερους ποδηλάτες της, ο Γάλλος Κριστόφ Μορό, βρέθηκε τον Ιούνιο θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ ύστερα από μία διοργάνωση στην πατρίδα του. Η άμεση αντίδρασή του ήταν να κατηγορήσει έναν από τους φροντιστές της ομάδας ότι του χορηγούσε αναβολικά στεροειδή εν αγνοία του. Δύο ημέρες προτού αρχίσει ο αγώνας, ένας από τους φροντιστές της ομάδας συνελήφθη στα γαλλοβελγικά σύνορα έχοντας στις αποσκευές του μεγάλες ποσότητες απαγορευμένων ουσιών (περίπου 400 δόσεις αναβολικών στεροειδών). Το περιστατικό αυτό είχε αποτέλεσμα να παραδεχθεί ο Μορό αλλά και ακόμη έξι μέλη της Festina ότι έπαιρναν δυναμωτικές ουσίες, μεταξύ των οποίων και ερυθροποιητίνη (ΕΡΟ), μία ορμόνη που ωριμάζει τα ερυθρά αιμοσφαίρια του αίματος.

ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ; Ολυμπιάδα του 2004 στην Αθήνα.

Θυμάστε τη παρότρυνση του Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ... να γεμίσουμε τα στάδια; Τον τρόπο που μας σύστησε να τα γεμίσουμε;

- "Φτιάξτε αθλητές"...είπε ο Πρόεδρος....

Δεν θα θυμίσω όλα όσα επακολούθησαν με τους πρωταθλητές αγώνων δρόμου, Κεντέρη και Θάνου...ακόμα οι λεπτομέρειες είναι νωπές και τραυματικές για όλους.

Ομως, ο Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ είχε κάνει κι άλλες δηλώσεις....Σε συνέντευξή του στην ισπανική εφημερίδα «El Mundo» υποστήριξε ότι: «το ντόπινγκ έχει δύο παραμέτρους. Η πρώτη καταστρέφει την υγεία του αθλητή και η δεύτερη αυξάνει τεχνητά τις επιδόσεις του. Πιστεύω ότι μόνο η πρώτη είναι κατακριτέα. Χρειάζεται επομένως να ορίσουμε επακριβώς τι σημαίνει ντόπινγκ. Αυτό συνεπάγεται ότι πρέπει να μειώσουμε δραστικά τον κατάλογο των απαγορευμένων ουσιών, ώστε να περιλαμβάνει μόνο τα σκευάσματα εκείνα που προκαλούν προβλήματα υγείας».

Οι απόψεις τού από το 1980 προέδρου της ΔΟΕ έδωσαν αφορμή για οξείες αντιδράσεις. Στη Βρετανία, χώρα που φημίζεται για την προσήλωσή της στην έννοια του «fair play», ο πρόεδρος της Ερασιτεχνικής Ομοσπονδίας Στίβου σερ Αρθουρ Γκολντ χαρακτήρισε ατυχείς τις δηλώσεις Σάμαρανκ, καθώς «δεν είναι εύκολο να γνωρίζει κάποιος ποιες ουσίες είναι βλαβερές και ποιες όχι. Ανεξάρτητα απ' αυτό, όμως, η λήψη ενδυναμωτικών ουσιών παραμένει μία απάτη που επηρεάζει την τύχη των υπολοίπων».

Παρά το γεγονός ότι όλα αυτά μάς είναι γνωστά εδώ και 20 περίπου χρόνια, το ερώτημα παραμένει: Υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί; Στην περίπτωση της ελληνικής dream team υπάρχουν κάποιοι που με τη συγκατάθεσή τους ή την ένοχη σιωπή τους...παρήγγειλαν σκευάσματα απο τη Λάρισα, μέσω ενός επαρχιακού γυμναστηρίου που είχε τη δυνατότητα(;!) να παραγγέλνει φαρμακευτικό υλικό από το internet, χωρίς τελωνειακές διαδικασίες και χωρίς έλεγχο απο τον ΕΟΦ;

Θα απαντήσει κάποιος, αν ξέρει...(γιατί μπορεί και να μην έχει ασχοληθεί...) λέμε τώρα...

-Τελικά μέχρι που εκτείνεται η χρήση των αναβολικών στην Ελλάδα;

-Μας ενδιαφέρει να το μάθουμε έστω κι αν η αποκάλυψη είναι οτι ακόμα και τα 'είδωλα' μπορούν να καταρρεύσουν;

Και οι αθλητές;

-Αν κάποιος σας προσέφερε απαγορευμένη ουσία και σας εγγυόταν ότι θα νικήσετε και δεν θα συλληφθείτε, θα τη χρησιμοποιούσατε;

-Θα λαμβάνατε μια απαγορευμένη ουσία η οποία θα σας έδινε τη δυνατότητα να κερδίσετε σε κάθε διοργάνωση που θα παίρνατε μέρος για πέντε χρόνια, αν γνωρίζατε ότι αυτή η ενέργειά σας θα μπορούσε να σας σκοτώσει;

Ποιές ήσαν οι περιστάσεις που οδήγησαν μέχρι εδώ;

-Οι ομοσπονδίες γνώριζαν; Οι προπονητές; Οι γιατροί της ομάδας;Μήπως οι 'ευγενείς' χορηγοί; Κάποιος που να ξέρει...βρε παιδί μου...να υπέπεσε στη αντίλημή του...λέμε τώρα. Ενας πρώην, ένας νύν παράγοντας, υπουργός, γενικός γραμματέας έστω...κάποιος που ξημεροβραδυαζόταν στα αποδυτήρια και φρόντιζε για τα συχαρήκια...

Η ιστορία είναι τόσο παλιά που μόνο γραφικοί τύποι δηλώνουν σήμερα οτι δεν γνώριζαν τι γίνεται με των πρωταθλητισμό και γι' αυτό οι ευθύνες επιμερίζονται λίγο-πολύ σε όλους...Η σειρά τους είναι τουλάχιστον γνωστή για να μη πούμε ότι είναι και επιλογή τους.

ΑΠΟ ΤΗΝ πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η ιστορία με το ντόπινγκ άρχισε και ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα σε αθλητές και επιστήμονες. Οι πρώτοι θέλουν να ξεγλιστρήσουν ατιμώρητοι και για τον σκοπό αυτό καταφεύγουν και στις πιο «περίεργες» εμπνεύσεις. Στα κέντρα ελέγχου έχουν βρεθεί αθλητές να κρύβουν ειδικούς σάκους με καθαρά δείγματα ούρων από συναθλητές τους και να αντικαθιστούν τα ενοχοποιητικά κατά τη διάρκεια των ερευνών. Αλλοι έχουν υποβληθεί σε «μεταμοσχεύσεις δείγματος ούρων»· αυτό σημαίνει ότι τα ούρα κάποιου άλλου εισάγονται με καθετήρα μέσα στην ουροδόχο κύστη του αθλητή οπότε αλλοιώνονται τα αποτελέσματα! Για την αντιμετώπιση τέτοιων πρακτικών συζητείται η υιοθέτηση της εξέτασης αίματος ως πιο αξιόπιστης μεθόδου.

Κι ένα τελευταίο...Θυμάστε τη Φλόρενς Γκρίφιθ-ΤζόΪνερ; Είναι η αθλήτρια των 100μ. και 200μ που, παρά τα «εξωγήινα» ρεκόρ της στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988, απεχώρησε ξαφνικά μερικούς μήνες αργότερα της από τον στίβο. Τότε όλοι όσοι μιλούσαν για αναβολικά και κατεστραμμένη από τις τοξίνες υγεία ένοιωσαν οτι δικαιώθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1998 η βιονική γυναίκα Φλόρενς Γκρίφιθ-Τζόινερ πέθανε από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 39 ετών..

Τα ρεκόρ της έζησαν περισσότερο από την ίδια...

Συμφέρει να είσαι Καλός!

Ο Χ.Τσούκας είναι είναι καθηγητής Οργανωσιακής Θεωρίας στο ALBA και στο Πανεπιστήμιο Warwick, και διευθυντής του διεθνούς ακαδημαϊκού περιοδικού Organization Studies.

Τα άρθρα του είναι ενδιαφέροντα, όπως και τα σχόλια των bloggers που παρεμβαίνουν. Χαίρεσαι να συζητάς μαζί του και ν' ανταλάσσεις απόψεις.

Μεταφέρω απο το blog του: Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη. Συμφέρει να Είσαι Καλός!

