Γιατί η αυτο-οργάνωση;

-Γιατί θέλω να σταματήσει η απαξίωση της πολιτικής
-Γιατί δεν είναι ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ ίδιοι/ες.
-Γιατί δεν φοβάμαι να λέω και να υποστηρίζω τη γνώμη μου
-Γιατί θέλω να συμμετέχω ισότιμα και να προτρέπω κι άλλους σ’ αυτό
-Γιατί πιστεύω στον ακτιβισμό ως στάση ζωής
-Γιατί θέλω να είμαι υγιής σε όλα τα επίπεδα κι αυτό δεν γίνεται αν δεν μοιράζομαι
-Γιατί θέλω να εξακολουθήσω να σκέφτομαι και να ελπίζω
-Γιατί ακόμα θέλω ν’ αλλάξω τον Κόσμο
-Γιατί ακόμα υπάρχουν αξίες και γιατί και η ανθρωπιά θέλει την αυτό-οργάνωσή της
-Γιατί η πολιτική ξεκινά από τη πρώτη καλημέρα το πρωί
-Γιατί με νοιάζει το περιβάλλον, η καλύτερη ποιότητα ζωής για μένα και τα παιδιά μου, με νοιάζει να μην αδικούνται όσοι είναι μειονότητες, να μην αδικούνται οι μη έχοντες, να μην υπάρχουν φτωχοί και ανήμποροι, άνθρωποι που πεθαίνουν στον δρόμο ή πεινάνε, νέοι που φεύγουν από τα ναρκωτικά και την αδιαφορία
-Γιατί με νοιάζει ο διπλανός μου όσο με νοιάζομαι κι εγώ
-Γιατί κι οι μετανάστες είναι άνθρωποι και έχουν ίσα δικαιώματα
-Γιατί σήμερα είμαι εγώ κι αύριο είσαι εσύ στη θέση μου και το αντίστροφο
-Γιατί με νοιάζουν οι γυναίκες που βιάζονται ή βασανίζονται στο οικογενειακό περιβάλλον
-Γιατί μ’ ενδιαφέρει οι Παλαιστίνιοι ν’ αποκτήσουν πατρίδα
-Γιατί θέλω να συνυπάρχουν οι άνθρωποι με διαφορετικές θρησκείες και έθιμα
-Γιατί μπορώ να μαθαίνω μέσα απ’ όλα αυτά και να ξαναδίνω καλύτερα
-Γιατί πολλές φορές παίρνουμε όταν μας επιστρέφει κάτι
-Γιατί πιστεύω στον πολιτισμό και στις αξίες που σέβονται τον συνάνθρωπο
-Γιατί συνοδοιπορώ με άλλους πολίτες ανά τον κόσμο χωρίς να το ξέρω
-Γιατί μπορώ να είμαι διαφορετική αφού γνωρίζω ότι μπορώ να είμαι και ίδια με όλους τους ανθρώπους
-Γιατί νοιάζομαι για όλα τα έμβια όντα
-Γιατί γνωρίζω τον πόνο όπως και τη χαρά
-Γιατί ξέρω ότι αν δεν αλλάξουμε από αύριο κι αν τελικά δεν πάρουμε θέση, τίποτα δεν θα γίνει από μόνο του
-Γιατί γνωρίζω λίγα κι όλοι μαζί γνωρίζουμε περισσότερα και γι’ αυτό αυτό-οργανώνομαι για να οργανωθούμε σε κάτι καλύτερο μέσα κι έξω από το ΠΑΣΟΚ
-Γιατί ξέρω ν’ αρχίζω από την αρχή

Λέγε με Μιχάλη,

Με αφορμή τα 2 πολύ καλά άρθρα του Γ. Καπλάνι στα Νέα «Η ψήφος και τα δάκρυα»(13.11.2007) & «Όταν μιλάς ελληνικά σε κοιτούν σαν εξωγήινο»(17-18.11.2007), δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι τα ΜΜΕ έχουν και θετικό ρόλο, μεταξύ άλλων, στη κοινωνία. Το κακό είναι ότι αυτό δεν έχει πολύ τηλεθέαση και δεν πουλάει….Κι όμως, υπάρχουν πολλά θέματα που αυτή τη στιγμή έχουν ανάγκη υποστήριξης μέσα στην ελληνική κοινωνία που θέλει μάλιστα να λέγεται: ανθρώπινη, σύγχρονη, αξιοβίωτη. Και τα ΜΜΕ θα μπορούσαν να συμβάλλουν πολύ θετικά σε αυτή τη διαδρομή. Ο Καπλάνι είναι μια εξαιρετική περίπτωση δημιουργού. Και το λέω αυτό, όχι μόνο για τη συγγραφική δουλειά του αλλά, κυρίως για την ανάδειξη των κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες. Παίρνει τη ‘μειονεκτική’ θέση των μεταναστών και τη κάνει πλεονεκτική, όντας ο ίδιος μετανάστης που έχει δημιουργήσει και συνεχίζει να το κάνει προς όφελος κι άλλων. Το τελευταίο έχει περισσότερη σημασία από το πρώτο γιατί πολλές φορές όταν δίνεις σου επιστρέφει κι αυτό έχει περισσότερη αξία από το να παίρνεις. Φυσικά μειονεκτική η θέση των μεταναστών δεν είναι. Απλά η πλειοψηφία που είμαστε οι υπόλοιποι την κάνει τέτοια.
Στο πρώτο άρθρο του ο Καπλάνι μεταφέρει τη συγκίνηση των μεταναστών για το αυτονόητο. Γιατί μετά από τόσα χρόνια παραμονής στην Ελλάδα τους δόθηκε η δυνατότητα(παρά τρίχα να πω η χάρις…) να ψηφίσουν. Μετανάστες της πρώτης γενιάς, παιδιά μεταναστών, γενιά της λάντζας και των υπηρετριών, γενιά χωρίς πραγματική πατρίδα, χωρίς ταυτότητα, γενιά που διακρίνεται από τους ντόπιους με κάθε τρόπο. Όπως ο hip-hop Μιχάλης που από 9 χρόνων μιλάει μόνο ελληνικά αν και παιδί μεταναστών από τη Νιγηρία. Του είπαν: «Φίλε μου εσύ είσαι ξένος»…και φυσικά ταυτόχρονα είσαι και μαύρος….
Έτσι, λοιπόν, κάποιοι από αυτούς τους ξένους, έγχρωμους ή όχι, ψήφισαν σ’ ένα ελληνικό κόμμα και, μάλιστα, συγκινήθηκαν. Δεν είναι λογικό; Κάποιος τους έδωσε την ευκαιρία και οι ευκαιρίες στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, δυστυχώς για τους μετανάστες και δυστυχώς και για τους ντόπιους, είναι λίγες. Στη χώρα όπου το αυτονόητο γίνεται παράκληση, ‘γλείψιμο’, τηλέφωνο στο μέσο, οικογενειακή υπόθεση ή κομματική εξυπηρέτηση, το να ψηφίσει ένας μετανάστης που γεννήθηκε ή μένει εδώ πάνω από 10 χρόνια είναι εξαίρεση στον κανόνα. Σ ‘ αυτές τις ευκαιρίες ίσως θα πρέπει να βασιστεί η επόμενη μέρα για μας στο ΠΑΣΟΚ. Όμως, αλήθεια. Πώς φτιάχνεις ανθρωπιά σήμερα;