Συζητούσα τις προάλλες με τον διευθύνοντα σύμβουλο μιας από τις μεγαλύτερες και διαπρεπέστερες ελληνικές επιχειρήσεις, η οποία διακρίνεται για την προσήλωσή της στις αξίες της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης που εσκεμμένα υιοθέτησε πριν από μερικά χρόνια. Τον ρώτησα γιατί αποδίδει τόση σημασία στην κοινωνική ευθύνη της επιχείρησής του, ενώ, εκ πρώτης όψεως, η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα είναι αυτά που, λογικά, θάπρεπε να τον ενδιαφέρουν. Η απάντησή του ήταν αφοπλιστικά απλή: «η κοινωνική ευθύνη για μας είναι good business». Η φράση αυτή είναι πιο βαθιά από όσο θα νόμιζε κανείς.
Στην εποχή του ανεπτυγμένου μεταβιομηχανικού καπιταλισμού (την εποχή που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν ύστερη νεωτερικότητα) οι επιχειρήσεις κρίνονται σε δύο πεδία: στην οικονομική αγορά αφενός και στο πεδίο της κοινωνικής νομιμοποίησης αφετέρου. Η σημασία των κριτηρίων της αγοράς είναι προφανής για μια επιχείρηση: αν δεν είναι ανταγωνιστική, δεν θα μακροημερεύσει. Αλλά δεν αρκεί μόνο η οικονομική επιτυχία. Μια επιχείρηση, για να υπάρχει και να ευημερεί, πρέπει να διαθέτει και την κοινωνική νομιμοποίηση. Αν τα κέρδη τα αποφέρουν οι πελάτες, τη νομιμοποίηση την παρέχουν οι πολίτες.
Μια επιχείρηση δεν υπάρχει στο κενό. Λειτουργεί σε ένα ιστορικώς διαμορφωμένο αξιακό περιβάλλον, το οποίο κατ΄ ανάγκην αντικατοπτρίζεται και στη λειτουργία της επιχείρησης. Παραδείγματος χάριν, σε μια κοινωνία υψηλής περιβαλλοντικής ευαισθησίας όπως η Γερμανική, οι κύριοι θεσμοί της, όπως είναι μεταξύ άλλων η επιχείρηση, δεν μπορεί παρά να εκφράζουν, κατ’ αρχήν, τις κοινωνικές αξίες της περιβαλλοντικής ευσυνειδησίας. Δεν πρόκειται μόνο για την τήρηση των συναφών νόμων. Πρόκειται και για την προσδοκία που έχουμε ως καταναλωτές-πολίτες ότι η επιχείρηση συμπεριφέρεται με τρόπο που αντανακλά τις βασικές κοινωνικές αξίες στη λειτουργία της. Η επιχείρηση υπάρχει επειδή, σε μια δημοκρατική κοινωνία τουλάχιστον, της δίνουμε το δικαίωμα να υπάρχει. Το δικαίωμα αυτό δεν είναι μόνο νομικό αλλά και ηθικό. Ο φορέας του οφείλει να επιβεβαιώνει ότι είναι άξιος να το κατέχει, συμμορφούμενος με τις αξίες της κοινωνίας.
Η επιχείρηση δεν κάνει μόνο μπίζνες αλλά παράγει και εξωτερικότητες - η οικονομική της δραστηριότητα επηρεάζει το περιβάλλον, την υγεία, ενίοτε θέτει νέα διλήμματα στην κοινωνία (π.χ. μεταλλαγμένα τρόφιμα, κίνδυνοι από τη διαχείριση αποβλήτων), και επηρεάζει την ευημερία της τοπικής κοινότητας στην οποία δραστηριοποιείται. Οι εξωτερικότητες δεν είναι δεδομένες, αλλά διαρκώς αναθεωρούμενες, ανάλογα με τις ισχύουσες κοινωνικές αντιλήψεις, την πρόοδο της επιστήμης, και τη διάχυση των πληροφοριών.
Γνωρίζουμε σήμερα λ.χ. ότι ένα μεγάλο πρόβλημα υγείας στις ανεπτυγμένες κοινωνίες είναι η παχυσαρκία και τα οικονομικά προβλήματα που δημιουργεί, εξαιτίας των προκαλουμένων παθήσεων, στα δημόσια συστήματα υγείας. Η άσκηση πιέσεων από την κοινωνία των πολιτών, τις ρυθμιστικές αρχές, και τις κυβερνήσεις στις εταιρίες τροφίμων, προκειμένου να βελτιώσουν τη διαθρεπτική αξία των προϊόντων τους, έτσι ώστε να μειωθεί η πιθανότητα παχυσαρκίας, είναι μια απόπειρα για τη διαχείριση της συναφούς εξωτερικότητας. Αν δούμε την επιχείρηση όχι μόνο ως εμπρόθετο μηχανισμό παραγωγής πλούτου αλλά και ως μηχανισμό παραγωγής (απρόθετων) εξωτερικοτήτων, τότε ο τρόπος που κάνει μπίζνες μια επιχείρηση είναι πολύ σημαντικός για το αν θα συνεχίσει επί μακρόν να κάνει μπίζνες.
Με άλλα λόγια, η επιχείρηση δεν είναι απλώς μια οικονομική μηχανή – πρωτίστως είναι ένας κοινωνικός θεσμός εμπρόθετης παραγωγής πλούτου, αλλά και άλλων απρόθετων συνεπειών που συνοδεύουν την παραγωγή πλούτου. Αν δούμε την επιχείρηση με θεσμικούς όρους, τότε διευρύνουμε την οπτική μας γωνία έτσι ώστε να συμπεριλάβουμε το αξιακό σύστημα εντός του οποίου λειτουργεί η επιχείρηση, καθώς και το αξιακό σύστημα που η ίδια δημιουργεί ως συλλογική οντότητα. Ένα κοινωνικό δημιούργημα, όπως η επιχείρηση, καθίσταται θεσμός από τη στιγμή που εμποτίζεται από αξίες πέραν αυτών που σχετίζονται με τις λειτουργικές της ανάγκες.
Ως θεσμός, η επιχείρηση διαπερνάται από αξίες που χαρακτηρίζουν το ευρύτερο κοινωνικό σύστημα εντός του οποίου λειτουργεί, και διεκπεραιώνει αυτονόητες σε αυτό λειτουργίες. Αν λ.χ. μια κοινωνική κουλτούρα είναι εξισωτική και δεν βλέπει με καλό μάτι τις τεράστιες διαφορές αμοιβών μεταξύ των επικεφαλής και των απλών εργαζομένων σε μια επιχείρηση, όπως συμβαίνει στις Σκανδιναβικές χώρες, τότε είναι πολύ πιθανόν αυτή η κοινωνική προσδοκία να μεταφρασθεί σε σχετικά μικρές διαφορές ενδοεταιρικών αμοιβών (πράγμα που συμβαίνει). Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και αντιστρόφως. Αποτυπώνοντας, στη δομή και τη λειτουργία της, ευρύτερες κοινωνικές αξίες, η επιχείρηση αυξάνει την κοινωνική αποδοχή της.
Η ιδιαιτερότητα των κοινωνιών της ύστερης νεωτερικότητας είναι ότι συνιστούν κοινωνίες οι οποίες είναι (α) μιντιακά ενοποιημένες, σε πλανητικό, πλέον, επίπεδο, στις οποίες οι πληροφορίες διαδίδονται ταχύτατα σε πραγματικό χρόνο, με τρόπο που να συγκροτείται μια διευρυμένη δημόσια σφαίρα, (β) πλουραλιστικές, στις οποίες δραστηριοποιούνται, ενίοτε μαχητικά, πληθώρα αξιακά προσανατολισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, οι οποίες δεν διστάζουν να συγκρουστούν με επιχειρήσεις που επιδεικνύουν έστω και ψήγματα «ανάρμοστης» συμπεριφοράς, και (γ) αναστοχαστικές, στις οποίες η ροή πληροφοριών σχετικά με ανθρώπινες δραστηριότητες επαναδιοχετεύεται στις ίδιες τις δραστηριότητες, θέτοντας υπό διερώτηση, και εν δυνάμει αναθεώρηση, τον τρόπο διεκπεραίωσης των δραστηριοτήτων και τις αξίες που τις υποστηρίζουν.
Αυτά τα τρία γνωρίσματα δημιουργούν ένα άϋλο επιχειρηματικό περιβάλλον στο οποίο οι μετα-υλιστικές αξίες κερδίζουν έδαφος έναντι των αμιγώς οικονομικών. Αξίες, ιδιαίτερα, όπως η προστασία του περιβάλλοντος και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν έρθει στο προσκήνιο της πλανητικής οικονομικής δραστηριότητας. Έτσι εξηγείται ότι σε έρευνα της McKinsey το 2007, το 95% των διευθυνόντων συμβούλων που ρωτήθηκαν, δήλωσαν ότι η κοινωνία αναμένει από τις επιχειρήσεις να αναδεχθούν περισσότερες δημόσιες ευθύνες απ’ ότι πέντε χρόνια πριν. Σε ένα τέτοιο πληροφοριακό-αξιακό-αναστοχαστικό περιβάλλον οι επιχειρήσεις πρέπει να καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια απ’ ότι παλαιότερα για να δείξουν ότι συμμορφώνονται με τις κυρίαρχες αξίες. Στην προσπάθεια αυτή, η συσσώρευση συμβολικού κεφαλαίου αποδεικνύεται σημαντική. Το οικονομικό κεφάλαιο δεν αρκεί.
Ο διευθύνων σύμβουλος, λοιπόν, που προανέφερα έχει δίκιο: η υιοθέτηση εκ μέρους της εταιρίας του κώδικα κοινωνικής ευθύνης είναι good business. Όχι τόσο γιατί αυξάνει ευθέως τα κέρδη της εταιρίας (πράγμα που, όπως δείχνουν οι σχετικές έρευνες, και αυτό συμβαίνει), όσο γιατί κερδίζει την κοινωνική νομιμοποίηση (σε εθνικό και τοπικό επίπεδο) και, άρα, ενισχύει την καλή φήμη της επιχείρησης. Καλή φήμη σημαίνει μεγαλύτερη πιθανότητα για: περισσότερους και ευχαριστημένους πελάτες, ικανοποιημένους κοινωνικούς εταίρους, προσέλκυση υψηλής ποιότητας εργαζομένων, και, τελικά, προαγωγή του κοινωνικού καλού. Να το πω διαφορετικά: καθίσταται όλο και πιο οικονομικά επαχθές να μην έχεις καλή φήμη. Στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό είναι, δυνητικά, προς το συμφέρον σου να είσαι καλός!

Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑ (ΒΗΜΑ Ιδεών, τεύχος 12) στις 4 Απριλίου 2008

Θύμα ή εγκληματίας;

Απο την εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ, 8/4/2008

της Πέλλης Γιακουμή



Σας μεταφέρω το άρθρο της παραπάνω δημοσιογράφου που δημοσιεύτηκε εχθές. Στη 'μικρή μας πόλη' η ακτινογραφία είναι πάντοτε πιο αναλυτική για όλα όσα συμβαίνουν παντού, ιδιαίτερα στο κλεινόν άστυ, αλλά μας αφήνουν σχεδόν πάντα αδιάφορους....αφού δεν μας αφορούν.....

"Στις φυλακές ανηλίκων του Αυλώνα θα οδηγούνταν χθες το απόγευμα, με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα και μετά την απολογία του το περασμένο Σαββάτο, ο 16χρονος Ρουμάνος, ο οποίος συνελήφθη την περασμένη Πέμπτη από λιμενικούς μόλις έφθασε με το πλοίο της γραμμής, κουβαλώντας σε μια βαλίτσα δέκα κιλά χασίς. Ο νεαρός μετέφερε τη μεγαλύτερη ποσότητα χασίς που έχει ποτέ εντοπιστεί από το Λιμεναρχείο στη Μυτιλήνη, ενώ την παραπομπή του στον ανακριτή συνόδευαν βαρύτατες κατηγορίες για αγορά, κατοχή και μεταφορά ναρκωτικών, γεγονός για το οποίο και χαρακτηρίσθηκε ως «ιδιαίτερα επικίνδυνος δράστης». Κατηγορία που μπορεί να τον καταδικάσει μέχρι και σε ποινή ισόβιας κάθειρξης, δηλαδή να αποφυλακισθεί το νωρίτερο στα 40 του χρόνια.
Μαθητής της Γ΄ Γυμνασίου ο Αλέξανδρος - Ιωσήφ Μάρκου, ήρθε στην Ελλάδα το 2002 μαζί με τη μητέρα του που έψαχνε για δουλειά. Σε ηλικία εννέα ετών, όταν ακόμη βρισκόταν στη Ρουμανία, την ημέρα των γενεθλίων του, είδε τον πατέρα να δολοφονεί άγρια με 30 μαχαιριές την ετεροθαλή αδελφή του (από τον πρώτο γάμο της μητέρας του). Θύμα και ο ίδιος, αφού μεγάλωσε σε μια προβληματική οικογένεια, με εμπειρίες και εικόνες που σημάδεψαν την παιδική ψυχή του, βρέθηκε γρήγορα στο δρόμο και έγινε εύκολος στόχος των κυκλωμάτων. «Η περίπτωση του Αλέξανδρου - Ιωσήφ φέρνει στο φως το φαινόμενο της συστηματικής στοχοποίησης ανηλίκων, ευάλωτων θυμάτων, που χρησιμοποιούνται άλλοτε ως δόλωμα και άλλοτε ως “αναλώσιμα” μέσα “μίας χρήσης” από αδίστακτα οργανωμένα κυκλώματα στη διακίνηση ναρκωτικών με μέσο την απειλή ή τη χρήση βίας ή άλλες μορφές εξαναγκασμού» λέει στο «Ε» ο συνήγορος του νεαρού Ρουμάνου κ. Νίκος Χωριατέλλης.
«Δεν την αγόρασε...»Σύμφωνα με τον κ. Χωριατέλλη, δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί από πουθενά η κατηγορία ότι αγόρασε ο ίδιος ο νεαρός Ρουμάνος την ποσότητα ναρκωτικών που μετέφερε,. Η αξία της, υπολογίστηκε στα 200.000 ευρώ, ενώ ο ίδιος στις τσέπες του δεν είχε χρήματα ούτε για το εισιτήριο της επιστροφής. Ο νεαρός υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος που τον πλησίασε στην Αθήνα, ήξερε ότι ήταν μπλεγμένος με παράνομες πράξεις και υποψιαζόταν ότι αυτό που του έδωσε να μεταφέρει «δεν ήταν καραμέλες» όμως δεν άνοιξε καν τη βαλίτσα και δεν γνώριζε ποιο ήταν τελικά το περιεχόμενό της. Ο δικηγόρος του νεαρού Ρουμάνου τονίζει ότι σαν ανήλικος, με λευκό ποινικό μητρώο και με δεδομένα τα όσα έχει περάσει ο 16χρονος, θα πρέπει να κάνουν τη δικαιοσύνη να δει με επιείκεια την περίπτωσή του. «Είναι σαφές ότι η νομοθεσία θεσμοθέτησε με σαφείς διατάξεις την προστασία των ανηλίκων προσώπων ως θυμάτων σε περιπτώσεις όπως αυτή, κρίνοντας αδιάφορο αν ο ανήλικος που χρησιμοποιείται είναι γνώστης ότι τελεί αδίκημα, προβλέποντας ειδικές διατάξεις και μέτρα εναλλακτικά της κράτησης και του ποινικού σωφρονισμού» υπογραμμίζει ο κ. Χωριατέλλης, συμπληρώνοντας ότι «είναι υποχρέωσή μας να μην παρακολουθούμε αδρανείς τα φαινόμενα αυτά που επιδρούν πάνω σε αθώους και πάνω στις κοινωνίες μας, αλλά να αγωνιστούμε για να ανθρώπινα δικαιώματα και τις ίσες ευκαιρίες για όλους».Η μητέρα του 16χρονου θα πάει να τον δει στις φυλακές Αυλώνα, ενώ ο δικηγόρος του θα καταθέσει έφεση κατά της απόφασης προφυλάκισης του νεαρού".

Ουανγκάρι Μαατάι. Μια γυναίκα που αγωνίζεται, πέρα απο τα δεδομένα...

Είναι μια ιδιαίτερη γυναίκα. Οχι γιατί τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης αλλά γιατί, παρά τις σπουδές της και τη δυνατότητα μιας εύκολης ζωής στο εξωτερικό, η βιολόγος Wangari Maathai επέστρεψε στην πατρίδα της για να αγωνιστεί για την προστασία του δασικού πλούτου της Κένυας.25 εκατομμύρια(!!!) καινούργια δέντρα ήταν το αποτέλεσμα της οργάνωσης «green belt movement» που ίδρυσε το 1977.Το Nobel Eιρήνης με το οποίο τιμήθηκε η Wangari Maathai έχει πολλαπλή σημασία. Η Maathai είναι η πρώτη Αφρικανή και μία από τους ελάχιστους Αφρικανούς γενικότερα που η Δύση έχει ποτέ τιμήσει. Η Maathai είναι μαύρη, σε ένα κόσμο που ακόμη και σήμερα το χρώμα του δέρματος μπορεί να στερήσει σε κάποιον βραβεία και αίγλη. Η Maathai είναι γυναίκα που γεννήθηκε σε μια κοινωνία που τοποθετεί το φύλο της σε ρόλο διακοσμητικό. Γεννημένη το 1940 στο Nyeri, μπόρεσε να μορφωθεί και να σπουδάσει στο εξωτερικό, κάτι σπάνιο για κορίτσι που μεγαλώνει σε αγροτική περιοχή της Κένυας. Πήρε το πρώτο πτυχίο της στη Βιολογία από το Mount St Scholastica College στο Κάνσας και συνέχισε τα μεταπτυχιακά της στο Πανεπιστήμιο του Pitsbourg.
Αφήνοντας μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα και μια άνετη ζωή, επέστρεψε στη Κένυα. Για την ίδια το δίλημμα δεν υπήρξε ποτέ. Το κίνητρό της δεν ήταν ποτέ η ανάγκη της για να ξεφύγει από τον ζοφερό κόσμο της, αλλά να παλέψει για να τον αλλάξει: «Αν έφευγα από την Κένυα, θα σκεφτόμουν πάντα πως αν ήμουν εκεί θα μπορούσα κάτι να προσφέρω», είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή της. «Δεν μετάνιωσα ποτέ που αποφάσισα να μείνω εδώ και να βοηθήσω στην ανάπτυξη αυτής της χώρας. Πιστεύω ότι έχω αλλάξει κάτι. Αυτό που μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση είναι ότι πολύς κόσμος με πλησιάζει για να μου πει ότι η προσπάθειά μου τον έχει εμπνεύσει». Η «ανταμοιβή» αυτή φαίνεται να είναι ιδιαίτερα σημαντική για την Wangari Maathai που, έχοντας πληρώσει το προσωπικό κόστος των επιλογών της, γνωρίζει πολύ καλά το τίμημα. Ο άντρας της τη χώρισε στη δεκαετία του '80 κατηγορώντας την ως «άπιστη», αφήνοντάς την να μεγαλώσει τα τρία παιδιά τους. Λέγεται ότι στην πραγματικότητα χώρισε από αυτήν γιατί ήταν πολύ δραστήρια, πληθωρική και δύσκολα χειραγωγήσιμη!!! Το στίγμα του διαζυγίου, αν και την ακολούθησε σε κάθε της βήμα, δεν τη λύγισε ποτέ. Τα λόγια της κόρης της Wanjira Maathai είναι η καλύτερη επιβεβαίωση για τη στάση ζωής της, «πάντα μας έλεγε ότι το σωστό είναι σωστό, ακόμη και αν είσαι ο μόνος που το πιστεύεις. Πάντα μας έλεγε ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Eχει φωτιά μέσα της και προσπάθησε να μας δώσει λίγη από αυτήν».

Τα όρια που η Maathai ξεπέρασε και ξεπερνάει είναι πολλά, τα συναντάει παντού γύρω αλλά και μέσα της: «Δεν ξέρω στ' αλήθεια γιατί ενδιαφέρομαι τόσο πολύ. Απλώς κάτι μέσα μου μού λέει ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα και ότι πρέπει να κάνω κάτι. Νομίζω ότι αυτό θα αποκαλούσα Θεό». Η προσπάθειά της δεν εξαργυρώνεται από ακαδημαϊκούς και άλλους τίτλους, από τους οποίους έχει πολλούς. Μέσα από τις δυσκολίες που τα στερεότυπα και οι εμμονές της ανδροκρατούμενης ακαδημαϊκής κοινότητας δημιουργούσαν, μπόρεσε να ολοκληρώσει το διδακτορικό της και να επιδιώξει ακαδημαϊκή καριέρα στο πανεπιστήμιο του Ναϊρόμπι. Eγινε έτσι η πρώτη γυναίκα επίκουρη καθηγήτρια σε πανεπιστημιακό ίδρυμα στην Ανατολική και Κεντρική Αφρική με διδακτορικό τίτλο.
Η αφορμή για το Nobel ήταν η επιμονή με την οποία πάλεψε για να σώσει το οικοσύστημα της Κένυας και να πείσει ότι η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι θέμα απλής οικολογικής ευαισθησίας. Αυτό σε μια ήπειρο όπου η ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των πόρων και η εξαθλίωση των ανθρώπων εξοντώνουν τη Φύση και το περιβάλλον. Χρονολογία-σταθμός στην προσπάθεια αυτή ήταν το 1977, όταν ίδρυσε την Green Belt Movement. Η οργάνωση μέχρι σήμερα έχει φυτέψει 25 εκατομμύρια δέντρα στην προσπάθειά της να καθυστερήσει την αποψίλωση των δασών και τη διάβρωση της γης. Κερδίζοντας λίγα χρήματα για κάθε δέντρο που φυτεύουν και κατορθώνει να επιβιώσει, οι γυναίκες που αποτελούν το 90% του κορμού της οργάνωσης προσφέρουν ένα μικρό εισόδημα στην οικογένειά τους. Οπως λέει και η ίδια, «πέρα από κάθε κέρδος, το πιο σημαντικό είναι η αίσθηση της ελπίδας και της δύναμης που εμφανίζεται στη ζωή αυτών των γυναικών».Ο αγώνας της δεν ήταν καθόλου εύκολος. Το 1991 συνελήφθη και φυλακίστηκε, κάτι που είχε συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν. Αυτή τη φορά, όμως, η κινητοποίηση της Διεθνούς Αμνηστίας ήταν σωτήρια κι έτσι αποφυλακίστηκε γρήγορα. Το 1999 κι ενώ συμμετείχε σε δενδροφύτευση τραυματίστηκε στο κεφάλι από τις Aρχές. Στα 59 χρόνια της δεν την οδηγούσε κανένας νεανικός ενθουσιασμός, αλλά η πίστη της στο σκοπό και η αίσθηση ευθύνης που αποτυπώνεται στα λόγια της. «Eχουμε μια ιδιαίτερη ευθύνη προς το οικοσύστημα αυτού του πλανήτη. Εξασφαλίζοντας ότι τα άλλα είδη θα επιβιώσουν, εξασφαλίζουμε και την δική μας επιβίωση».Η εκλογή της ως βουλευτή το Δεκέμβριο του 2002 και η επιλογή της ως υφυπουργού Περιβάλλοντος τον Ιανουάριο του 2003 ήρθε σαν δικαίωση μαζί με την κατάρρευση του καθεστώτος του Daniel arap Moi στο οποίο εναντιώθηκε τα 24 χρόνια που κυβέρνησε την Κένυα. Η είδηση ότι τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ τη βρήκε να διαδηλώνει υπέρ της προστασίας των δασών στην Κένυα και να μοιράζει φαγητό σε χωρικούς που υποφέρουν από την πείνα λόγω της λειψυδρίας. Ο πρώτος λόγος της απευθυνόταν σε 200 άτομα, τα περισσότερα από τα οποία μάλλον δεν ξέρουν τι είναι τα βραβεία Nobel...

ΟΙΚΟ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ του Αποστόλη Φωτιάδη,

Σε αναζήτηση του αριστερού...

"Δεν ξέρω κατά πόσον ανταποκρίνονται στους προβληματισμούς του Α. Αλαβάνου οι σκέψεις του Δ. Σεβαστάκη στη χθεσινή «Αυγή» που συνοψίστηκαν με τα εξής: «Η Αριστερά γυρνάει νύχτα, νυστάζει και δεν βρίσκει άδειο κρεβάτι να κοιμηθεί. Το μόνο που ελπίζει είναι κάποιος να τη φιλοξενήσει με το αζημίωτο. Η κριτική ενδοτικότητα, οι ποικίλες ερμηνευτικές αμηχανίες, σ΄ αυτή τη νύστα πρέπει να οφείλονται». Εγώ περιορίζομαι να παραθέσω τροποποιημένη τη ρήση του Λούκατς για τον αστό: «Σε αναζήτηση του αριστερού; Μα υπάρχει άλλο μυθιστόρημα από το αστικό;".

του Γ. Βέλτσου Απο τα ΝΕΑ 7.4.2008

Ελφρίντε Γέλινεκ: Η ποιητική των λέξεων

Το παρελθόν δεν μπορεί να το θάψει κανείς.
Η βραβευμένη με Νόμπελ συγγραφέας Ελφρίντε Γέλινεκ μιλά στην «K» και τον Κ.Θ.Καλφόπουλο για την εξουσία της γλώσσας και τις συγκρούσεις των φύλων

Στην ιστοσελίδα της κυριαρχεί η φωτογραφία της συγγραφέως με την κλασική κόμμωση και το διαπεραστικό βλέμμα, που θέλει να βλέπει πίσω και πέρα από τα πράγματα: μία grande dame της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, «εικονική» και πραγματική, Αυστριακή και ταυτόχρονα «οικουμενική». Με ένα κριτικό, και αυτοαναφορικό, γλωσσικό εργαλείο, στο οποίο συναντώνται οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του Βιτγκενστάιν, η ανατρεπτική ειρωνεία του Κράους, αλλά και η βιεννέζικη παράδοση του «πεισιθάνατου», η Ελφρίντε Γέλινεκ υπερασπίζεται την αυστριακή λογοτεχνική παράδοση εντός της γερμανόφωνης, και ευρύτερα ευρωπαϊκής, λογοτεχνίας, ενώ δεν διστάζει να τοποθετηθεί σε όλα τα επίμαχα ζητήματα που αφορούν, ενίοτε ενοχλούν μάλιστα, τη «Δημοκρατία των Αλπεων». Ο λόγος της αιχμηρός, η γραφή της σαρκαστική και προκλητική, διαπερνά το κέλυφος των λέξεων, για να ανακαλύψει μέσα από τις συγκρουσιακές σχέσεις των φύλων, αλλά και την εξουσία της γλώσσας, εκ νέου την αλήθεια, «άνευ όρων, άνευ ορίων».
Η θέση της Ελφρίντε Γέλινεκ (Νομπέλ Λογοτεχνίας 2004) στην αυστριακή λογοτεχνία είναι δεσπόζουσα, πολύ προτού η σουηδική Ακαδημία αναγνωρίσει στο έργο της «το μουσικό ποτάμι από φωνές και αντιφωνήσεις σε μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, τα οποία αποκαλύπτουν με μοναδικό γλωσσικό πάθος την παραδοξότητα και την πιεστική εξουσία των κοινωνικών κλισέ». Η λογοτεχνική της ταυτότητα συγκροτείται σε δύο επίπεδα: εκείνο της μακρόχρονης λογοτεχνικής παράδοσης, με τα ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά, που ανέδειξε, από τον 19ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας, μια σειρά σημαντικών συγγραφέων (Στίφτερ, Σνίτσλερ, Κράους,Κανέτι, Μούζιλ, άλλα και Μπέρνχαρντ, Χάντκε, Βίνκλερ) και εκείνο της γυναικείας γραφής, σε αναζήτηση της έμφυλης ταυτότητας (Αϊχινγκερ, Μαϊρέκερ, Χαουσχόφερ, Μπάχμαν). Η γλώσσα και οι αναφορές στη μνήμη και το όνειρο, αποτελούν τα συστατικά αυτής της λογοτεχνίας, στις αφηγήσεις και τις «αντι-ηρωίδες» της εκφράζονται η αντίσταση στους «εθνικούς μύθους» και η κριτική στους κοινωνικούς καταναγκασμούς.

— Κυρία Γέλινεκ, σε μια παλαιότερη φωτογραφία σας, βλέπουμε τα χέρια της συγγραφέως με τεντωμένα δάκτυλα πάνω από τα πλήκτρα ενός υπολογιστή, σαν να είναι έτοιμη να παίξει εκκλησιαστικό όργανο, το οποίο εξάλλου έχετε διδαχτεί. Η λογοτεχνία είναι κάτι σαν μία μουσική σύνθεση της γλώσσας ή μία σύνθεση των ιδεών;
— Η λογοτεχνία είναι φυσικά και τα δύο. Η δική μου λογοτεχνία επικεντρώνεται ιδιαίτερα στη γλώσσα, κι αυτό σημαίνει ότι εργάζεται με τους ήχους, με την ακουστικότητα της γλώσσας. Αυτό κατ’ ουσίαν είναι μία συνθετική διαδικασία όπως στη μουσική. Περιστρέφω τις λέξεις τόσο όσο, ενίοτε και παρά τη θέλησή τους, να αποκαλύψουν τον ιδεολογικό τους χαρακτήρα, τη λάθος συνείδηση. Κατά κάποιον τρόπο δεν επιτρέπω στη γλώσσα να ψεύδεται, αλλά θα πρέπει και εκείνη να αναδείξει από μόνη της την αλήθεια. Αυτή η γλωσσο-κεντρική προσέγγιση και κριτική διαδικασία –κι αυτό είναι μέρος μιας ειδικά αυστριακής παράδοσης– συνδέεται με τη φιλοσοφία του πρώιμου Βιτγκενστάιν ή με την κριτική που άσκησε στη γλώσσα ο Καρλ Κράους.
— Στον λόγο σας, κατά την απονομή του Βραβείου Μπύχνερ, είχατε αναφερθεί «στη γλώσσα και τους ιδιοκτήτες της». Υπάρχει η αίσθηση ότι σε αυτή τη φράση «κρύβεται» κάτι από τη σκέψη του Καρλ Κράους.
— Αυτή η φράση συνδέεται κυρίως με τον συσχετισμό δυνάμεων και τις εξουσιαστικές σχέσεις στο επίπεδο της γλώσσας. Ο κύριος μιλάει μια άλλη γλώσσα από τον υποτακτικό. Ο κύριος κυριαρχεί μέσω της μετα-γλώσσας, δηλ. του πλούτου της γλώσσας, ενώ ο υποτακτικός, που έρχεται σε επαφή με τα πράγματα, στη δουλειά του, μιλάει μια στεγνή «γλώσσα των πραγμάτων». Ουσιαστικά αναφέρομαι στα κείμενα του Ρολάν Μπαρτ για τη μυθολογία και τους «οικείους μύθους». Χρησιμοποιώ αυτή την «ταξική γλώσσα», για να αποκαλύψω, να ξεσκεπάσω τις σχέσεις εξουσίας.
Η γυναικεία γραφή
— Εχει κανείς την αίσθηση, ότι η αυστριακή λογοτεχνία έχει σημαντικές ιδιαιτερότητες στο σύνολο της γερμανόφωνης λογοτεχνίας, ο Β. Γκ. Ζέμπαλντ μάλιστα αναφέρθηκε διεξοδικά σε μια «περιγραφή της δυστυχίας». Θεωρείτε ότι αυτή η «ακατάπαυστη συζήτηση» έχει κλείσει;
— Από αυτή τη διαμάχη δεν μπορώ να διακρίνω πλέον ίχνη, ακούω μόνο, ότι τα «αυστριακά» θεωρούνται στο εξωτερικό παλαιομοδίτικα και ξεπερασμένα. Αυτό μου είναι αδιάφορο. Διατηρώ αυτή την τεχνοτροπία των γερμανικών και συνεχίζω να γράφω με αυτή. Σημαντικό είναι και το γεγονός, ότι η Αυστρία –σε αντίθεση με τη Γερμανία– αρνήθηκε για καιρό το ναζιστικό της παρελθόν, και αυτό έχει μέχρι σήμερα επιπτώσεις. Ο,τι απωθείται, εμφανίζεται με μεγαλύτερη ακόμα ένταση κι επιμονή. Κι επειδή αυτό το παρελθόν δεν μπορεί κανείς να το «θάψει», πριν αντιπαρατεθεί κανείς ουσιαστικά μαζί του, εμφανίζεται πάλι στο προσκήνιο, σαν το αίμα που βγαίνει στην επιφάνεια. Ως εκ τούτου, αυτό το αξεδιάλυτο παρελθόν (όπως και ο μύθος της αθωότητας, ότι η Αυστρία ήταν η πρώτη χώρα, στην οποία «εισέβαλαν οι Γερμανοί»), αυτό το ψέμα υπήρξε και θέμα της αυστριακής λογοτεχνίας, που ξεκίνησε με το έργο του Χανς Λέμπερτ («Η προβιά του λύκου), ένα εξαιρετικά σημαντικό βιβλίο.
— Μια ερώτηση για την Ινγκεμποργκ Μπάχμαν: Ο Ούβε Γιόνζον έγραψε το «Ταξίδι στην Κλάγκενφουρτ» (γενέτειρα της Ι. Μ. -ΚΚ), κι εσείς έχετε συχνά γράψει γι’ αυτή, μεταξύ άλλων και το κείμενο «Ο πόλεμος με άλλα μέσα». Πόσο είναι η «Μαλίνα» ανάμεσά μας, σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει δραματικά;
— Το σημαντικό στη «Μαλίνα» είναι η επίγνωση, ότι η γυναίκα, εάν θέλει να γράψει, πρέπει να προσεταιριστεί ένα «αρσενικό Εγώ». Λόγω του ότι, όμως, ταυτόχρονα, για να επιβιώσει απέναντι και σε σχέση με τον άντρα, πρέπει να είναι και ένα έμφυλο ον, διασπάται σε δύο προσωπικότητες. Σε ένα ερωτικό και σεξουαλικό Εγώ, ως γυναίκα, και σε ένα αρσενικό Εγώ, ως ομιλούν υποκείμενο. Η θέση του ομιλούντος στη λογοτεχνία είναι για τη γυναίκα πάντα μία προσαρμογή, δηλ. δεν έχει κανένα Εγώ, καμία ταυτότητα. Η Μπάχμαν το απέδειξε εξαιρετικά στη «Μαλίνα».
— Σε παλαιότερη συνέντευξή σας είχατε δηλώσει ότι η «Επιθυμία» ή τα «Παιδιά των νεκρών» ήταν από τα 2-3 έργα που θέλατε ανέκαθεν να γράψετε. Συμπεριλαμβάνεται σε αυτά και η «ουλρίκε μαρί στιούαρτ»;
— Οχι. Αυτό ήταν ένα σχέδιο (Projekt), που πήρε μορφή στο μυαλό μου στα τελευταία χρόνια. Είχα ήδη γράψει ένα «δράμα πριγκιπισσών» και θα ήθελα μετά να το ολοκληρώσω με ένα «βασιλικό δράμα». Η ιστορία του ένοπλου αγώνα, της RAF στη Γερμανία (στην Αυστρία υπήρχαν μόνο κάποιες ανάλογες προθέσεις) δεν έχει ακόμα «κλείσει τον κύκλο της» και γίνεται επίκαιρη ξανά με την επικείμενη αμνήστευση δύο μελών της. Ηθελα αυτό το κομμάτι της γερμανικής ιστορίας, που ακόμα «απωθείται», να το ανάγω στην Ιστορία, όπως γίνεται στο έργο του Σίλερ «Μαρία Στιούαρτ», και γι’ αυτόν τον λόγο το έργο είναι γραμμένο σε στίχους, θέλοντας να «εξογκώσω» τα πρόσωπα, ώστε να επιβιώσουν μέσα σε αυτή τη «μεγέθυνση».
Συγγραφέας και πόλη
— Η Ελφρίντε Γέλινεκ στο Caf Korb: τι σκέφτεται η συγγραφέας και τι την απασχολεί, τι σημαίνει για σας η Βιέννη;
— Η Βιέννη είναι η πόλη, στην οποία έζησα εξαρχής, και φυσικά η πόλη με τα πολλά και ιστορικά Caf, όπου μπορεί κανείς να κάτσει με τις ώρες, χωρίς να πρέπει να καταναλώσει μεγάλες ποσότητες, κι αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Πολλοί συγγραφείς μάλιστα, «εργάζονταν» εκεί, εγώ όμως δεν μπορώ να το κάνω, έχει πολύ φασαρία για τα δικά μου μέτρα. Προέρχομαι, έτσι κι αλλιώς, από μία ανατολικο-αυστριακή, βιεννέζικη λογοτεχνική παράδοση που διαφέρει πολύ από τα υπόλοιπα κρατίδια της χώρας, όπως εκείνα της αυστριακής επαρχίας (Τόμας Μπέρνχαρντ, Πέτερ Χάντκε κ.ά.). Στη Βιέννη, η πρωτοπορία, στο επίπεδο της γλώσσας, στους πειραματισμούς, είχε τη δυνατότητα να εγκαθιδρυθεί με καλύτερους όρους από αλλού, κι αυτό συνδέεται μεταξύ άλλων με τη φιλοσοφία του «Κύκλου της Βιέννης». Μόνο η «ομάδα του Γκρατς», γύρω από το περιοδικό Manuskripte μπόρεσε να καταφέρει κάτι ανάλογο, παρουσιάζοντας μάλιστα και πολλούς από τους συγγραφείς της Βιέννης.
— Μια τελευταία ερώτηση: αισθάνεται η Ελφρίντε Γέλινεκ άβολα στην Αυστρία, όσο άβολα αισθανόταν ο Μαξ Φρις στην Ελβετία;
— Ναι, θα μπορούσε κανείς να το πει κι έτσι. Για μεγάλο διάστημα έχω υποστεί συστηματική επίθεση, και μάλιστα για τους ακροδεξιούς θεωρήθηκα ως ένα αποκρουστικό παράδειγμα για την αντι-τέχνη και τον αντι-πολιτισμό, ώστε να με εμφανίσουν μάλιστα και σε προεκλογικές αφίσες, και κάποτε κουράζεται κανείς από μια τέτοια κατάσταση. Γι’ αυτό τον λόγο μοιράζω τον χρόνο μου μεταξύ Αυστρίας και εξωτερικού. Ακριβώς για να ξεκουραστώ από την Αυστρία.
Μεταξύ Βιέννης και Μονάχου
Η Ελφρίντε Γέλινεκ γεννήθηκε το 1946 sτο M­rzzuschlag (Steiermark) της Αυστρίας. Σπούδασε θέατρο και ιστορία τέχνης στη Βιέννη, ενώ έχει κάνει και μουσικές σπουδές στο Κονσερβατουάρ της Βιέννης (εκκλησιαστικό όργανο). Eχει γράψει θεατρικά έργα (και για το ραδιόφωνο), σενάρια για τον κινηματογράφο, ποιήματα και μυθιστορήματα. Ζει μεταξύ Βιέννης και Μονάχου. Το 2004 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Eχει τιμηθεί επίσης με τα λογοτεχνικά βραβεία Μπύχνερ, Χάινε, Κάφκα (Τσεχία) και Γκυντ (Γαλλία). Επιλογή από το έργο της: wir sind lockvžgel baby! (1970), Die Liebhaberinnen (1975), Die Klavierspielerin (1983), Lust (1989). Πρόσφατα το Thalia Theater του Αμβούργου παρουσίασε το θεατρικό έργο της «Ουλρίκε Μαρί Στιούαρτ», με θέμα τη γυναίκα και τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Στα ελληνικά κυκλοφορούν τα έργα της: «Λαγνεία», μτφρ.: Λ. Αναγνώστου, 1991, «Η πιανίστρια», μτφρ.: Μ. Σταυροπούλου, Λ. Αναγνώστου, 1997, «Oι αποκλεισμένοι» μτφρ.: Λ. Αναγνώστου, 2001 (όλα από τις εκδόσεις Εκκρεμές).

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ...

Πουθενά, σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, ο Ηλιος και η Σελήνη δε συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά, δε μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια τη ισχύ τους, όσο επάνω σ' αυτό το κομμάτι γής που κάποτε, ποιός ξέρει σε τι καιρούς απίθανους, ποιός θεός, για να κάνει το κέφι του, έκοψε και φύσηξε μακριά, ίδιο πλατανόφυλλο καταμεσής του πελάγους. Μιλώ για το νησί που αργότερα, όταν κατοικήθηκε, ονομάστηκε "Λέσβος", και που η θέση του, όπως τη βλέπουμε σημαδεμένη στους γεωγραφικούς χάρτες, δε μοιάζει να ανταποκρίνεται και πολύ στην πραγματικότητα.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Τα καλοκαίρια η θάλασσα γίνεται συχνά κατακόκκινη, χωρίς για τούτο να ευθύνεται ο ουρανός. Κι οι χωματεροί λόφοι ψηλώνουν ή χαμηλώνουν, σιμώνουν ή απομακρύνονται, ανάλογα με τις ώρες και τους ανέμους. Οι κήποι σφύζουν κλεισμένοι πίσω απο ψηλούς φράχτες, με τη μιά μεριά τους μονάχα ολάνοιχτη προς τη θάλασσα, και το φώσφορο των ψαριών μεσ' απο τις αόρατες φλέβες του βυθού φτάνει ως τα καρπούζια που τρίζουν κι ευωδιάζουν ή ττις τεράστιες μαγνόλιες που μισανοίγονται σαν άλλα θαλασσινά όστρακα.

Είναι φορές, πορπάντων τα μεσημέρια, όταν το μελτέμι δυναμώνει και παλεύει τα ξιπόλιτα παιδιά, πηδώντας αψηλά για το χατίρι τους-καθώς οι σκύλοι-, που η μυστική αυτή ζωή, ξεθαρρεμένη, ανεβαίνει ολόκληρη στην επιφάνεια. Σιγά-σιγά ξεχειλίζει τις αυλές με τα γεράνια, κυριεύει τις σκάλες και τα ψηλοτάβανα χαγιάτια, βυθίζει σε μιαν αχλύ τις κονσόλες με τα σταματημένα ρολόγια ή τις φωτογραφίες των προγόνων, κι ύστερα, με τρόπο, ξεγλιστά στα σκιερά δωμάτια όπου, με το' να τους πόδι γυμνό λυγισμένο έξω απ' τα σεντόνια, μισοκοιμούνται οι νέες κοπέλες. Εκεί τότε, μεμιάς, σαν αόρατος εραστής, εισχωρεί στον ύπνο τους και τον κατακυριεύει.

----------------------------------------------------------------------------------------------

Κι οι ψαράδες, καθώς γυρνάν με το' να τους πλευρό στην πλώρη του μπενζινοκάικου, που σκαμπανεβάζει, παραξενεύονται καμιά φορά που τους φαίνεται οτι τα σπίτια φύγαν απο τη θέση τους ή οτι ο τεράστιος τρούλος του Αι-Θεράπ0ντα, κολπωμένος απο τον αέρα, υψώνεται αναπάντεχα τραβώντας μαζί του ολάκερη της πολιτεία στα μεσούρανα.

Απο "Τα ανοιχτά χαρτιά" του Ο. Ελύτη

Οταν τα πράγματα λέγονται εγκαίρως...

Υπολογίζω πάντα στα post των φίλων αλλά και στα σχόλια. Σέβομαι, επίσης, τις διαφορετικές απόψεις και ποτέ δεν έχω βγεί με υστερία να υποστηρίξω τον Γ. Παπανδρέου, ακριβώς γιατί ποτέ δεν μου άρεσε ο σκοταδισμός και ο λαϊκισμός στην Πολιτική. Αν, όμως, σε κάτι συμφωνώ μαζί του δεν έχω παρά να το παραδεχτώ, κυρίως, γιατί το έχει πει εγκαίρως και σε ανύποπτο χρόνο. Κι έτσι απαντώ στους φίλους και στα σχόλια του προηγούμενου post.

«Η πρόκληση για κάθε νέα γενιά Ελλήνων, η πρόκληση για τους γείτονές μας είναι να μάθουμε από την ιστορiα, όχι να γίνουμε σκλάβοι της (...) Προσβλέπουμε στη μέρα που το ταξίδι από το Βελιγράδι ως την Πρίστινα θα είναι μια απλή διαδρομή λεωφορείου, που τα Τίρανα και τα Σκόπια, η Αθήνα και η Άγκυρα και, φυσικά, τα δύο μέρη της διχοτομημένης Λευκωσίας δεν θα χωρίζονται πια από τα φόβο και την καχυποψία. Ίσως η μέρα αυτή απέχει ακόμη πολύ, αλλά όπως λέει μια κινέζικη παροιμία, «ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει μ’ ένα μικρό βήμα». απο διάλεξη του Γ.Παπανδρέου στο Κέντρο Διεθνών Διαλέξεων του Harvard (5 Νοεμβρίου 1999)

Μετά το Βουκουρέστι τι;

Δεν μου αρέσει να μεμψιμοιρώ αλλά δεν μου αρέσει να υποτιμούν και τη νοημοσύνη μου...

Είναι η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός έκανε διάγγελμα μετά από Σύνοδο Κορυφής και το έκανε χθες βράδυ από την ελληνική πρεσβεία στο Βουκουρέστι για να πει σε πρώτο ενικό ότι «έπραξα αυτό που είχα πει… έβαλα βέτο». Ο κ. Καραμανλής απηύθυνε μήνυμα στα Σκόπια («στόχος της Ελλάδας δεν είναι να σας ταπεινώσει»), στην αντιπολίτευση («ο κομματικός ανταγωνισμός πρέπει να μένει μακριά από τα εθνικά θέματα») και στους Έλληνες πολίτες («με πολλή δουλειά μπορούμε να λύσουμε μικρά και μεγάλα προβλήματα»)».

Δηλαδή, πράγματι ο Έλληνας Πρωθυπουργός έκανε το αυτονόητο, έπαιξε το τελευταίο χαρτί της εξωτερικής του πολιτικής σε ο,τι αφορά την ονομασία της ΠΓΔΜ που ήταν μονόδρομος, κυρίως, εξαιτίας της εσωτερικής κατακραυγής που θα αντιμετώπιζε επιστρέφοντας. Ο κος Καραμανλής για μια ακόμα φορά έκανε εσωτερική πολιτική, συγκρατώντας τη μειοψηφία του ενώ την ίδια στιμγή προσπάθησε να δρέψει δάφνες για μια εξωτερική πολιτική που λειτουργεί τα τελευταία χρόνια ως θεραπεία στην ανυπαρξία της πρόληψης που λέγεται διπλωματία. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε τη πληθώρα από μεγάλα λόγια τύπου: «σκληρές διαπραγματεύσεις και αντιπαραθέσεις σε διεθνές επίπεδο» αλλά και την κατάληξη: «Θέλω να γνωρίζετε πως νιώθω υπερήφανος για όσα πετυχαίνουμε μαζί… είμαστε μια κοινωνία που σήμερα δικαιούται να νιώθει αυτοπεποίθηση. Ξέρω ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει η χώρα μας και καθένας από εσάς στην καθημερινή του ζωή είναι πολλές. Ξέρω, όμως, ότι με πολλή δουλειά και συστηματική προσπάθεια μπορούμε να λύσουμε μικρά και μεγάλα προβλήματα. Αρκεί να το πιστέψουμε και να το παλέψουμε. Καθένας χωριστά και όλοι μαζί».

Και πάλι, δηλαδή, εκτός θέματος ο Πρωθυπουργός. Δηλαδή το θέμα λύθηκε κε Καραμανλή; Μήπως θα έπρεπε να έχετε ήδη προετοιμάσει την επόμενη μέρα της εξωτερικής σας πολιτικής και να μας πείτε κάτι γι’ αυτή, μιας και βρίσκεστε στο Βουκουρέστι δηλαδή, αντί να κάνετε μικροπολιτική; Εξάλλου σας έχουμε ξαναδεί στην ελληνική Βουλή να λέτε μια από τα ίδια όποτε σας φωνάζουν.

Επίσης, γνωρίζετε ότι τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής συνδέονται;…Μήπως, λοιπόν, γι’ αυτό, θα έπρεπε να μας πείτε δυο κουβεντούλες και για τα Βαλκάνια; Για παράδειγμα ποια θα είναι η ελληνική στάση και σε άλλα ζητήματα τα οποία αναβλήθηκαν ή συμφωνήθηκαν; Ακούσαμε για την Ουκρανία, τη Γεωργία, την Κροατία, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία; Επίσης, είδαμε μια σθεναρή στάση των Eυρωπαίων εταίρων μας απέναντι στις εμπορικές και στρατιωτικές επεκτατικές πολιτικές των ΗΠΑ. Υπάρχει σχέδιο κοινής 'εξωτερικής πολιτικής' για την ΕΕ; Καλά είναι τα εσωτερικά αλλά εκεί ήσασταν για εξωτερική πολιτική. Μήπως έχετε κάτι να μας πείτε εσείς και η υπουργός εξωτερικών;

Μήπως θα έπρεπε, επίσης, να λάβετε υπόψη σας και άμεσα να σχεδιάσετε αφού δεν το κάνατε προηγουμένως πολιτική συμμαχιών για την περιοχή; Αυτά τα γνωρίζετε για προλάβετε ίσως χειρότερα; Η χώρα αυτή είχε για πολλά χρόνια το όνομα «Μακεδονία» και μια νέα ονομασία θέλει διεργασία και χρόνο για να γίνει αποδεκτή, ειδικά όταν πρόκειται για μια μικρή χώρα που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της. Το έχετε λάβει υπόψη σας αυτό; Και φυσικά η ώρα της ΕΕ πλησιάζει αλλά να μην γίνουμε και γραφικοί ….

Τελικά θα μείνει κάτι όρθιο;

Μεταφέρω απο τη σημερινή "Ναυτεμπορική"
Αρση Βαρών: Θετικοί σε έλεγχο ντόπινγκ 11 αθλητές - Παραιτήθηκε ο Χρ. Ιακώβου

Θετοικοί σε έλεγχο ντόπινγκ βρέθηκαν 11 αθλητές και αθλήτριες της Εθνικής ομάδας άρσης βαρών, που συμμετείχαν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Γερμανίας, όπως επιβεβαίωσε πριν από λίγο η Ελληνική Ομοσπονδία Αρσης Βαρών. Παραιτήθηκε ο ομοσπονδιακός προπονητής Χρήστος Ιακώβου.Σε περίπτωση κατά την οποία και το δεύτερο δείγμα είναι θετικό σε χρήση απαγορευμένων ουσιών, τότε η Εθνική Ομάδα θα αποκλειστεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ακολουθεί η ανακοίνωση της Ομοσπονδίας: «Η Ελληνική Ομοσπονδία Αρσης Βαρών ανακοινώνει πως σε αιφνίδιο έλεγχο ντόπινγκ που διενεργήθηκε από την WADΑ με εντολή από της IWF, εκτός αγώνων στις 7 Μαρτίου 2008, βρέθηκαν θετικά τα πρώτα 11 δείγματα Ελλήνων αθλητών και αθλητριών.Θα ζητηθεί η εξέταση και του δεύτερου δείγματος, όπως ακριβώς προβλέπεται από τους κανονισμούς και κατόπιν το ΔΣ θα συγκροτήσει ειδική εξεταστική επιτροπή που θα επιληφθεί του θέματος. Σήμερα ο ομοσπονδιακός προπονητής Χρήστος Ιακώβου, ως υπεύθυνος της προετοιμασίας των αθλητών και των αθλητριών της Εθνικής Ομάδας, έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση του Διοικητικού Συμβουλίου. Το ΔΣ έθεσε τον κ.Ιακώβου σε διαθεσιμότητα μέχρι την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης που αποτελεί άμεση και κατ’ επείγουσα προτεραιότητα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών».

Ο λαϊκισμός που πάει παντού....

Βρήκα στον πολύ καλό νέο 'συχωριανό' μας homo sapiens το παρακάτω άρθρο και σας το μεταφέρω:

Το πρωταπριλιάτικο του ΛΑΟΣ
Tου Πάσχου Μανδραβελη, Καθημερινή, 4.4.2008

"Στην αρχή κάποιοι πίστεψαν ότι πρόκειται για πρωταπριλιάτικο αστείο. Το εξώδικο όμως υπάρχει στον δικτυακό τόπο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, και -παρά το γεγονός ότι έχει ημερομηνία 1η Απριλίου- μάλλον είναι πραγματικό. Ετσι για να διαλύσει κάθε υποψία: στον τόπο αυτό δεν φύεται μονάχα φαιδρά πορτοκαλέα, περισσεύουν και οι φαιδρές κομματικές πρωτοβουλίες.
Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας διοργανώνει (χθες και σήμερα) διημερίδα με τίτλο «Το νέο κομματικό τοπίο στην Ελλάδα». Δύο από τις εισηγήσεις της ημερίδας έχουν να κάνουν με την ακροδεξιά στη χώρα μας που εκφράζεται στο ελληνικό Κοινοβούλιο από το ΛΑΟΣ. Κατά την προσφιλή τακτική της ακροδεξιάς, το ΛΑΟΣ απειλεί με ένδικα μέσα οποιονδήποτε χαρακτηρίσει το κόμμα ακροδεξιό. Εδώ, πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι ενθαρρυντικό για τη χώρα το γεγονός ότι όσοι εμφορούνται από ακροδεξιές απόψεις ντρέπονται να το πουν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποια υποχρέωση στους υπόλοιπους να αποφεύγουν την κατάταξη του ΛΑΟΣ στην ακροδεξιά.
Μέχρι προχθές το ΛΑΟΣ απειλούσε με μηνύσεις μόνο δημοσιογράφους. Τώρα, εκτείνεται και στους πολιτικούς επιστήμονες. Ετσι, με αφορμή δύο εισηγήσεις της εν λόγω ημερίδας, το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη έστειλε εξώδικο (!) στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, απειλώντας να προσφύγει στην ελληνική δικαιοσύνη κατά παντός υπευθύνου, προκειμένου «να προασπίσει τη φυσιογνωμία του κόμματος» από εκείνους «που επιχειρούν τον πολιτικό και κομματικό διασυρμό του» (sic).
Σύμφωνα με το εξωφρενικό αυτό εξώδικο, το ΛΑΟΣ απαιτεί από τους διοργανωτές της ημερίδας «αφενός να διαφοροποιήσουν τον τίτλο της ενότητας “Το δεξιό άκρο του κομματικού συστήματος”... και αφετέρου να ανακαλέσουν στην τάξη (!) την ομιλήτρια (Βασιλική Σιούτη, επίκουρο καθηγήτρια της Παντείου)... ζητώντας να επαναπροσδιορίσει τον τίτλο της ομιλίας της (“Πως γεμίζει η δεξαμενή της Ακρας Δεξιάς; Σύνθεση και προέλευση των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ στις εκλογές του 2004 και 2007”)... με αυστηρούς -και όχι “καφενειακούς” και συκοφαντικούς- επιστημονικούς όρους και όχι με εσώψυχες υποκειμενικότητες και κομματισμούς». Και το εξώδικο καταλήγει με ένα βαθύ επιστημολογικό συμπέρασμα: «Αλλωστε η επιστήμη πρέπει να συνδέεται με την πραγματικότητα και όχι με κατάβαθα κακίας και μεροληψίας των φερομένων ως “επιστημόνων”» (!)
Στο εξωτερικό θα έβαζαν τα γέλια με μια τέτοια πρωτοβουλία, στην Ελλάδα, όμως, που ακόμη συζητούμε την ελευθερία της επιστημονικής έρευνας με όρους «ασύλου», τα πράγματα είναι σοβαρά. Εντάξει! Τα στελέχη του ΛΑΟΣ έχουν το ελαφρυντικό της απύθμενης άγνοιας και για την πολιτική επιστήμη και για τον τρόπο που λειτουργεί η επιστημονική κοινότητα. Παρ’ όλα αυτά -και παρά το γεγονός ότι δεν τιμά τη χώρα μας- έχουμε ένα κοινοβουλευτικό κόμμα σε ρόλο ιεροεξεταστή. Δεν επιχειρεί απλώς να πλήξει την ελευθερία του λόγου, θέλει να ορίσει και την ορθή επιστήμη -και ευτυχώς δεν έχει ακόμη τα σύνεργα.
Παλιότερα, από τούτη εδώ τη στήλη είχαμε ισχυριστεί ότι το ΛΑΟΣ δεν είναι ακροδεξιό κόμμα, αλλά απλώς βαθύτατα λαϊκιστικό. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Ας μην ξεχνάμε ότι ο φασισμός δεν είναι παρά ένοπλος λαϊκισμός..."

Εγω, θα προχωρούσα και πάρα πέρα...ο,τι ο λαϊκισμός μπορεί να γίνει ένοπλος, όταν κανείς δεν τον σταματάει....

Περί Βλακείας και άλλων 'πολιτικών' πραξεων...

Ρόμπερτ Μουζίλ: Περί Βλακείας
Εκδόσεις: Ολκός ΕΠΕ. Β’ έκδοση, ISBN 960-8154-09-X –ΑΘΗΝΑ 2001Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Το μικρό αυτό εγχειρίδιο των 66 σελίδων αποτελεί συμπυκνωμένο καταστάλαγμα σοφίας ακριβώς μέσα από την επίφαση της φιλοσοφικής ερμηνείας της βλακείας. Η περιεκτικότητα και η απλότητα του κειμένου μέσα από μια προφορική διαδρομή επιχειρημάτων του Μουζίλ, ο οποίος παρουσίασε διάλεξη Περί Βλακείας στις 11 και 17 Μαρτίου 1937, ύστερα από ειδική πρόσκληση της Εργατικής Ένωσης (Werkbund) και, η οποία στη συνέχεια δημοσιεύθηκε από τις εκδόσεις Berrmann-Fischer, προβληματίζει τον αναγνώστη ακριβώς για το αξεπέραστο της επικαιρότητάς της. Θα τολμούσα, ωστόσο, να παραβάλω την απόδειξη της βλακείας ως έννοιας με εκείνη της αφέλειας που οδηγεί συχνά σε ολόκληρες προτάσεις, που προσομοιάζουν με τη μεγάλη σωματικότητα και την αντικατάσταση υψηλότερων συνειρμών, με τη αφήγηση μιας απλής ιστορίας, με την ανεκδοτολογία καταστάσεων με απλούς χειρισμούς απόδειξης κι εν ολίγοις με τη ματαιότητα που συνάδει με τη βαρεμάρα της καθημερινής ζωής αλλά ταυτόχρονα και της αναπηρίας συνδυασμού λογικής και συναισθήματος. Ανάμεσα στα δύο τελευταία πάλλονται ποικίλες πνευματικές και ψυχικές παραλλαγές, ικανές να εμποδίσουν, να ακυρώσουν κα να παραπλανήσουν ακόμα κα μια εγγενώς ακέραιη ευφυΐα σε τέτοιο βαθμό, ώστε το αποτέλεσμα να είναι εκείνο για το οποίο η γλώσσα μας διαθέτει μόνο τη λέξη βλακεία, σύμφωνα με τον συγγραφέα. Συνειρμικά προσεγγίζει τη διαπίστωση του Ρωμανού του Μελωδού ότι: «Είναι κανείς από το μέρος της αθωότητας-«λευκοφόρος την διάνοιαν»- σε δύο περιπτώσεις: όταν δεν έχει φτάσει στο σημείο να υποψιασθεί καν το Μαύρο κι όταν το έχει διατρέξει ως την έσχατη άκρη του έτσι που να πατήσει από το άλλο μέρος πάλι στο Λευκό. Με πλήρη συνείδηση ότι όσα γνώρισε στο αναμεταξύ του είναι απολύτως άχρηστα».

Στην Ποίηση αυτό μεταφράζεται ως αθωότητα ή ως κανόνας δημιουργίας, δηλ. αφαίρεση:

- Τι είναι το κόκκινο χρώμα;- Ένα χαστούκι από παπαρούνες!

- Τι είναι ο αετός;- Εκείνο που βάζουμε πολύ πάνω απ’ το κεφάλι μας

- Αν η Τύχη ξεφόρτωνε χαρούπια- Χίλια ιστιοφόρα θα ‘σκιζαν τις θάλασσες.*

Θεωρώ, όμως, ότι κατά τη φιλοσοφική του Μουζίλ θα μπορούσε να εκληφθεί ως βλακεία, ακριβώς μέσα στα πλαίσια της αδυναμίας της επεξεργασίας και της συνταύτισης με τα πρωτόγονα αισθήματα που στο Εγκώμιο της μωρίας του Erasmus Desiderius(1469-1536) προκύπτει ότι ο άνθρωπος χωρίς ορισμένες βλακείες, δεν θα ερχόταν καν στον κόσμο! Ένα άλλο σημείο που αδιαφιλονίκητα αποδεικνύει την συμμετοχή της βλακείας στη νόηση είναι η διαπίστωση του συγγραφέα ότι η αισθητική απόλαυση είναι συγχρόνως κρίση και αίσθημα.

Αναγνωριστικό σημείο στην εποχή μας, η κρίση κατά προτίμηση, με τις αντιφάσεις στη θέση και την αντίθεση που αντικατοπτρίζουν τελικά την πολιτική στάση του όντος απέναντι στη ζωή. Αρκετά χαριτωμένη είναι, επίσης, η αναφορά του συγγραφέα στην περιαυτολογία. Πράγματι η περιαυτολογία είναι ένα ελάττωμα των εγωιστών(άραγε ποιος δεν είναι;) και των ανήσυχων αλλά και χαρακτηριστικό των μελαγχολικών!!! Παραθέτω εδώ σπουδαία «απολιθώματα» της ανθρώπινης ματαιοδοξίας: Μεγαλειότατε, Μακαριότατε, Εξοχότατε, Εκλαμπρότατε, Υψηλότατε και άλλα παρόμοια όπου, η ανεκδοτολογία των επισημάνσεων δεν γίνεται καν συνειδητή. Ένα άλλο σημαντικό σημείο της αναφοράς στη βλακεία, κατά το συγγραφέα, είναι η βλακεία στη πράξη, αυτό που λέγεται ωμότητα. Δηλαδή, αυτό που μας οδηγεί ολόισια στην κατεύθυνση εκείνης της συναισθηματικής διαταραχής και της διαταραχής της συναισθηματικής ισορροπίας. Η ευρυματολογία, τολμώ να μεταφράσω, της απ’ ευθείας έκφρασης συναισθημάτων που ο συγγραφέας μεταφράζει ως εφαρμοσμένη βλακεία. Η αμετροέπεια που σκουντουφλάει, θα έλεγα.Στο άκουσμα της βλακείας συνήθως ακολουθούν γέλια κι αυτό γιατί η ίδια η βλακεία προκαλεί μια βαθιά αμφίθυμη ψυχολογική ένταση. Στους ρυθμούς της σύγχρονης πραγματικότητας η βλακεία μοιράζεται στιγμές ανυπέρβλητης ξεκούρασης κι έντασης έως «παράδοσης» μέσα από τα προγράμματα της τηλεόρασης. Η μοναδική εμπειρία της εισβολής της ανά λεπτό στο οικοδόμημα που, αν μη τι άλλο καθρεφτίζει τον εσωτερικό κόσμο μας, δηλαδή στο ίδιο μας το σπίτι, είναι τουλάχιστον καταστροφική. Άλλωστε το θέμα δεν μπορεί παρά να είναι πολιτικό για μια ακόμα φορά, αφού απαιτεί από εμάς συγκεκριμένη συμπεριφορά δράσης σε όλους τους τομείς έκφρασης και δημιουργίας. Η βλακεία αποκοιμίζει τη δυσπιστία, την αφοπλίζει. Σε σχέσεις μάλιστα εξάρτησης οι δυνάμεις έχουν κατανεμηθεί τόσο άνισα, ώστε ο ανίσχυρος να παριστάνει, για την ασφάλειά του, έναν μεγαλύτερο βλάκα απ’ ότι είναι.

Πιο είναι το μέσο αποφυγής της βλακείας; Σύμφωνα με τον συγγραφέα: Η μετριοφροσύνη και, ως προς τις προθέσεις εκεί συμβουλεύει: πράξε όσο καλά μπορείς και όσο άσχημα είσαι αναγκασμένος, γνωρίζοντας πάντα τα όρια του λάθους των πράξεών σου!___________________________________________________

*«Ανοιχτά Χαρτιά» Ο.Ελύτη

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε απο την tractatus σε τοπική εφημερίδα της Λέσβου τον Αύγουστο του 2005